Η πένα της άξιας και αγαπημένης συναδέλφου Τιτίνας Δανέλλη, δεν κοπιάζει μόνον για τον «Ριζοσπάστη». Ακαταπόνητη, πλούσια, εύπλαστη, γάργαρη γλωσσικά, ευφάνταστη, με αίσθηση του δραματικού μέτρου, αλλά και του χιούμορ, «ξαγρυπνά», σε δυσκολότερα «πεδία» του λόγου. Στης πεζογραφίας τα «πεδία» (διήγημα, νουβέλα, μυθιστόρημα), ενώ το πρώτο θεατρικό έργο της απέσπασε το 1993 βραβείο του ΥΠΠΟ. Η Τ. Δανέλλη, κατέχοντας πλήρως τους κανόνες και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της αστυνομικής λογοτεχνίας, υπηρετεί το είδος, εξυψώνοντάς το λογοτεχνικά. Ανεβάζοντας τη θεματολογία, τη μυθοπλασία, το χαρακτήρα του, από το αστυνομικό μυθιστόρημα στο επίπεδο του κοινωνικού μυθιστορήματος. Η Τ. Δανέλλη δε θα μπορούσε να αγνοεί, να παραβλέπει και να αποσιωπά τη διαλεκτική της πραγματικότητας - ανθρώπινης και κοινωνικής. Τη μόνη αλήθεια ότι ο τρόπος ζωής, οι ιδέες, τα ήθη, οι συμπεριφορές, οι σκέψεις, οι πράξεις κάθε ανθρώπου, επομένως και το οποιασδήποτε μορφής, αιτιολογίας και βαθμού αδίκημα ή έγκλημά του, η οποιασδήποτε μορφής, αιτιολογίας και βαθμού ενοχή ή συνενοχή του έχει και κοινωνική εξήγηση. Εχει και κοινωνικά αίτια, αν όχι και απολύτως ταξικά χαρακτηριστικά.

Αυτή η αλήθεια «κινεί» τη μορφή και το περιεχόμενο των μυθιστορημάτων της Τ. Δανέλλη, όπως αποδείχνει και «Το παιχνίδι του δικαστή» (εκδόσεις «Ψηφίδα», Μαυροκορδάτου 7, 10678, Αθήνα, τηλ. 210-3304196). Μυθιστόρημα, το οποίο, ενώ μοιάζει με αστυνομικό είναι απολύτως κοινωνικό. Θεματικός «πυρήνας» του είναι ένας αιφνίδιος «φόνος», που συμβαίνει στο πολυτελές εξοχικό ενός μεγαλοαστού στις Μηλιές Βόλου, στο οποίο συναντώνται οι - αναλόγου κοινωνικής στάθμης- στενοί φίλοι του ιδιοκτήτη, ο οποίος πεθαίνει, επίσης, περίεργα. Ο «φόνος» ερευνάται από την αστυνομία και απασχολεί τον Τύπο, καθώς την υπόθεση παρακολουθεί και μια δημοσιογράφος. Τη συγγραφέα δεν την ενδιαφέρει να αποδείξει μυθοπλαστικά αν έγινε ή όχι φόνος και ποιος τον έκανε. Χρησιμοποιεί τη διερεύνηση του «φόνου», για να αποκαλύψει το, λίγο - πολύ ένοχο και συνένοχο - κοινωνικά, ηθικά, συνειδησιακά, συναισθηματικά - «ποιόν» της «καλής κοινωνίας». Την υποκρισία, τις οικονομικο-ερωτικά διαπλεκόμενες και συνήθως λυκοφιλικές σχέσεις των μελών της, βάζοντάς τους - διά της εις άτοπον απαγωγής - να αλληλοαποκαλύπτονται, να αλληλοδικάζονται. Η συγγραφέας, σκόπιμα εμπλέκει στο μύθο και τον Τύπο, για να αποκαλύψει και την άλωση και διάβρωσή του από ανάλογα «φυράματα». Και, βέβαια, βλέπει και αντιπαραθέτει στο σάπιο σώμα της κοινωνίας μας, την «άλλη πλευρά του φεγγαριού». Τους απλούς, λαϊκούς, τίμιους ανθρώπους.