Μετά την ψήφιση του αντιασφαλιστικού νόμου, η κυβέρνηση με τις μηχανές στο «φουλ» έβαλε μπροστά την εφαρμογή του. Αφού πετσόκοψε τις συντάξεις σε μεγάλες κατηγορίες εργαζομένων, αφού με τον καινούριο προϋπολογισμό μειώνει τις χρηματοδοτήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία, περικόπτει ακόμα περισσότερο τις δαπάνες στην Υγεία και στην Πρόνοια, προχωρά ανοιχτά στην ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος. Κεντρικός στόχος, η δημιουργία των επαγγελματικών Ταμείων που η αποδοχή τους, θα σημάνει για τους εργαζόμενους την καταβολή νέων εισφορών, με την απατηλή ελπίδα για κάποια σύνταξη στο μέλλον. Στην πράξη, αυτό που προωθείται είναι η ενίσχυση των χρηματιστηρίων, η εξασφάλιση νέων κεφαλαίων και μάλιστα δωρεάν για τις μεγάλες επιχειρήσεις. Πρόσθετα σ' αυτό, η κυβέρνηση εξετάζει την αύξηση του ορίου (από 23%) των μετοχών που θα μπορούν να τζογάρουν στο Χρηματιστήριο οι διορισμένες διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων.

Δεν υπάρχει καμιά, πλέον, αμφιβολία. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο γύρο λεηλασίας των αποθεματικών των Ταμείων, δηλαδή των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων. Και μάλιστα σε μια στιγμή, όπου ήδη τα Ταμεία μετρούν απώλειες -που σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις- φτάνουν τα 800 δισ. δραχμές, ενώ όπως προκύπτει από τον κοινωνικό προϋπολογισμό του 2002, μόνο οι εποπτευόμενοι οργανισμοί από το υπουργείο Εργασίας και για το δωδεκάμηνο του 2001 έχουν χάσει στο Χρηματιστήριο τουλάχιστον 306 δισεκατομμύρια δραχμές.

Προβάλλει το αμείλικτο ερώτημα. Τι θα κάνουν αυτοί, στους οποίους ανήκουν τα Ταμεία και όλο το οικοδόμημα της Κοινωνικής Ασφάλισης; Τι θα κάνουν τα εκατομμύρια των εργαζομένων, που με το μόχθο τους, πολλές φορές και με το αίμα τους, έχτισαν τα ασφαλιστικά ιδρύματα; Θα αφήσουν κυβέρνηση και εργοδότες να πλιατσικολογήσουν ακόμα μία φορά; Θα τους επιτρέψουν να αρπάξουν τα αποθεματικά, όπως έκαναν με τις εισφορές τους πριν και μετά από τον πόλεμο; Θα τους αφήσουν με μια μονοκοντυλιά να παραγράψουν τα χρέη και τις μη καταβληθείσες εισφορές ύψους 30 σχεδόν τρισεκατομμυρίων, όπως έγινε με τον τελευταίο αντιασφαλιστικό νόμο; Θα αποδεχτούν εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι να συνεχίσουν να παίρνουν συντάξεις πείνας, να πληρώνουν από την τσέπη τους τις υπηρεσίες Υγείας και τα φάρμακα;

Θα εξαπατηθούν για ακόμα μια φορά; `Η θα ορθώσουν το ανάστημά τους, διεκδικώντας αυτά που τους ανήκουν; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Αν θέλουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους να έχουν σύνταξη. Να έχουν δικαίωμα στη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αν θεωρούν ότι δικαιούνται αναβαθμισμένες υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας, γιατί αυτοί πληρώνουν, ένας δρόμος μένει. Ο δρόμος του αγώνα για δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση και δωρεάν Υγεία και Πρόνοια. Το δρόμο αυτό δείχνει το ΠΑΜΕ, αλλά και η ίδια η ιστορική πείρα, πρόσφατη και παλιότερη.