Στον ιδεολογικό πειθαναγκασμό των εργαζομένων καταφεύγει η διοίκηση της Εγνατίας Τράπεζας, προκειμένου να τους κάνει να «αποδεχτούν» ότι τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου είναι και δικά τους. Ο εξαναγκασμός αυτός έρχεται να συμπληρώσει την ωμή εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία που χτυπάει προκλητικά κάθε είδους εργασιακά δικαιώματα. Οι παραβιάσεις των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, του ωραρίου, η κατά προτίμηση εφαρμογή του Οργανισμού Υπηρεσίας Προσωπικού, όταν αυτό εξυπηρετεί τη διοίκηση, αλλά και η συχνότατη παραβίασή του σε βάρος των εργαζομένων είναι μερικές από τις πλευρές του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα που βιώνουν οι εργαζόμενοι.

Στις αρχές του χρόνου η διοίκηση της Εγνατίας εξέδωσε και κυκλοφόρησε ένα εγχειρίδιο στο οποίο παρουσιάζονται οι αρχές λειτουργίας της Τράπεζας και καλεί τους εργαζόμενους να το αποδεχτούν, προσπαθώντας να υποκαταστήσει τον Οργανισμό Υπηρεσίας Προσωπικού. Το εγχειρίδιο αυτό το έχει βαφτίσει «η Βίβλος της Εγνατίας». Τόσο ο τίτλος όσο και το περιεχόμενο παραπέμπουν συνειρμικά στην περίφημη «Λευκή Βίβλο» της ΕΕ, όπου δεσπόζουν οι κατευθύνσεις της εντεινόμενης υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Η «Βίβλος» εγκαλεί τους εργαζόμενους να ασπαστούν τις αρχές της ανταγωνιστικότητας και της ευελιξίας, σκύβοντας ακόμα περισσότερο το κεφάλι στις επιταγές του μεγάλου κεφαλαίου. Από την εισαγωγή ακόμα ξεκαθαρίζεται ότι: «Η κατανόηση και η εφαρμογή» του περιεχομένου της «αποτελεί βασική προϋπόθεση για την επιτυχή πορεία της Τράπεζας στο μέλλον». Την ευελιξία και την ανταγωνιστικότητα η διοίκηση της Εγνατίας τα θεωρεί ως αναγκαία εργαλεία για να αντεπεξέλθει στις συνθήκες του έντονου ανταγωνισμού και τα βαφτίζει Οραμα, Αποστολή και Αξίες της Τράπεζας, για την υλοποίηση των οποίων θα πρέπει να συμβάλουν όλοι υποχρεωτικά. Ασκώντας άμεση πίεση στους εργαζόμενους, σημειώνει ότι «η επαγγελματική πορεία του καθενός στην ΕΓΝΑΤΙΑ δεν εξαρτάται μόνο από τα βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα που επιτυγχάνει, αλλά και από το πόσο σκέφτεται και δρα σύμφωνα με το Οραμα, την Αποστολή, τις Αξίες και τις Αρχές της Τράπεζας, από το πόσο δεσμευμένος και αφοσιωμένος είναι». Πιο κάτω γίνεται σαφές ότι το Οραμα είναι να μεγιστοποιηθεί «το όφελος για την Τράπεζα και τους μετόχους», δηλαδή περισσότερα κέρδη για το μεγάλο κεφάλαιο.

Για να επιτύχει αυτούς τους στόχους, η Εγνατία αυξάνει τις διευθυντικές αρμοδιότητες. Ο κάθε προϊστάμενος θα πρέπει να παρακολουθεί συνεχώς τους εργαζόμενους κατά πόσο δουλεύουν σε όφελος ή όχι των μετόχων και αναλόγως να τους τιμωρεί ή να τους επιβραβεύει. Ενώ σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους η «Βίβλος» κάνει σαφές ότι η Τράπεζα «απαιτεί τις μέγιστες δυνατές επιδόσεις από όλους τους εργαζόμενους ως άτομα και ως ομάδες. Συνεπώς, η επαγγελματική εξέλιξη και η κάθε είδους αμοιβή του κάθε εργαζόμενου εξαρτάται από τις επιδόσεις του». Εδώ η διοίκηση της Εγνατίας όχι απλώς συνδέει τις χρηματικές απολαβές των εργαζομένων με την παραγωγικότητά τους, αλλά, μιλώντας για αμοιβές, εξαφανίζει ακόμα και αυτή την έννοια του μισθού, που αποτελεί από τα στοιχειωδέστερα δικαιώματα των εργαζομένων. Με αυτόν τρόπο κανένα τμήμα των αποδοχών των εργαζόμενων δεν είναι εξασφαλισμένο, αλλά τα πάντα θα εξαρτώνται από την παραγωγικότητά τους, όπως την εννοεί η Τράπεζα.

Ακόμα, οι εργαζόμενοι καλούνται να πετύχουν τους στόχους που θέτει η Τράπεζα με το ελάχιστο δυνατό κόστος και οι επιδόσεις τους πρέπει να είναι σύμφωνες «με τα πρότυπα της Τράπεζας». Στο τέλος αυτού του βαθύτατα αντεργατικού κειμένου υπάρχει η εξής φράση: «Δεσμεύομαι: να ακολουθώ τις αρχές και τις αξίες. Να εργάζομαι και να συνεργάζομαι για την επιτυχία της αποστολής. Να συμβάλω στην υλοποίηση του οράματος». Αυτό σε συνδυασμό με την ονομασία «Βίβλος» όπως και η αναγραφή των αρχικών γραμμάτων των λέξεων όραμα, αποστολή και αξίες με κεφαλαία παραπέμπουν ευθέως σε θρησκευτικούς όρκους πίστης, που στη συγκεκριμένη περίπτωση αναφέρονται στη διαρκή συρρίκνωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων στο όνομα της αύξησης της κερδοφορίας.

Τα παραπάνω περιγράφουν τις εντεινόμενες προσπάθειες της Τράπεζας να δημιουργήσουν ένα καθεστώς πλήρους «αποδοχής» των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου ώστε χωρίς αντιδράσεις να μπορεί να αυξάνει την εκμετάλλευση σε βάρος των εργαζομένων. Η περίπτωση της Εγνατίας δεν είναι μοναδική. Αντίθετα, πλήθος είναι οι επιχειρήσεις που διαμορφώνουν τον τρόπο διοίκησής τους σε αυτή την κατεύθυνση. Για τους εργαζόμενους της Εγνατίας μόνη διέξοδος είναι η συσπείρωση στο σωματείο τους, η οργάνωση του αγώνα τους και ο συντονισμός της δράσης τους με το σύνολο της εργατικής τάξης. Μόνο με την προοπτική της συνολικής σύγκρουσης και ρήξης με την αντεργατική πολιτική του κεφαλαίου και των πολιτικών εκπροσώπων του μπορεί ο αγώνας αυτός να φέρει αποτελέσματα.