«Το ανασκαφικό μας έργο είναι κάπως περιορισμένο, αφ' ενός για λόγους οικονομικούς, αφ' ετέρου διότι και οι ανασκαφές κάποτε πρέπει να τελειώνουν». Ετσι λιτά παρουσίασε την πτώση του αριθμού των ανασκαφών της Αρχαιολογικής Εταιρείας το 2002, σε σχέση με το 2001, ο γενικός γραμματέας της, Βασίλης Πετράκος, στην ετήσια απολογιστική συνέλευση της εταιρείας, που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή.

Ο Β. Πετράκος ανέφερε χαρακτηριστικά τον Ραμνούντα (τον ανέσκαπτε ο ίδιος), σημειώνοντας πως «η ανασκαφή, η οποία σας παρουσιαζόταν ανελλιπώς επί 27 χρόνια, τερματίστηκε ως προς εμέ», και ευχήθηκε «μία μελλοντική γενιά Ελλήνων αρχαιολόγων να τη συνεχίσει». Η μείωση των ανασκαφών είναι ίσως το «κερασάκι» στη μεγάλη διοικητική κρίση που πέρασε η εταιρεία το 2002, οι συνέπειες της οποίας μάλλον θα την απασχολήσουν και στο μέλλον. «Αυτά θα τα πούμε άλλοτε», είπε λακωνικά ο γραμματέας της.

Πάντως, και υπ' αυτές τις συνθήκες, το ανασκαφικό έργο της εταιρείας - όπου συνεχίστηκε - επέφερε μερικά εντυπωσιακά αποτελέσματα, λ.χ., τα ευρήματα της μεγάλης ανασκαφής στη Μεσσήνη. Μεταξύ των ευρημάτων συγκαταλέγεται το άγαλμα της Ισιδος Πελαγίας, η οποία εικονίζεται όρθια πάνω σε έμβολο πλοίου, κρατώντας το φουσκωμένο πανί του. Η άφθονη κεραμική στο Τσέπι του Μαραθώνα, τα πήλινα ομοιώματα πλοίων στη Σκάλα Ωρωπού και το ανάγλυφο με μορφή άντρα, με ιμάτιο, στη Μινώα Αμοργού, είναι μερικά ακόμη από τα αποτελέσματα των ανασκαφών της εταιρείας. Ενδιαφέρουσα είναι και η εκδοτική δραστηριότητα της εταιρείας, με βιβλία όπως τα «Βυζαντινά γλυπτά της Μάνης» του Νικολάου Β. Δρανδάκη, ο «Αρχαιολογικός Ατλας των Μυκηνών» με τη χαρτογράφηση του σπουδαίου αυτού αρχαιολογικού χώρου, κ.ά.

Ο Β. Πετράκος αναφέρθηκε και σε άλλα, αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, γεγονότα του 2002. Για το νέο αρχαιολογικό νόμο είπε, μεταξύ άλλων, ότι «κάθε νομοθέτημα κρίνεται από το αν μπορεί να εφαρμοστεί ή όχι». Για την «ενοποίηση» των αρχαιολογικών χώρων της Αθήνας είπε ότι είναι «ακατανόητη» και ότι αφορά περισσότερο στον «ευπρεπισμό κάποιων οδικών αρτηριών» και όχι στους «ούτως ή άλλως κατακερματισμένους αρχαιολογικούς χώρους». Εμμεση αντίθεση στην κατασκευή του Νέου Μουσείου Ακρόπολης στον αρχαιολογικό χώρο του Μακρυγιάννη, μπορεί να χαρακτηριστεί η αναφορά του στην αντίδραση που προκάλεσε η πρόθεση του Ελευθέριου Βενιζέλου, το 1930, να κατασκευάσει στον ίδιο χώρο το Δικαστικό Μέγαρο.

Τέλος, ο Β. Πετράκος χαρακτήρισε την καταστροφή και λεηλασία της πολιτιστικής κληρονομιάς στο Ιράκ «σκόπιμη» και «προετοιμασμένη», συνδέοντάς τη με ανάλογες καταστροφές στη Δρέσδη το 1945, στη Γιουγκοσλαβία το 1999 και στο Αφγανιστάν το 2001.