ΜΑΝΙΛΑ. -- Το μπαράζ των βομβιστικών επιθέσεων στις Φιλιππίνες τις τελευταίες δύο βδομάδες, με πάνω από 12 νεκρούς, σηματοδοτεί ασφαλώς τη μετατροπή της χώρας για δεύτερη φορά φέτος σε ανοιχτό μέτωπο του, κατά Μπους,«πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Συμπίπτει, πάντως, με ευρύτερες στοχεύσεις, κι αυτές προκύπτουν από την επικέντρωση του αμερικανικού ενδιαφέροντος στην ασιατική περιφέρεια. Αφορμές, πέρα από τα γεγονότα των τελευταίων 24ώρων στις Φιλιππίνες, υπήρξαν η πολύνεκρη βομβιστική ενέργεια στο Μπαλί της Ινδονησίας, που αποτελεί κατά πάσα πιθανότητα το έναυσμα σοβαρών εξελίξεων, όσο και οι αποκαλύψεις περί «ύπαρξης προγράμματος κατασκευής οπλικών συστημάτων μαζικής καταστροφής» από πλευράς ΛΔ Κορέας.

Σε ό,τι αφορά στις Φιλιππίνες, όπου η αμερικανική επεμβατική πρακτική δεν ακολούθησε, όπως πολλοί πίστευαν, το μοντέλο της ευρείας στρατιωτικής συμμετοχής, αλλά, σύμφωνα με τις διαταγές του Ντόναλντ Ράμσφελντ, έμεινε στο επίπεδο της «παροχής εκπαίδευσης, συμβουλών και οπλισμού», τα πράγματα εξελίσσονται με τρόπο αρκετά απρόβλεπτο. Οι τελευταίες επιθέσεις, ειδικά αυτή της Παρασκευής με 3 νεκρούς και 23 τραυματίες, παρέμεναν έως χθες βράδυ «ορφανές» και, κατά πηγές προσκείμενες στην Πρόεδρο της χώρας, Γκλόρια Αρόγιο, ενδέχεται να πραγματοποιήθηκαν είτε από την Αμπού Σαγιάφ, μια οργάνωση αμφίβολης ιδεολογικής ταυτότητας (στο παρελθόν κατηγορηθείσα ότι είχε δεσμούς με την CIA, την αλ Κάιντα ή και τις δύο, και πλέον θεωρείται από τους ειδικούς περισσότερο ως «χαλαρή συνομοσπονδία εγκληματικών συμμοριών»), είτε από ανθρώπους που ήρθαν από την Ινδονησία και ανήκουν, ή είναι συμπαθούντες της Τζεμάα αλ Ισλαμίγια, οργάνωσης, στην οποία αποδίδεται η σφαγή του Μπαλί.

Ενώ η εικοτολογία για την πιθανή ταυτότητα των δραστών συνεχίζεται, το ουσιαστικό αποτέλεσμα των ενεργειών είναι πρακτικά το ίδιο: Νέα περιστολή ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων, νέα καταστολή εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων και νέα αύξηση των μέτρων ασφαλείας - αν και το τελευταίο μοιάζει κάπως οξύμωρο: Ηδη, ο στρατός βρισκόταν στους δρόμους, όταν εξερράγη η βόμβα στη Μανίλα. Ταυτόχρονα, επιχειρείται από μέρος του Τύπου της χώρας να εμφανιστεί ως «δικαιωμένη» η Αρόγιο και το επιτελείο της, κυρίως ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας της Ρόιλο Γκόμεζ, για την ανοιχτή πρόσκληση που είχαν απευθύνει στις ΗΠΑ να σταθμεύσουν, στην πραγματικότητα, μόνιμα στρατεύματά τους στη χώρα με το πρόσχημα των «ασκήσεων», παρά το γεγονός ότι κάτι τέτοιο παραβιάζει βάναυσα το Σύνταγμα της χώρας, η οποία αποτέλεσε στις αρχές του αιώνα αμερικανική αποικία και έως πολύ πρόσφατα ήταν αμερικανικό προτεκτοράτο. Παράλληλα, επιχειρείται η συνταύτιση - ανεξαρτήτως ταξικής θέσης - των Φιλιππινέζων με τον πόλεμο «κατά της τρομοκρατίας», αφού, όπως το θέτει η Πρόεδρος, «οι τρομοκράτες δεν μπορούν να δρουν για πολύ σε ένα εχθρικό γι' αυτούς περιβάλλον».

Η κυβέρνηση της Αρόγιο, με τη διακοπή των συνομιλιών με τις πιο ισχυρές ένοπλες ισλαμικές ομάδες, όπως το MILF, και τη διπλωματική της «επιτυχία» να εντάξουν οι ΗΠΑ τον Εθνικό Λαϊκό Στρατό του ΚΚ Φιλιππίνων στη λίστα των «τρομοκρατικών οργανώσεων» που καταρτίζει η Ουάσιγκτον, αποκαλύπτει τα σχέδιά της να αντιμετωπίσει τα σαφή εσωτερικά προβλήματα (οικονομική κρίση, απόσυρση επενδύσεων, εργασιακή αναταραχή και πάει λέγοντας) με το δοκιμασμένο κόλπο της «δημιουργικής καταστροφής», δηλαδή έναν εκτεταμένο πόλεμο. Το αν πράγματι θα κινηθούν σ' αυτήν την κατεύθυνση τα πράγματα μένει να φανεί, όπως επίσης αποτελεί ανοιχτό ερώτημα το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στην ευρύτερη περιφέρεια, με τη ΛΔ Κορέας, το Πακιστάν, την Κίνα και το Ιράν να εμπλέκονται στο παιγνίδι «βρες τα πυρηνικά», που η κυβέρνηση Μπους αποφάσισε να παίξει, με άλλα πράγματα, μάλλον, κατά νου. Κι αυτά δεν είναι τα μόνα «μέτωπα» στην Ασία που παραμένουν ανοιχτά, ασφαλώς.