Ο «μεγάλος χαμένος»...«Οι ειδήμονες το λένε "πολιτιστική αναπαραγωγή", εμείς το λέμε πασατέμπο (συγγνώμη, ποπ κορν) και σινεμαδάκι, σκάκι και φιδάκι, θεατράκι, εκδρομούλα, μουσικούλα, κουβεντούλα... ψυχαγωγία, εν ολίγοις. E, λοιπόν, αυτή συρρικνώνεται επικίνδυνα. Παρ' όλη την αδιαφιλονίκητη έφεσή μας στον χαβαλέ, έχουμε σχεδόν μετατραπεί σε εξαρτήματα μηχανής που όλη μέρα δουλεύουν κι όταν αποκάμουν απλώς σβήνουν πάνω στον καναπέ με συνομιλητή την TV. Ναι. Ενα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα και άλλοθι της σημερινής εποχής των θαυμάτων και των τεράτων, ο ελεύθερος χρόνος, μάλλον έχει χαθεί...» (Τασούλα Καραϊσκάκη - ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

...και η δουλεία της δουλειάς. «Για να μπορέσουμε να υπερπηδήσουμε τη φτώχεια μας (...) πρέπει να κάνουμε και μια δεύτερη, και μια τρίτη εργασία... Ετσι δε βλέπουμε τη γυναίκα ή τον άντρα μας, τα παιδιά μας, δε βρισκόμαστε με τους φίλους μας (πού να βρεθεί χρόνος), δεν πηγαίνουμε σινεμαδάκι (αστεία πράγματα), μόνο είμαστε ευχαριστημένοι αν καταφέρουμε να συγκρατήσουμε την εβδομάδα μας στις 60 εργάσιμες ώρες (και να σκεφθεί κανείς ότι κάποιοι μόχθησαν πολύ στην Ελλάδα για να καθιερωθεί το 1932 το 48ωρο και το 1984 το 40ωρο)... Και μέσα σ' αυτήν τη νάρκωση του μυαλού, πού να θυμηθείς ότι ο λιγότερος χρόνος δουλειάς συμβόλιζε πάντα για τους εργαζόμενους τη δικαιότερη ανακατανομή του πλούτου (η μείωση του εργάσιμου χρόνου χωρίς μείωση της αμοιβής είναι στην ουσία αύξηση της αμοιβής). Πού να αντιληφθείς ότι η ζωή σου έγινε μονοδιάστατη. Δουλειά, δουλειά, δουλεία... ακόμη και η κοινωνική ζωή ενσωματώνεται στη δουλειά» (Η ίδια).