Στο Πολυτεχνείο χτες οι μνήμες μπορεί να γύρισαν δύο χρόνια πριν, στις εφιαλτικές στιγμές που έζησαν στις 19 Δεκέμβρη του 2000 οι πολιτικοί κρατούμενοι της Τουρκίας απ' την επέμβαση με σφαίρες και βόμβες του στρατού της χώρας, αλλά ο νους και η έγνοια ήταν στο παρόν, στον αγώνα που συνεχίζεται με αμείωτη ένταση στις φυλακές, στους συντρόφους που κινδυνεύουν μετά την πολύχρονη απεργία πείνας μέχρι θανάτου, που ήδη έχει μπει στον τρίτο χρόνο της.

Τα πρόσωπα των μαρτύρων αυτού του πολύχρονου αγώνα πλέον δε χωρούν στα τεράστια πανό της Επιτροπής Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν. Ο αριθμός των απωλειών έχει φτάσει τους 102, μάρτυρες όλοι τους, για έναν καλύτερο κόσμο, για την ύπαρξη δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην πατρίδα τους. «Δεν πρόκειται να σταματήσουμε τον αγώνα εάν δε γίνουν αποδεκτά τα δικαιώματά μας, αν δεν καταργηθούν τα λευκά κελιά», είναι το σύνθημα των αγωνιστών απεργών στην Τουρκία. Αυτό το σύνθημα μεταφέρθηκε χτες στην αίθουσα Γκίνη του Πολυτεχνείου απ' την Επιτροπή Αλληλεγγύης και βρήκε υποστηρικτές δεκάδες εκπροσώπους συνδικαλιστικών οργανώσεων και πλήθος φοιτητών που αποδοκίμασαν με την παρουσία τους μια ακόμη μαύρη επέτειο του φασισμού. Οι 28 νεκροί της 19ης Δεκέμβρη, τονίστηκε, οι καμένες γυναίκες και οι πυροβολημένοι άνδρες αγωνιστές δείχνουν το δρόμο. Το δρόμο της σθεναρής αντίστασης στα όποια σχέδια των ιμπεριαλιστών, στις όποιες πρακτικές για την εφαρμογή τους.

«Δυστυχώς το αδιάλλακτο τουρκικό φασιστικό καθεστώς δεν κάνει καμία υποχώρηση. Στην Ελλάδα θέλουμε να τονίσουμε πως αυτός ο αγώνας είναι που ενώνει τους δύο λαούς. Οπως αντισταθήκατε κάποτε εσείς στη χούντα έτσι και σήμερα στην Τουρκία, οι πολιτικοί κρατούμενοι και οι συγγενείς τους αγωνίζονται για τη δημοκρατία», τόνισε η Γκιλντιρίμ, εκ μέρους της Επιτροπής.

Η 19η Δεκέμβρη, επισημάνθηκε, δεν είναι απλώς μια μέρα δολοφονίας αγωνιστών, είναι κυρίως μια μέρα αντίστασης. Συμφώνησαν σε αυτό οι εκπρόσωποι όλων των συνδικαλιστικών και μαζικών φορέων που απηύθυναν χαιρετισμό στην εκδήλωση (ΠΑΜΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΤΟΕ, ΟΓΕ, Κομμουνιστική Ανανέωση, Συνδέσμων Φυλακισθέντων Εξορισθέντων 1967 - 74 και Νεολαία ΣΥΝ).

Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε η προσωπική μαρτυρία του Φουράτ που πήρε μέρος στην απεργία πείνας μέχρι θανάτου το 1996 στις τουρκικές φυλακές, ενώ συγκλόνισε με τη δύναμη και την πίστη της η Μπιρσάμ Γκας που κάηκε στο 70% του κορμιού της κατά τη διάρκεια της επιχείρησης του τουρκικού κράτους «επιστροφή στη ζωή». Η φωνή της Μπιρσάμ έφτασε στην αίθουσα εκείνη από ανοιχτή τηλεφωνική ακρόαση και οι κουβέντες αυτής της νέας κοπέλας αποτέλεσαν το καλύτερο μάθημα δημοκρατίας και ζωής για όλους τους νέους και τις νέες του χτεσινού ακροατηρίου.

Μετά από όλα αυτά ακολούθησε προβολή βίντεο με όλες τις φριχτές εικόνες της στυγνής αυτής επίθεσης και στη συνέχεια ο Λάκης Χαλκιάς προσπάθησε με τα τραγούδια του να «χαλαρώσει» λίγο την πολύ φορτισμένη συναισθηματικά ατμόσφαιρα. Τραγούδια ακούστηκαν και από το παιδικό συγκρότημα «Σερβάν» ενώ ποιήματα απαγγέλθηκαν από το «18 Ανω».