Την απόσυρση του νομοσχεδίου βάσει του οποίου τροποποιείται η συνταξιοδότηση λογοτεχνών - καλλιτεχνών ζητούν και οι συγγραφείς, διεκδικώντας τα αυτονόητα και τα κεκτημένα. Το όλο πρόβλημα φυσικά ξεκινάει από την έλλειψη ασφαλιστικής κάλυψης των συγγραφέων. Οι περισσότεροι είναι ανασφάλιστοι. Και όχι λόγω έλλειψης «ασφαλιστικής συνείδησης», όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά εξαιτίας του γεγονότος ότι ο νόμος του '82, που λέει ότι οι συγγραφείς ασφαλίζονται στο ΙΚΑ, παραμένει ουσιαστικά ανενεργός, αφού κανένας εκδότης δεν καταβάλλει ΙΚΑ στους συγγραφείς. Από την άλλη, κατά παράβαση του νόμου, οι συγγραφείς που πληρώνονται με δελτίο παροχής υπηρεσιών υποχρεούνται να ασφαλιστούν στο ΤΕΒΕ, στο οποίο καταβάλλουν ασφαλιστική εισφορά κάθε δίμηνο, ανεξάρτητα από το αν έχουν έσοδα ή όχι.

Από αυτό το κενό, λοιπόν, ξεκινάει το πρόβλημα το οποίο προσπαθούσαν τόσα χρόνια να καλύψουν με το μέτρο των Τιμητικών Συντάξεων, θεσμός που καθιερώθηκε με ΝΔ του 1971 και 1973 (επί χούντας) και αφορούσε λογοτέχνες και καλλιτέχνες δύο κατηγοριών, με βάση την προσφορά «σημαντικών» και «εξαιρετικών» υπηρεσιών στον πολιτισμό. Αυτό λειτούργησε μέχρι το 1996, οπότε, με σχετική τροποποίηση, έγινε διεύρυνση ως προς τις κατηγορίες των καλλιτεχνών και καθιερώθηκε η «προσφορά υπηρεσιών στην ανύψωση του πολιτιστικού επιπέδου του λαού» με μια παράλληλη απλοποίηση των διαδικασιών.

Αιτιολογία για την πρόθεση τροποποίησης από την πλευρά της κυβέρνησης είναι ότι έγινε κατάχρηση. Ομως γι' αυτό δεν μπορεί να φταίνε οι συγγραφείς, αλλά εκείνοι που αποφάσιζαν σε ποιους θα δώσουν, ικανοποιώντας μικροπολιτικά και ημετερικά συμφέροντα.

Οπως τόνισαν σε χτεσινή συνέντευξη Τύπου μέλη του ΔΣ της Εταιρείας Συγγραφέων, «το νομοσχέδιο συντάχθηκε και κατατέθηκε στο θερινό Τμήμα της Βουλής, χωρίς να ενημερωθούν και να ζητηθούν οι απόψεις των φορέων που εκπροσωπούν τις κατηγορίες των προσώπων στα οποία αναφέρεται».

Στην ουσία το νομοσχέδιο δημιουργεί κατάσταση αδυναμίας εφαρμογής, σε τέτοιο βαθμό που ουσιαστικά μετατρέπει το θεσμό σε «μη συνταξιοδότηση». Τα σημεία που επισημαίνουν οι συγγραφείς είναι τα «στενά οικονομικά κριτήρια που θεσπίζει το νομοσχέδιο (οικογενειακό εισόδημα, αξία ακίνητης περιουσίας, κ.ά.)», αλλά και την ανύπαρκτη ουσιαστικά προϋπόθεση που θέτει ως όρο, την ύπαρξη «κύριας ασφάλισης για σύνταξη, ταυτόσημη με την ιδιότητα του λογοτέχνη ή καλλιτέχνη, για την οποία ζητά την τιμητική σύνταξη».

Με λίγα λόγια, για να πάρει κανείς σύνταξη για διακεκριμένες υπηρεσίες οφείλει να έχει εισοδήματα πενίας και ταυτόχρονα να είναι ασφαλισμένος σε φορέα κύριας ασφάλισης. Ενώ, δηλαδή, οι συγγραφείς δεν έχουν εξασφαλίσει κύρια σύνταξη στερούνται και το μοναδικό κεκτημένο δικαίωμά τους να έχουν μια ελάχιστη αναγνώριση από την πολιτεία.

Πρόταση και διεκδίκηση των συγγραφέων είναι να μην υπόκεινται σε καμιά προϋπόθεση οικονομικών κριτηρίων, εκτός από ένα σοβαρό «πλαφόν» ατομικού και μόνον εισοδήματος. Επίσης, ως προς το όριο ηλικίας (σύμφωνα με το νομοσχέδιο πρέπει να έχουν συμπληρώσει το 65ο έτος ή το 50ό εφόσον έχουν καταστεί ανίκανοι για την άσκηση οιουδήποτε βιοποριστικού επαγγέλματος), η Εταιρεία Συγγραφέων προτείνει το 60ό έτος, ενώ για την περίπτωση αναπηρίας, αλλά και διακεκριμένης προσφοράς να μην υπάρχει προϋπόθεση ορίου ηλικίας.

Στην περίπτωση που η κυβέρνηση αρνηθεί το διάλογο και ψηφίσει την τροποποίηση, οι συγγραφείς θα προχωρήσουν σε διάφορες μορφές διεκδίκησης και διαμαρτυρίας, αρχής γενομένης από το να αρνηθούν οποιαδήποτε συνεργασία με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, μέχρι και να αποσύρουν τη συμμετοχή τους στην «Πολιτιστική Ολυμπιάδα», οπότε θα γίνουν γνωστά τα προβλεπόμενα στο νομοσχέδιο και στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Το βέβαιο είναι ότι η κατάθεση και μόνο ενός τέτοιου νομοσχεδίου μαρτυρά την πολιτική βούληση και ευθύνη την οποία είδαμε και σε πολλές άλλες περιπτώσεις (βλ. κατάργηση του πνευματικού δικαιώματος στο 2% από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, κ.ά.).