Η ιμπεριαλιστική επίθεση στρέφεται κατά της Κουβανικής Επανάστασης. Στοχεύει στην ανατροπή της σοσιαλιστικής εξουσίας και στην παράδοση του κουβανικού λαού στις ...απελευθερώτριες δυνάμεις του κεφαλαίου, που ορέγονται τη μετατροπή της σε τσιφλίκι τους και στο γνωστό απέραντο πορνείο της Καραϊβικής, όπως ήταν η Κούβα πριν από την Επανάσταση. Δεν μπορεί να γίνει ανεκτό ότι κάτω από τη μύτη της μεγαλύτερης καπιταλιστικής χώρας, ένας ολιγάριθμος λαός πασκίζει με νύχια και με δόντια να βαδίσει το δικό του δρόμο, υπερνικώντας τεράστιες δυσκολίες. Ενας λαός που αντιστέκεται και επιμένει να στηρίζει τη δική του εξουσία, που αντιμάχεται την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Με αξιοπρέπεια. Κακό το παράδειγμα...

Η ΕΕ (η ...δημοκρατικότατη) έκανε πως δεν κατάλαβε τίποτε για τη συνωμοσία μέσα στο έδαφος της Κούβας. Και με μια επαίσχυντη δήλωση της Ελληνικής Προεδρίας (στη συνωμοσία συμμετείχαν και Ελληνες διπλωμάτες) εξέφρασε την έντονη ανησυχία της (!) για τις συλλήψεις και τις εκτελέσεις αντεπαναστατών! Θίγεται η ...ελεύθερη έκφραση!.. Και οι αρχές της ΕΕ, μαζί και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, δε δέχονται στο σπαθί τους ούτε μύγα παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Εξάλλου στο όνομα της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σφάζουν λαούς, τσαλαπατάνε λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες! Στο όνομα των δικαιωμάτων κάποιων (των πλουτοκρατών) πετάνε στο δρόμο τις εργαζόμενες στη «Σίσσερ - Πάλκο» και 100άδες χιλιάδες άλλους εργάτες! Δεν ήταν δυνατό, λοιπόν, να μην αντιδράσει η ΕΕ στην εκτέλεση των αντεπαναστατών πρακτόρων! Παιδιά της είναι... Γι' αυτό και συμπαραστάθηκε στην κυβέρνηση Μπους, ως τεθλιμμένος συγγενής. Η οποία κυβέρνηση Μπους το δήλωσε ευθέως τι θέλει να επιτύχει. Το είπε ωμά και ο αναπληρωτής γραμματέας του Λευκού Οίκου Claire Buchan: «Οι προσπάθειες της Κούβας να κατασιγάσει τις φωνές της αντίθεσης κάνουν το στόχο της πολιτικής μας για τη γρήγορη, ειρηνική μετάβαση στη δημοκρατία περισσότερο σημαντικό και πιο επείγον και θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε με την ανεξάρτητη κουβανική αστική κοινωνία και με τους Κουβανούς ανθρώπους, οι οποίοι είναι πρόθυμοι να εκτιμήσουν τα βήματα για την προώθηση αυτού του πολιτικού στόχου σε αυτό το κλίμα» (17/4/2003).

Και μαζί με αυτόν, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (10/4/2003), εξίσου θιγμένο από την ...παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κούβα, αλλά και «βαθύτατα θορυβημένο» (!!) όπως έγραψε στο υποκριτικό του ψήφισμα! Δεν άντεξε (τέτοια ...ευαισθησία) το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να «παραβιάζεται ο θεμελιώδης λίθος όλων των δημοκρατικών συστημάτων»!.. (Και μαζί του δεν άντεξαν, φυσικά, οι ευρωβουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που το υπερψήφισαν).

Βαθύτατα θορυβημένος είναι, βεβαίως, και ο ΣΥΝ! Με μια ανακοίνωση - καταπέλτη εξέφρασε «τα οδυνηρά του συναισθήματα», γιατί είναι φίλος της Κούβας και θλίβεται που η Κούβα δυσφημεί τις αρχές του σοσιαλισμού!!

Εδώ κι αν περισσεύει η υποκρισία. Οι ίδιοι, που πανηγύρισαν για την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη! Οι ίδιοι, που στηρίζουν την πολιτική της ΕΕ και της εγχώριας πλουτοκρατίας στο όνομα της ενωμένης Ευρώπης (υπέρ των «4» ελευθεριών της ΕΕ) και τρέχουν πίσω από τον γαλλογερμανικό άξονα! Οι ίδιοι, που έχουν πετάξει στη χωματερή τις αξίες του κομμουνιστικού κινήματος και τους μεγαλειώδεις αγώνες του! Οι ίδιοι, που υπονομεύουν την ταξική πάλη με κάθε τρόπο, νοιάζονται τώρα για την Κουβανική Επανάσταση!! Υποτίθεται... Γιατί η στάση του ΣΥΝ απέναντι στην Κούβα, τη στιγμή που πηγαίνουν προς την κορύφωση οι υπονομευτικές προσπάθειες της αντεπανάστασης, σημαίνει στήριξη της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.

Πιο πονηροί στο λεκτικό ύφος οι του ΝΑΡ! Νοιάζονται και εκείνοι για τη σοσιαλιστική εξουσία! Γι' αυτό και, στην προσπάθειά τους να την ...υπερασπίσουν, θεωρούν («ΠΡΙΝ» 26/4/2003) ότι η Κούβα δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες στην ίδια όταν προβαίνει σε εκτελέσεις! Γράφει: «Δικαιούνταν όμως να κάνει επίδειξη δύναμης; Το θέμα δεν είναι αν δικαιούται, αλλά αν νομιμοποιούνταν»!!

Πιο ...άγρια η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ». Αλλά και η «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ» και η «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» και άλλες. Αδιάλλακτος ο Κάστρο, γράφουν! «Ισχυρίζεται ότι η χώρα του αντιμετωπίζει ζητήματα "ζωής ή θανάτου"», έγραψε η «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ». Δηλαδή δεν είναι έτσι, ο Κάστρο το ισχυρίζεται... Για παράδειγμα, είναι γέννημα της φαντασίας του Κάστρο ότι οι ΗΠΑ επιδιώκουν να δημιουργήσουν μια μεταναστευτική κρίση, που θα γίνει το πρόσχημα ναυτικού αποκλεισμού και σε συνέχεια πολεμικής σύγκρουσης!!.

Αν ο λαός μιας χώρας της ΕΕ αποφασίσει να βγει απ' τη λυκοφωλιά, τι θα συμβεί; Θα του πουν οι ιθύνοντες «σεβόμαστε την απόφασή σου»; ΄Η θα αμολήσουν λυτούς και δεμένους, για να τον υποχρεώσουν, με κάθε τρόπο, να παραμείνει εντός ΕΕ; Κι αν δεν το καταφέρουν, θα συνάψουν με τη συγκεκριμένη χώρα σχέσεις ισότιμης συνεργασίας ή όχι; Η πείρα λέει όχι!

Το λαό της Δανίας τον οδήγησαν δύο (!) φορές σε δημοψήφισμα, μέχρι να αποσπάσουν το πολυπόθητο 50%+1 υπέρ της ένταξης στην ΕΕ! Αφού στο μεταξύ μετήλθαν σωρεία εκβιασμών και ιδεολογικών τρομοκρατικών επιχειρημάτων!

Με τη Σοβιετική Ενωση, η Μ. Βρετανία, η Γαλλία, οι ΗΠΑ αρνούνταν να συνάψουν εμπορικές σχέσεις μέχρι και περισσότερα από 20 χρόνια μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση! Στην Κούβα οι ΗΠΑ έχουν επιβάλει εμπάργκο επί 40 χρόνια! Του παλαιστινιακού λαού του καθορίζουν τη σύνθεση που θα έχει η κυβέρνησή του, ενώ τον αγώνα του τον ονοματίζουν τρομοκρατία!

Η ταξική πάλη είναι πολύ σκληρή. Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα στη διάρκεια του 20ού αιώνα. Η απόπειρα να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός δε γίνεται σε κάποια αεροστεγή γυάλα. Γίνεται μέσα σε μια ανειρήνευτη διαπάλη, ζωής ή θανάτου, με τον ταξικό εχθρό, που δεν παραδίνεται, δεν παραιτείται, κι όταν ακόμη έχει νικηθεί μέσα στη χώρα του. Κι αυτός ο εχθρός έχει μεγάλη δύναμη, γιατί έχει την παγκόσμια αστική τάξη στο πλευρό του. Σύμμαχός του (ισχυρότατος) είναι και άλλες δυσκολίες να προχωρήσει η οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Και, βεβαίως, τα προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται με συνεχείς επικλήσεις ανάπτυξης της δημοκρατίας (ποιας από τις δύο;). Ούτε με ουτοπικές αναλύσεις μικροαστικού τύπου, που οδηγούν σε εξιδανικευμένα κοινωνικοοικονομικά σχήματα που εξοστρακίζουν την ταξική πάλη και τη σκληρότητά της. Πολύ περισσότερο όταν ζούμε, όπως συμβαίνει σήμερα, σε συνθήκες ήττας του κομμουνιστικού κινήματος. Δηλαδή, σε συνθήκες που ευνοούν εξαιρετικά και την οργιώδη επέκταση του δεξιού οπορτουνισμού.