Γνωρίζουμε ότι «κομίζομεν γλαύκαν ες Αθήνας», υποστηρίζοντας πως στη Θεσσαλία -όπως, άλλωστε, σ' όλη την Ελλάδα- ο δημόσιος τομέας Υγείας «νοσεί και πάσχει». Γνωστό είναι, επίσης, ότι την «αρρώστια» αυτή εκμεταλλεύονται οι μεγαλοϊδιοκτήτες του επιχειρηματικού τομέα Υγείας, που «πλάκωσαν» σαν τα όρνια στην περιοχή και κερδοσκοπούν ασυστόλως, χώνοντας βαθιά το χέρι τους στην τσέπη των ασθενών και στ' αποθέματα των ασφαλιστικών ταμείων.

Ο δημόσιος τομέας βοηθάει τον επιχειρηματικό να ενισχυθεί και ν' αναπτυχθεί σε βάρος του. Για του λόγου το αληθές δεν έχει κανείς παρά να παρατηρήσει τα ασθενοφόρα που «τρέχουν», σχεδόν καθημερινά, στο δρόμο που οδηγεί από τα νοσοκομεία προς τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα.

Και μπορεί, μεν, αυτό το «φαινόμενο» να οφείλεται, εν πολλοίς, στη «διαπλοκή» συμφερόντων - υπάρχουν κάποιοι που τα κονομάνε χοντρά από τη «συνεργασία» δημόσιου και επιχειρηματικού τομέα της Υγείας- αλλά κυρίως οφείλεται στην πολιτική της κυβέρνησης. Για παράδειγμα, υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό και σε τεχνολογικό εξοπλισμό στα νοσοκομεία που τα καθιστούν ανίκανα ν' ανταποκριθούν στις αυξημένες ανάγκες των ασθενών. Αλλά δεν αντιμετωπίζεται το πρόβλημα των ελλείψεων, γεγονός που αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση, όχι μόνο δε βοηθάει -ως όφειλε- το δημόσιο τομέα της Υγείας, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να ενισχύσει τους επιχειρηματίες κερδοσκόπους.

Μάλιστα, επιχειρεί να μετατρέψει και το δημόσιο τομέα σε κερδοσκοπικό, ώστε να μη «γλιτώνει» πουθενά ο ασθενής - πελάτης όπως τον θέλουν. Εκεί στοχεύουν, εκτός των άλλων, και τα λεγόμενα απογευματινά ιατρεία, που λειτουργούν εδώ και ένα χρόνο σε πολλά νοσοκομεία, μέσω των οποίων συγκεντρώθηκαν 8. 219.086 ευρώ, (περί τα 2,7 δισ. δρχ.). Στη Θεσσαλία συγκεντρώθηκαν, από ιδιώτες και από Ταμεία, 752.743,60 ευρώ, (256.483.000 δρχ. περίπου), από τα οποία τα 480.356,09 πήγαν στις τσέπες γιατρών κι άλλου προσωπικού και τα 204.263,68 στα Ταμεία των 5 νοσοκομείων της περιοχής, (κυρίως του Πανεπιστημιακού, διότι στα τέσσερα νομαρχιακά και η πελατεία ήταν λίγη και οι αμοιβές μικρότερες).

Η κατάσταση που, με την πολιτική της κυβέρνησης, διαμορφώνεται στο δημόσιο τομέα της Υγείας, θέτει τους ασθενείς της Θεσσαλίας ενώπιον του εκβιαστικού διλήμματος: Αν θέλεις να γιατρευτείς στην ώρα σου, πλήρωσε πολλά, είτε στις ιδιωτικές επιχειρηματικές υγειονομικές υπηρεσίες, είτε στα απογευματινά ιατρεία των νοσοκομείων, αλλιώς περίμενε πότε κι αν βρεθεί μια ευκαιρία να εξυπηρετηθείς σε νοσοκομείο της περιοχής, ή της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. `Η αλλιώς: Αν έχεις παράδες μπορείς να γιατρευτείς, αν δεν έχεις «καλό χαντάκι»...

Λύση υπάρχει; Ναι, αλλά απαιτεί άλλη πολιτική, φιλολαϊκή. Χρειάζεται, λοιπόν, ο λαός της Θεσσαλίας να οργανώσει το δικό του μέτωπο πάλης, μαζί με όσους από τους εργαζόμενους στο χώρο της Υγείας δεν έχουν υποστεί αλλοίωση της συνείδησης και διαθέτουν ακόμα τη θέληση και την αντοχή να παλέψουν ενάντια στη σημερινή πολιτική και σ' αυτό τον τομέα, διεκδικώντας πραγματικά δημόσιο δωρεάν για όλους σύστημα Υγείας.