Μια άλλη διαχεόμενη αντίληψη είναι ότι το κίνημα ειρήνης είναι αποκλειστικά κίνημα «μη βίας», που εμποδίζει κάθε βίαιη πράξη, οποιαδήποτε είναι αυτή κι από οπουδήποτε κι αν προέρχεται. Ειδικά αυτή η άποψη, όταν υιοθετείται από πολιτικούς, τους οδηγεί να μένουν στην επιφάνεια βίαιων καταστάσεων και να αποφεύγουν να αναφερθούν στις αιτίες που τις δημιουργούν. Ετσι, π.χ., τσουβαλιάζουν το θύμα και το θύτη σε δυο κοινούς παράγοντες που δημιουργούν βία, από την οποία κρατούν ίσες αποστάσεις. Στα κεφάλια τους, η ειρήνη και ο πόλεμος δίνουν την ίδια εντύπωση που δίνει στα μυαλά των απλών ανθρώπων η νεκρική σιωπή ενός νεκροταφείου, σε αντίθεση με την οχλοβοή της μεγαλούπολης.

Στην περίπτωση των εξεγερτικών νέων ημιμαθών της επαναστατικής βίας, που υποκαθιστούν τη διαλεκτική της επανάστασης με το «τσιτάτο» και τη «ρετσέτα», το ζήτημα είναι εντελώς διαφορετικό. Εδώ, κάθε αναφορά στη λέξη «ειρήνη», εφόσον δεν έχει αρνητικό χαρακτήρα, ισούται περίπου με ιδεολογική αντιδραστική παρέκκλιση, ή, τουλάχιστον, με πρόθεση εγκατάλειψης του επαναστατικού αγώνα. Λέξεις, όπως ειρήνη, πόλεμος, επανάσταση, ταξικός αγώνας κλπ. απαιτούν ιδεοληπτική σημασία. Ακραία μορφή των ιδεοληψιών είναι το κράτος, που δεν αντιμετωπίζεται ως όργανο ταξικής απαλλοτρίωσης που είναι, αλλά ως ένα κακό που ήρθε στα κεφάλια των ανθρώπων και που πρέπει να απαλλαγούν αμέσως από αυτό. Μετά από αυτά τα περιληπτικά, γίνεται αντιληπτή η ανάγκη αναφοράς της πραγματικής φυσιογνωμίας του κινήματος ειρήνης, έστω και με τη μορφή επισημάνσεων στον περιορισμένο χώρο του άρθρου.

Από το βαθμό της οργάνωσης και των πολεμικών ενεργειών του χρηματιστικού ιμπεριαλιστικού μιλιταρισμού, καθορίζονται και οι αναγκαίες μορφές αντιπολεμικού αγώνα. Τελικά, διαπιστώνεται ότι το κίνημα ειρήνης συγκρούεται στη διασταύρωσή του με την κορυφαία μορφή του κεφαλαίου, που είναι το χρηματιστικό κεφάλαιο.

Από εδώ ξεκινούν κι οι δυο βασικές στρατηγικές του θέσεις, που είναι ο έλεγχος της πολεμικής βιομηχανίας και η τελική της μετατροπή σε βιομηχανία παραγωγής αγαθών για τον άνθρωπο σε διεθνή προγραμματισμό. Από εδώ ξεκινά κι ο διαρκής επαναστατικός χαρακτήρας του. Από εδώ κι η υποστήριξή του στον, με κάθε μέσο, κοινωνικό και εθνικό απελευθερωτικό αγώνα.