Την ανάγκη των ανέργων για μια θέση εργασίας εκμεταλλεύεται η κυβέρνηση κατά τον πιο αισχρό τρόπο, προκειμένου να εξυπηρετήσει και τους ψηφοθηρικούς της σκοπούς. Τρανταχτό παράδειγμα, η περίπτωση του προγράμματος STAGE στα νοσοκομεία, στα πλαίσια του οποίου αναγγέλθηκε ότι θα προσληφθούν 5.000 έκτακτοι, κάποιοι εκ των οποίων μπορεί και να μονιμοποιηθούν, όπως τάζει πονηρά σκεπτόμενη η ίδια η κυβέρνηση.

Ανάλογες ψηφοθηρικές σκοπιμότητες εξυπηρετούν και οι πρόσφατες εξαγγελίες της κυβέρνησης για την πρόσληψη 40.000 εργαζομένων με τη μορφή της μερικής απασχόλησης, ενώ ήδη έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται οι Τοπικές Πρωτοβουλίες Απασχόλησης μέσω της Πρωτοβάθμιας Αυτοδιοίκησης. Ομως, αυτά και μια σειρά άλλων προγραμμάτων - όπως η Βοήθεια στο Σπίτι κ.ά. - δε φτιάχτηκαν για να εξυπηρετήσουν αποκλειστικά τις προεκλογικές ανάγκες της κυβέρνησης. Και, φυσικά, ούτε για τη ριζική καταπολέμηση της ανεργίας.

Εξυπηρετούν ταυτόχρονα τους μακροχρόνιους σχεδιασμούς του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, για αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, την υπονόμευση των εργατικών δικαιωμάτων. Στην πράξη λειτουργούν ως συγκάλυψη του πραγματικού αριθμού ανέργων και ανακύκλωση της ανεργίας. Είναι, ταυτόχρονα, ένα ισχυρό όπλο πίεσης και σε εκείνους τους εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης, για να μη διεκδικούν τίποτα περισσότερο απ' ό,τι το μεγάλο κεφάλαιο και η κυβέρνηση είναι διατεθειμένοι να δώσουν. Η συρρίκνωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων πρέπει να θεωρείται ως φυσικό επακόλουθο της εφαρμογής αυτών των μορφών.

Τέλος, όπως προαναφέραμε, οι όροι αυτών των προγραμμάτων δημιουργούν συνθήκες ομηρίας των εργαζομένων από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Η αγωνία για το μεροκάματο δημιουργεί ψευδαισθήσεις στους εργαζόμενους ότι μετά τη λήξη των προγραμμάτων μπορεί να ανανεωθεί η σύμβασή τους ή να βρουν μια καλύτερη δουλιά. Την ψευδαίσθηση αυτή εκμεταλλεύονται το μεγάλο κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι για να έχουν στη διάθεσή τους εργαζόμενους υποταγμένους στις επιλογές τους. Είτε για να τους χρησιμοποιήσουν σαν πολιορκητικό κριό στο χτύπημα των δικαιωμάτων του συνόλου της εργατικής τάξης, είτε για να δημιουργήσουν ένα εξαιρετικά ευρύ και πυκνό πλέγμα πελατειακών σχέσεων, που θα εξυπηρετούν τις πολιτικές σκοπιμότητες των εκάστοτε κυβερνώντων.

Ομως, η εργατική τάξη ούτε μπορεί, ούτε πρέπει να ανεχθεί αυτή την κατάσταση. Η πλήρης και σταθερή απασχόληση, η αμοιβή που να καλύπτει τις σύγχρονες και διευρυμένες ανάγκες της είναι αδήριτα δικαιώματά της. Αν χτυπηθούν αυτά χτυπιέται και το δικαίωμα της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Να γιατί η εργατική τάξη έχει καθήκον απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό και τα παιδιά της, να οργανώσει τον αγώνα της στην προοπτική της σύγκρουσης και της ρήξης με το σύνολο της αντεργατικής πολιτικής.