Λαμβάνοντας υπόψη το αρνητικό μέχρι στιγμής επίπεδο της επιστημονικής έρευνας για τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας, απέρριψε κάθε μορφή εφαρμογής της ακόμη και για τους λεγόμενους αποκλειστικά ειρηνικούς σκοπούς που στην πραγματικότητα πρακτικά δεν υπήρχαν. Αυτό όμως δε σήμαινε ότι θα απαιτούσε να σταματήσει η παγκόσμια παραγωγή, όταν βιομηχανικά κράτη εξαρτώνταν από τη χρήση των πυρηνικών αντιδραστήρων. Ζήτησε τη δημιουργία μιας διεθνούς διεπιστημονικής επιτροπής πυρηνικού ελέγχου υπό την αποκλειστική αιγίδα του ΟΗΕ.

Αυτή η επιτροπή θα έλεγχε και θα συντόνιζε τις έρευνες σε όλες τις ήπιες μορφές ενέργειας (ηλιακή, υδάτινη, αιολική κλπ.) που θα μπορούσαν στην ανάπτυξή τους να αντικαταστήσουν εξελικτικά την πυρηνική, την οποία άφηναν στη διακριτική ευχέρεια της επιστήμης εάν μπορούσε να την παραδώσει κάποτε με 100% ασφαλή χρήση. Ετσι, δημιουργούνταν η δυνατότητα σταδιακής μεταβολής της διεθνούς βιομηχανίας από πυρηνοκίνητης σε κινούμενης από ήπιες μορφές, ενώ ταυτόχρονα θα γινόταν έλεγχος προσωρινής βελτίωσης πεπαλαιωμένων πυρηνικών μονάδων μέχρι την οριστική αλλαγή τους. Ειδικά για την Ελλάδα προβλεπόταν πολλαπλή εφαρμογή ήπιων μορφών ενέργειας λόγω των κατάλληλων πηγών (αέρας, ήλιος, νερά, θάλασσα, νησιά, βουνά κλπ.). Οι εναλλακτικές πηγές ενέργειας θα οδηγούσαν στην αποκέντρωση της παραγωγής που φέρει την ισόρροπη γεωγραφική ανάπτυξη και την αποσυμφόρηση των αστικών κέντρων. Σήμερα, στο φόντο της νέας ιμπεριαλιστικής υπερεθνικής τάξης, παρόμοιες ονειρικές σκέψεις καταπλακώθηκαν από τη φασίσουζα ανάλαφρη δημοκρατία της ελευθερότητας.