ΤΕΛ ΑΒΙΒ - ΡΑΜΑΛΑ.--

Πολύ πιο άνετη, από όσο προέβλεπαν οι δημοσκοπήσεις, αποδείχτηκε, τελικά, η επικράτηση του Λικούντ και του Αριέλ Σαρόν, σε μια εκλογική αναμέτρηση που σημαδεύτηκε από τη συντριπτική πτώση του Εργατικού Κόμματος, τη μείωση της δύναμης των κομμάτων που υποστηρίζουν το διάλογο με τους Παλαιστινίους και τη μικρότερη συμμετοχή (69%) στην ισραηλινή πολιτική ιστορία. Το σύνολο του ισραηλινού Τύπου επισημαίνει τη νίκη του Σαρόν, αλλά δε διστάζει να τη χαρακτηρίσει «πύρρειο», με δεδομένες τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει για να σχηματίσει την κυβέρνηση συνασπισμού, που επιθυμεί, και το αδιέξοδο που προδιαγράφεται στο Μεσανατολικό.

Τριάντα επτά έδρες συγκέντρωσε, τελικά, το Λικούντ ξεπερνώντας τις δημοσκοπήσεις. Το Εργατικό Κόμμα συρρικνώθηκε στις 19 έδρες, ενώ το κεντρώο κοσμικό Σινούι αναδείχτηκε, όπως αναμενόταν, σε τρίτο κόμμα με 15 έδρες. Ο ηγέτης του αριστερού κόμματος, Μέρετζ, Γιόσι Σαρίντ, παραιτήθηκε από τη θέση του μετά από τη μείωση του κόμματός του από 10 σε 6 έδρες.

Ο ίδιος ο Σαρόν, γνωρίζοντας πολύ καλά τις δυσκολίες που καλείται να αντιμετωπίσει, εμφανίστηκε συμφιλιωτικός στις πρώτες του δηλώσεις και απέφυγε τις θριαμβολογίας. Τόνισε ότι το Ισραήλ χρειάζεται «εθνική ενότητα και ομοψυχία» και κάλεσε το Εργατικό Κόμμα «να αφήσει πίσω του τα μικροπολιτικά συμφέροντα και τις υπερβολικές φράσεις που μπορεί να ανταλλάχτηκαν στον προεκλογικό αγώνα».

Η πρώτη αντίδραση, εκ μέρους των Εργατικών, δεν ήταν θετική. Ο πρόεδρός τους Αμράμ Μίτζνα επέμεινε στην απόφασή του να μη συνεργαστεί κυβερνητικά με το Λικούντ και τόνισε ότι «η πολιτική είναι μαραθώνιος. Θα έρθει και η δική μας ώρα». Υποσχέθηκε «δημιουργική αντιπολίτευση» και υπογράμμισε ότι θα παραμείνει πιστός στις θέσεις του, προβάλλοντας πάντα μια εναλλακτική λύση στην πολιτική Σαρόν. Ο πρόεδρος του Σινούι, από την άλλη, Τόμι Λαπίντ, έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με το Λικούντ σε περίπτωση που στην κυβέρνηση συμμετέχουν και θρησκευτικά κόμματα, των οποίων την απομάκρυνση από την πολιτική σκηνή επιδιώκει.

Ο Σαρόν φέρεται να έχει, ήδη, συστήσει ομάδα διαπραγμάτευσης, που θα προσπαθήσει να μεταπείσει το Εργατικό Κόμμα. Παρ' όλα αυτά, ο γγ του Εργατικού Κόμματος, Οφιρ Πινές - Παζ, δήλωνε ότι «αν τα στελέχη των Εργατικών δεν είχαν συρθεί στη συγκυβέρνηση με τον Σαρόν επί δύο χρόνια, αν είχαν διατυπώσει μια πραγματική εναλλακτική λύση, τότε σήμερα θα είχαμε επιλεγεί». Η δήλωση αυτή, σε συνδυασμό με ανάλογες εκτιμήσεις και του φερόμενου ως πλέον διαλλακτικού Σιμόν Πέρες, μοιάζουν να απομακρύνουν το ενδεχόμενο μιας νέας κυβέρνησης «εθνικής ενότητας», υποχρεώνοντας τον Σαρόν σε μια συγκυβέρνηση με τα ακροδεξιά και θρησκευτικά κόμματα.

Η προοπτική αυτή, όμως, δε μοιάζει να ενθουσιάζει το νικητή των ισραηλινών εκλογών, αφού δε θα του εξασφαλίζει την πολιτική ευελιξία που επιδιώκει, προκειμένου να ανταποκριθεί και στα κελεύσματα της Ουάσιγκτον, που πιέζει για άμεση έναρξη διαλόγου στη βάση των προτάσεων του κουαρτέτου για επίλυση του Μεσανατολικού. Στην ανάγκη άμεσης έναρξης διαλόγου για τις προτάσεις του κουαρτέτου αναφέρθηκαν στις συγχαρητήριες δηλώσεις τους, τόσο ο Χαβιέ Σολάνα, εκ μέρους της ΕΕ, όσο και η Κομισιόν.

Εντούτοις, τα πρώτα «δείγματα γραφής» δεν είναι ενθαρρυντικά. Ο Παλαιστίνιος ηγέτης, απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων, δήλωσε «έτοιμος» να συνομιλήσει και με τον Σαρόν. Ομως, από το γραφείο του νέου πρωθυπουργού εκδόθηκε, άμεσα, ανακοίνωση, όπου ξεκαθαριζόταν ότι ο Αραφάτ «δε θεωρείται συνομιλητής και εταίρος». Παλαιστίνιοι αξιωματούχοι εκτιμούσαν ότι η επανεκλογή και ισχυροποίηση του Σαρόν μόνο περισσότερα δεινά μπορεί να σημάνει για τους Παλαιστινίους.