Ηταν δύσκολο για όλους, να αποχαιρετήσουν, χτες το απόγευμα, τον φίλο, τον συνεργάτη, τον συνάδελφο, τον άνθρωπο που «έφυγε» πρόωρα, τον καλλιτέχνη που είχε τόσα πολλά να δώσει ακόμη στο ελληνικό θέατρο, τον δάσκαλο που μας θύμιζε τον άξιο συνεργάτη και μαθητή τού Καρόλου Κουν, τον Μίμη Κουγιουμτζή, που μας άφησε στα 67 του χρόνια. Με τη φυγή του άφησε φτωχότερο το ελληνικό θέατρο. Το ταλέντο, η αφοσίωσή του στην τέχνη του θεάτρου και το σημαντικό του έργο μένουν πολύτιμες παρακαταθήκες. Το όνομά του συνδέθηκε απολύτως, σε όλη τη 44χρονη καλλιτεχνική του πορεία, με το Θέατρο Τέχνης. Δε δούλεψε με άλλα θέατρα. Δεν έκανε τηλεόραση έτσι που να σκορπιστεί και να διαλυθεί σε ένα χώρο ευρύτερο. Η γκρίνια των τελευταίων χρόνων για τη «μιζέρια», το χρέος του «Τέχνης» στο ΙΚΑ, τους «επιγόνους» του Κουν, τον στενοχωρούσε, αλλά μαχόταν για τη συνέχεια του έργου του δασκάλου του, μαζί με τον Γιώργο Λαζάνη, την Ρένη Πιττακή και την υπόλοιπη «οικογένεια» του «Τέχνης».

«Το παιδί με τα άσπρα μαλλιά θα ξημεροβραδιάζεται πάντα στο Υπόγειο και στη Φρυνίχου», είπε μεταξύ άλλων η Λίλα Καφαντάρη εκ μέρους του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, «επιθυμώντας σίγουρα να μοιράζεται τη χαρά της δημιουργίας που υπηρέτησε με πάθος και απόλυτη αφοσίωση. Η σεμνότητά του, το ήθος του, η μαχητικότητά του, οι καλλιτεχνικές του αξίες δε φεύγουν μαζί του. Είναι αυτά που μένουν για πάντα "άφθαρτα" στις καρδιές όλων όσοι τον γνώρισαν. "Οι ηθοποιοί είναι τα εφήμερα χρονικά της εποχής" είχε πει ο Σαίξπηρ. Πιστεύουν ότι όταν ο ηθοποιός φεύγει, πεθαίνει και το έργο του. Δε μένει μεταθανάτια μαρτυρία της παρουσίας τους στο γήινο κόσμο. Μόνο αναμνήσεις και βιογραφικά. Ομως, αυτά δεν είναι παρά θρύμματα μόνον από την τέχνη και την προσωπικότητά τους, όταν μάλιστα τα μεγέθη είναι μεγάλα. Ομως, όπως έλεγε ο Αλέξης Μινωτής "ο ηθοποιός κι αν δεν αφήνει έργο απτό, αν και χάνεται και ξεχνιέται απ' τους κατοπινούς, αν και σβήνει μέσα στη λήθη, ζει όμως πολλαπλά μέσα σε άλλους αρίφνητους, που έρχονται και φεύγουν, γιατί ενσωματώθηκε φορές και φορές, σε μύριες όσες ποικίλες μορφές που ζωντάνεψε στη σκηνή και του έγιναν βιώματα ψυχικά και γι' αυτό αθάνατα... Υπήρξε ατόφιος κάποτε στο χώρο και συνεχίζει τώρα στο χρόνο μυριόψυχος, ανεξάρτητο, εμπιστευμένο πνεύμα της γονιμότητας της παγκόσμιας βούλησης και της μεγαλοσύνης του κόσμου"».

Για τη φιλία τους και για τη μεγάλη απώλεια του ελληνικού θεάτρου μίλησε στον επικήδειο λόγο του ο Λυκούργος Καλλέργης. Συγκινημένος ο μαθητής του, Θοδωρής Γράμψας αποχαιρέτησε τον δάσκαλο και φίλο αναφερόμενος σε απλές καθημερινές στιγμές που θα λείψουν σε όλους, το ίδιο και η μαθήτρια της Σχολής Μαρία Μιχαήλ.

Με δάκρυα στα μάτια και χωρίς ακόμη να μπορούν να συνειδητοποιήσουν αυτό που συνέβη, οι δικοί του άνθρωποι, ο αδελφός του, η Ρένη Πιττακή, ο Γιώργος Λαζάνης, οι μαθητές του, σύσσωμο το ελληνικό θέατρο (μαθητές οι περισσότεροι του Θεάτρου Τέχνης), συντετριμμένοι οδήγησαν τον άνθρωπό τους στην τελευταία του κατοικία, με το φλάουτο να «κλαίει» το «χάρτινο το φεγγαράκι».

Ο υπουργός Πολιτισμού Ευάγγελος Βενιζέλος, εξέφρασε τη βαθιά θλίψη του για τον θάνατο του Μίμη Κουγιουμτζή και χαρακτήρισε μεγάλη την απώλεια για το ελληνικό θέατρο. Ο υπουργός προσέθεσε ότι η Πολιτεία «θα προσπαθήσει να στηρίξει με κάθε δυνατό τρόπο τη συνέχεια και την παράδοση του Θεάτρου Τέχνης». Μια υπόσχεση που την έδωσε και ο Πολυχρόνης Πολυχρονόπουλος στο χαιρετισμό του εκ μέρους του ΥΠΠΟ.