Αυτή η Κυριακή, των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών, δε σηματοδοτεί κάποιο τέλος ή μια αρχή στον αγώνα που δίνουν οι εργαζόμενοι για τη βελτίωση της ζωής τους. Αποτελεί κατά κύριο λόγο ένα σταθμό της διαρκούς πάλης τους, καθώς οι αντιπαραθέσεις και σε αυτές τις εκλογές αφορούν ζητήματα πρωτίστως πολιτικά, ενώ τα αποτελέσματά τους μπορούν να επιδράσουν στο πολιτικό σκηνικό με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Η ποιότητα ζωής των εργαζομένων στις πόλεις και τα χωριά είναι αξεδιάλυτα δεμένη με το ύψος του μεροκάματου, τις συνθήκες δουλιάς, τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, τις ασφαλιστικές παροχές και προσδοκίες, την ανεργία, τον ελεύθερο χρόνο, την ένταση και έκταση της εκμετάλλευσης.

Το ύψος των δημοτικών τελών, η έκταση του πράσινου, η ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρουν οι δήμοι, η ύπαρξη ή μη ανταλλάγματος γι' αυτές τις υπηρεσίες, το κυκλοφοριακό, οι υποδομές άθλησης, εκπαίδευσης, πολιτισμού, η αναπτυξιακή δυναμική κάθε μικρής και μεγάλης πόλης, δεν είναι άσχετα με τη ζωή του εργατοϋπαλλήλου και της οικογένειάς του. Γι' αυτό και σήμερα, με την ψήφο του ο κάθε εργαζόμενος παλεύει, διαλέγει και στηρίζει τη μια ή την άλλη άποψη για το πώς και αν θα λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Επιλέγει επί της ουσίας ανάμεσα στη διεκδίκηση και την υποταγή. Η επιλογή αυτή συνδέεται άμεσα με την επόμενη μέρα των εκλογών. Το «αύριο», που καθορίζεται και από την ψήφο του σήμερα, θα «χτυπήσει την πόρτα του» επιτακτικά από τη Δευτέρα παρόλο που θα μεσολαβήσει ο δεύτερος γύρος των εκλογών σε πολλές περιοχές.

Την ίδια ώρα που οι υποψήφιοι δήμαρχοι του δικομματισμού και των ΣΥΝοδοιπόρων του υπόσχονται περισσότερα προγράμματα «απασχόλησης» στους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, η κυβέρνηση καλλιεργεί σταθερά το κλίμα περαιτέρω ανατροπής των εργασιακών σχέσεων. Η φορολογική της «μεταρρύθμιση» επιτείνει τη δυσβάσταχτη οικονομική πραγματικότητα της εργατικής τάξης. Ο νέος κρατικός προϋπολογισμός της εισοδηματικής πολιτικής του 2,5% φαντάζει ως πολιορκητικός κριός στο μέτωπο των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Ο τελευταίος αντιασφαλιστικός νόμος επιβάλλει σε διάφορους τομείς τις αρνητικές ρυθμίσεις του, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο ζουν μια περίοδο ανατροπής και περιστολής των δικαιωμάτων τους, όταν η ανάγκη διεύρυνσής τους είναι επιτακτική.

Σε τελική ανάλυση, για την κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της και στο συνδικαλιστικό κίνημα, όλα υποτάσσονται στις επιταγές του Συμφώνου Σταθερότητας και στο στόχο του νέου προϋπολογισμού για ρυθμό ανάπτυξης 4,1% από 3,8% το 2002. Μια ανάπτυξη μόνο για τα κέρδη των βιομηχάνων και όχι για τους εργαζόμενους, πολύ περισσότερο τώρα που ο πόλεμος εναντίον του Ιράκ θα ξεδιπλώσει και τις σκληρές παράπλευρες συγκρούσεις μεταξύ των κεφαλαιοκρατών.