Πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι ίσως να μην έχουν συνειδητοποιήσει, με ευθύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών στην ΑΔΕΔΥ, τις Ομοσπονδίες και τους Συλλόγους τους, ότι αυτή η περίοδος είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για τα δικαιώματά τους, καθώς επιδιώκεται να μπουν οι βάσεις μιας ευρείας αναθεώρησης του ρόλου του δημόσιου τομέα και των εργαζόμενων σε αυτόν.

Η εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης με τις αυξήσεις του 2,5% για το 2003 είναι ίσως αυτό που φαίνεται περισσότερο απ' όλα στους εργαζόμενους. Η ΑΔΕΔΥ βρίσκεται ήδη προς το τέλος των διαπραγματεύσεων για τη σύμβαση εργασίας στο δημόσιο το 2003 - στις 22 Οκτώβρη έχει οριστεί ακόμη μια συνάντηση - έχοντας «αποκομίσει» μονάχα τη μετάθεση εφαρμογής του νέου μισθολογίου για το 2004. Αυτό που κέρδισε όμως η κυβέρνηση, με τη βοήθεια της πλειοψηφίας της διοίκησης, είναι να καταγραφεί ως δεδομένη η σταδιακή εφαρμογή του όποιου μισθολογίου!

Κανένας από τους άμεσους ή έμμεσους στόχους της κυβέρνησης δε θίχτηκε από τη συνδικαλιστική τακτική της πλειοψηφίας, η οποία αρνήθηκε να ξεσηκώσει τους δημόσιους υπάλληλους, όταν πια ήταν φανερό και στον πιο καλοπροαίρετο ότι η κυβέρνηση δεν υποκύπτει σε κανενός είδους διαπραγμάτευση.

Με οδηγό το πρόγραμμα «ΠΟΛΙΤΕΙΑ», το οποίο βασίζεται στις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η κυβέρνηση θέλει να εκσυγχρονίσει τη λειτουργία του δημόσιου τομέα για να εξυπηρετεί καλύτερα τα επεκτατικά σχέδια του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Ταυτόχρονα στοχεύει σε ένα δημόσιο στην υπηρεσία του ντόπιου κεφαλαίου, πιο ευέλικτο, ταχύτερο, με πρωτοβουλία και φαντασία για την κάλυψη των επιχειρηματικών αναγκών και την τόνωση της «ανταγωνιστικότητας».

Οποιαδήποτε αντίληψη ή άποψη για δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων αποτελεί θανάσιμο εχθρό γι' αυτές τις επιδιώξεις. Στο νέο δημόσιο η κυβέρνηση θέλει εργαζόμενους που θα ακολουθούν αδιαμαρτύρητα τις εντολές της. Η σύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα είναι ένα μεγάλο στοίχημα για τους κυβερνώντες. Από τη μια θα μειώσουν το κόστος, έχοντας στα χέρια τους ένα νόμιμο μηχανισμό περιορισμού των αποδοχών των εργαζομένων και από την άλλη αποκτούν ένα όπλο χειραγώγησής τους.

Το πολυδιαφημισμένο νέο μισθολόγιο θα περιλαμβάνει αυτή τη ρύθμιση, όπως επίσης τις αλλαγές στο δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα, τις προσλήψεις στελεχών με βάση τους κανόνες του ιδιωτικού τομέα, την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων στη βάση της επίτευξης συγκεκριμένων στόχων που θα θέτει η κεντρική διοίκηση!

Ακόμη και η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων αμφισβητείται με την πρόθεση ιδιωτικοποίησης υπηρεσιών του στενού δημόσιου τομέα και άλλους τρόπους, ενώ οι εργασιακές σχέσεις ετοιμάζονται να εμβολιστούν από την «ελαστικότητα». Ηδη ο υπουργός Εργασίας εξέφρασε την άποψη ότι η μερική απασχόληση στο δημόσιο μπορεί να είναι επιλογή για τους εργαζόμενους, ενώ το τελευταίο Προεδρικό Διάταγμα για τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου και έργου συντηρεί το απαράδεκτο καθεστώς των συμβασιούχων για πάγιες θέσεις, στερώντας παράλληλα το δικαίωμα μονιμοποίησης σε χιλιάδες εργαζόμενους που εργάζονται επί πολλά χρόνια σε υπηρεσίες και Οργανισμούς του δημοσίου.