Μια φαινομενικά αφελής προσπάθεια ορισμένων επιχειρεί να αφαιρέσει από το οργανωτικό Συνέδριο της ΓΣΕΕ και από τις αλλαγές που προωθούνται μέσα από αυτό, την πολιτική σημασία τους. Το σχέδιο εισήγησης αναφέρεται μεταξύ άλλων στην «ανάγκη επαναπροσδιορισμού δομών και λειτουργιών της Συνομοσπονδίας» σε ένα περιβάλλον που κυριαρχούν «νέες συνθήκες» στην οικονομία, ακόμη και αλλαγές «στη διοικητική δομή της χώρας». Πού οδηγούν αυτές οι παρατηρήσεις; Υποχρεωτικά, ειδικά αυτή την κρίσιμη περίοδο για την εργατική τάξη, η συζήτηση για τις όποιες οργανωτικές αλλαγές στη ΓΣΕΕ και σε όλη τη δομή του συνδικαλιστικού κινήματος δεν μπορεί παρά να φέρει στο προσκήνιο τη συζήτηση για τους στόχους αυτού του κινήματος. Επιδιώξεις, τακτικές, ιδεολογικοπολιτικές πλατφόρμες, αποφάσεις και οι συσχετισμοί δυνάμεων που τις έχουν επιβάλει, είναι φλέγοντα ζητήματα.

Τα παραδείγματα για τον προσανατολισμό της ΓΣΕΕ είναι πολλά και αποκαλυπτικά. Κυρίαρχη λογική είναι η κοινωνική συναίνεση, που πραγματώνεται μέσω της συμμετοχής στους κοινωνικούς διαλόγους της υποταγής, οι οποίοι λειτούργησαν σαν όχημα για το πέρασμα της αντιλαϊκής πολιτικής, οδήγησαν στη νομιμοποίηση σοβαρών αντεργατικών μέτρων, βοήθησαν στη ζύμωση μέσα στη συνείδηση της εργατικής τάξης της έννοιας του «εφικτού» ως απαγόρευση κάθε αντίστασης. Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, απροκάλυπτα και με μεγαλύτερο θράσος από ποτέ, επιβεβαίωσε το ρόλο του ως βασικού βραχίονα που παίζει ιδιαίτερο ρόλο στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, στην ιδεολογική τους θωράκιση, στη χειραγώγηση της εργατικής τάξης και στην παρεμπόδιση της πάλης της. Εχει μετατραπεί σ' έναν ιδιότυπο χωροφύλακα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Αυτή η πραγματικότητα είναι και το καθοριστικό κριτήριο για τις οργανωτικές αλλαγές που προωθεί η πλειοψηφία της διοίκησής της τη συγκεκριμένη περίοδο. Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που την αποτελούν, λειτουργώντας με κριτήρια που θέτει το κεφάλαιο και έχοντας ταυτιστεί με τη διαστρέβλωση που ακούει στο όνομα «ταξική συνεργασία», δεν μπορούν, από θέση, να συμβάλλουν στην οργάνωση της εργατικής τάξης, στην ενότητά της στη βάση της υπεράσπισης των ταξικών συμφερόντων της, που προϋποθέτει τη σύγκρουση με το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Αντίθετα, όντας συνεπείς με τη μέχρι τώρα πορεία τους, προσβλέπουν σε ένα μηχανισμό που να μπορεί να ελέγχει, να χειραγωγεί και να ενσωματώνει αποτελεσματικά την εργατική τάξη στους στόχους του κεφαλαίου. Να μπορεί με επιτυχία να στηρίζει το καθεστώς της κυριαρχίας των μονοπωλίων, το καπιταλιστικό, εκμεταλλευτικό σύστημα.

Η απάντηση σε όλα αυτά είναι απλή και συγκεκριμένη. Ισχυρό μέτωπο ενάντια στον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό και ταυτόχρονα συνεχής ενίσχυση του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, των ταξικών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ετσι που το ΠΑΜΕ να καταξιώνεται στη συνείδηση της εργατικής τάξης ως ο κύριος πόλος συσπείρωσης και έκφρασης των συμφερόντων της και των αγώνων της.

Οργάνωση της εργατικής τάξης ώστε η δομή του συνδικαλιστικού κινήματος να εξυπηρετεί την ενίσχυση της ταξικής πάλης. Οξυνση της αντιπαράθεσης με την αντιλαϊκή πολιτική σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.