Αύριο, Τετάρτη, πραγματοποιούνται οι πρυτανικές εκλογές στο Πανεπιστήμιο Αθήνας, με δυο υποψήφια πρυτανικά σχήματα. Στη βάση των αρχών για δημόσιο δημοκρατικό Πανεπιστήμιο, ειδικά σήμερα, που η ανώτατη εκπαίδευση υποβαθμίζεται, διεκδικεί την πρυτανεία ο πρόεδρος του Οικονομικού Τμήματος, καθηγητής Κυριάκος Κιουλάφας. Υποψήφιοι αντιπρυτάνεις με το συνδυασμό του είναι οι Π. Αθανασιάδης, Κ. Μακρόπουλος και Θ. Πελεγρίνης. Το υποψήφιο σχήμα του Κ. Κιουλάφα στηρίζουν στο Πανεπιστήμιο Αθήνας και οι δυνάμεις της Πανσπουδαστικής.

Το έτερο υποψήφιο σχήμα είναι αυτό του νυν πρύτανη, Γ. Μπαμπινιώτη, με υποψηφίους αντιπρυτάνεις τους Μ. Δερμιτζάκη, Χ. Κίττα και Δ. Ασημακόπουλο, που το προεκλογικό τους πρόγραμμα εξαγγέλλει διάφορα «έργα» για το Πανεπιστήμιο και χαίρει σκανδαλώδους υποστήριξης από τα έντυπα μέσα ενημέρωσης.

Σε χτεσινό του δελτίο Τύπου, ο υποψήφιος πρύτανης Κ. Κιουλάφας σημειώνει ότι η κοινωνία απαιτεί από το ιστορικό ίδρυμα «κάτι παραπάνω από τη σιωπή και την αδιαφορία, όπως γίνεται μέχρι τώρα», απαιτεί «να σταθεί επάξια στο ύψος των προσδοκιών και των παραδόσεων, που ο ελληνικός πνευματικός κόσμος έχει δημιουργήσει, για την υπεράσπιση της ειρήνης, των κοινωνικών δικαιωμάτων, των ανθρωπιστικών αξιών και του πολιτισμού».

Αναφερόμενος στην ανώτατη εκπαίδευση επισημαίνει ότι «χρειάζεται να έρθουμε σε ρήξη» με τη σημερινή «"νέα τάξη" ακαδημαϊκών πραγμάτων». «Ο καθένας μας», τονίζει, «ανεξάρτητα από την πολιτική του τοποθέτηση μπορεί να αναγνωρίσει ότι η ανώτατη εκπαίδευση σήμερα υποβαθμίζεται, στον βωμό της ληξιπρόθεσμης κατάρτισης. Απειλείται ο ενιαίος χαρακτήρας των σπουδών. Η έρευνα ολοένα και περισσότερο ασφυκτιά. Η ανισομετρία, η κατηγοριοποίηση και η εξυπηρέτηση μικροπαραταξιακών συμφερόντων αφήνουν στο περιθώριο σημαντικές πνευματικές δυνάμεις, τόσο απαραίτητες για τη χώρα μας. Ο ενιαίος χαρακτήρας της σχέσης έρευνα-διδασκαλία-διοίκηση κατακερματίζεται. Η εκπαίδευση υποχρηματοδοτείται. Η συνταγματικά κατοχυρωμένη αυτοτέλεια υπονομεύεται από τις διαφόρων ειδών παρεμβάσεις και από την περιβόητη "αξιολόγηση". Το πανεπιστήμιο απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από την κοινωνία. Ολοένα και περισσότερο γίνεται έρμαιο ιδιοτελών επιδιώξεων. Οι συνέπειες είναι ολοφάνερες και ολέθριες.

Το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο όλα αυτά τα χρόνια αμήχανα παρακολουθεί τις εξελίξεις αδυνατώντας να παρέμβει. Αδυνατώντας να ελέγξει και να επαναφέρει τις δυνάμεις που έχει απελευθερώσει η επίσημη, εισαγόμενη από τις Βρυξέλλες, πολιτική. Η αυθαιρεσία, ο ωφελιμισμός και η αναξιοκρατία ανθούν. Τα συλλογικά δημοκρατικά όργανα διοίκησης είναι ουσιαστικά απενεργοποιημένα. Η κατάσταση δεν πάει άλλο»...

«Εμείς προσβλέπουμε», καταλήγει ο Κ. Κιουλάφας, «σε ένα δημόσιο δημοκρατικό Πανεπιστήμιο, που θα αποτελεί χώρο ελεύθερης διακίνησης ιδεών, θα αποτελεί την πηγή κοινωνικού προβληματισμού και θα συμμετέχει ουσιαστικά στα δρώμενα της ελληνικής κοινωνίας», σε ένα Πανεπιστήμιο ανθρώπινο με διοίκηση αποφασιστική, σύγχρονη, αποτελεσματική και διάφανη, Πανεπιστήμιο όλων των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας, ικανό να ανταποκριθεί στις ανάγκες της σημερινής και της αυριανής ελληνικής κοινωνίας.