Το θέατρο, ο κινηματογράφος, τα γράμματα, ο πολιτισμός μας γενικότερα, μετρούν μια πολλαπλή απώλεια. Το θάνατο του Ντίνου Δημόπουλου. Ο πολύπλευρος, παραγωγικότατος και σεμνότατος αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, σκηνοθέτης, συγγραφέας και δάσκαλος ηθοποιών και σκηνοθετών, «έφυγε», στα ογδόντα δυο του χρόνια, και τάφηκε σεμνά, αθόρυβα, μακριά από την «πολλή συνάφεια» της δημοσιότητας, όπως ζήτησε από την οικογένειά του. Ο Ντίνος Δημόπουλος νικήθηκε, από την καρδιά του, την περασμένη Παρασκευή και τάφηκε την επομένη στο Νεκροταφείο της Ραφήνας. Η είδηση του θανάτου κυκλοφόρησε καθυστερημένα σε καλλιτεχνικούς κύκλους, ενώ χτες έγινε γνωστή ευρύτερα. Ο υπουργός Πολιτισμού, Ε. Βενιζέλος, εξέφρασε τη θλίψη του για το θάνατο «ενός δημιουργού που έχει συνδέσει το όνομά του με μια ολόκληρη εποχή του ελληνικού κινηματογράφου».

Ο Ντίνος Δημόπουλος γεννήθηκε το 1921 στο Πάλαιρο της Αρτας. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Γιαννούλη Σαραντίδη, από την οποία αποφοίτησε το 1942. Σπουδαστής της Σχολής εντάσσεται στο ΕΑΜ. Λόγω της κατοχικής πείνας προσβάλλεται από φυματίωση και νοσηλεύεται δυο περίπου χρόνια. Ως ηθοποιός πρωτοεμφανίστηκε το 1946 στο θέατρο «Κοτοπούλη», στο έργο «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», και στην ομώνυμη ταινία (1947). Τον ίδιο χρόνο έγινε μέλος του ΣΕΗ. Στη συνέχεια έπαιξε με πολλούς γνωστούς θιάσους και στο Εθνικό Θέατρο από το 1950 μέχρι το 1958, όπου παράλληλα συνεργάστηκε με τον Αλέξη Μινωτή ως βοηθός σκηνοθέτη. Από τους δύο γάμους του, με τις ηθοποιούς Βεατρίκη Δεληγιάννη και Φλωρέτα Ζάννα, απέκτησε ένα γιο και μια κόρη, αντίστοιχα. Παράλληλα με τη δουλιά του ως ηθοποιού άρχισε να ασχολείται με τον κινηματογράφο, τον οποίο «κάρπισε», σχεδόν σαράντα χρόνια, με πληθώρα σεναρίων και σκηνοθεσιών. «Κάρπισμα» που συνέβαλε στην ταχύτατη παραγωγική αλλά και καλλιτεχνική ανάπτυξη του Ελληνικού Κινηματογράφου.

Η πλουσιότατη (52 ταινίες) φιλμογραφία του Ντίνου Δημόπουλου αρχίζει με την ταινία «Οι ουρανοί είναι δικοί μας» (1953). Μεταξύ των ταινιών του είναι και οι εξής: «Το αμαξάκι» (1957), που αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι (1958). «Αστέρω» (1959), η οποία περιλαμβάνεται στις 100 αντιπροσωπευτικές ταινίες του Ελληνικού Κινηματογράφου. «Μανταλένα» (1960), η οποία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Καννών (1961) και πήρε πολλά βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (1960). «Πυρετός στην άσφαλτο» (1967), η οποία απέσπασε πολλά βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. «Η Ελλάδα και η θάλασσα» (1976, Α΄ Βραβείο Πανευρωπαϊκού Φεστιβάλ Τορίνο). «Ο ήλιος του θανάτου» (1970, βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης). «Τα δελφινάκια του Αμβρακικού» (1993, βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Κρατικό Βραβείο Ποιότητας, Χρυσό Βραβείο της κριτικής επιτροπής του Φεστιβάλ Καΐρου. Α΄ Βραβείο Φεστιβάλ Βιέννης, Τζοφόνι, Παιδικού Κινηματογράφου Νέας Αγγλίας, κ.ά.).

Και μόνον η αναφορά των τίτλων της σκηνοθετικής δουλιάς του Ντ. Δημόπουλου, από το 1958 έως το 1992, η οποία αριθμεί μερικές δεκάδες παραστάσεις, της δουλιάς του στο ραδιόφωνο (με θεατρικά έργα) και στην τηλεόραση (στο «Θέατρο της Δευτέρας» και σε σίριαλ), η προσφορά του ως δασκάλου (μέχρι το 2001 δίδασκε στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου) θα απαιτούσε πολύ χώρο. Σπάνια υπάρχουν τόσο πολύ παραγωγικοί, τόσο πολύτροποι καλλιτέχνες και, ταυτόχρονα, αληθινά ποιοτικοί.

Ο Ντ. Δημόπουλος, «διχασμένος» ανάμεσα σε τρεις αγάπες, το θέατρο, τον κινηματογράφο και το γράψιμο (από τα νιάτα του είχε έφεση και στη ζωγραφική), εκτός από σενάρια που έγραψε για ταινίες άλλων σκηνοθετών, έγραψε και θέατρο: «Ο επόμενος» (1974, Κρατικό Βραβείο). «Ο εισαγγελέας», «Βασίλειος Πρώτος, ο δούλος» και «Υάκινθος και Ιουλιέτα» (και τα δύο απέσπασαν το Βραβείο Καλοκαιρίνειου Θεατρικού Διαγωνισμού). «Το παιδί που κυνηγούσε τα αγριολούλουδα» (βραβείο Εταιρείας θεατρικών Συγγραφέων).

Η συγγραφική δουλιά του επεκτάθηκε και στην πεζογραφία: «Ο μαστρο-Πολύξερος και η παρέα του» (1985). «Αν όλα τα πιτσιρίκια του κόσμου» (1987, Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών). «Η μεσαία όχθη» (1989). «Τα δελφινάκια του Αμβρακικού» (1989, Βραβείο Διεθνούς Κριτικής Επιτροπής Πανεπιστημίου Πάντοβα). «Οι ερωτύλοι» (1995). «Το γειτονόπουλο του καλοκαιριού» (1996). «Τέσσερα χριστουγεννιάτικα διηγήματα» (1996). «Ενας σκηνοθέτης θυμάται» (1998, αυτοβιογραφία). «Οι εραστές της Μύρινθας», «Ο Βάνκα και τ' αδέσποτα» (2000), «Γράμμα στο θεό» (2001).