Δεν είναι η πρώτη φορά που εκατοντάδες εργαζόμενοι οδηγούνται μαζικά στην ανεργία, ούτε η πρώτη φορά που μεγάλες επιχειρήσεις κλείνουν ή μεταφέρονται. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά και από όλη τη χώρα. Μια ενδεικτική απαρίθμηση αρκεί. Το «ΜΙΝΙΟΝ» είχε εκατοντάδες εργαζόμενους και έκλεισε σχετικά πρόσφατα, αφήνοντας χώρο στους ανταγωνιστές του. Ενας από τους ανταγωνιστές, στον τομέα κυρίως των καλλυντικών, ήταν και η αλυσίδα καταστημάτων του «ΥΒΟΝΝΗ ΣΤΟΡΣ». Λίγα χρόνια νωρίτερα η μία κλωστοϋφαντουργία έκλεινε μετά την άλλη, π.χ. ΛΕΚΚΑΣ στην Καλαμάτα και στην Αθήνα και πολλές ακόμη, με εκατοντάδες εργαζόμενους να μένουν άνεργοι. Είχε προηγηθεί ο κατακερματισμός και η διάλυση της «Πειραϊκής - Πατραϊκής» και άλλων μεγάλων επιχειρήσεων στο Λαύριο και αλλού. Η συρρίκνωση της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης στο Πέραμα δεν μπορεί να αποτυπωθεί στο κλείσιμο μεγάλων μονάδων, αλλά αντικειμενικά θεωρείται ως μια ενιαία ζώνη παραγωγικής δραστηριότητας, που η υπονόμευσή της στοίχισε τη δουλιά σε χιλιάδες εργαζόμενους. Και από τα ναυπηγεία, όμως, που συνεχίζουν να λειτουργούν, υπήρξαν «μειώσεις προσωπικού» με εκατοντάδες ανέργους.

Μια ματιά στις σελίδες των εφημερίδων τα τελευταία πέντε χρόνια έχει να αποκαλύψει πολλά για τα καθημερινά λουκέτα μικρών και μεγαλύτερων επιχειρήσεων, από όλους τους κλάδους, που κλείνουν, υποτάσσονται σε αυτό που λέγεται ανταγωνισμός. Και αυτό που χάνεται, δεν αναπληρώνεται και ας υποστηρίζει η κυβέρνηση ότι ανοίγουν άλλες επιχειρήσεις. Στο χώρο του εμπορίου, λίγα μόλις χρόνια πριν, είχε κάνει εντύπωση σε πολύ κόσμο το κλείσιμο του «ΑΚΡΟΝ ΙΛΙΟΝ ΚΡΥΣΤΑΛ». Μα και μερικές αλυσίδες καταστημάτων «φαστ - φουντ» έκλεισαν, μέσα σε ένα κλίμα σιωπής και αδιαφορίας, παρόλο που μετρούσαν δεκάδες εργαζόμενους. Ενα δυο χρόνια έχουν περάσει από το λουκέτο των κέντρων αδυνατίσματος «ΣΙΚ» και από το κλείσιμο του πολυκαταστήματος «ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ» στον Πειραιά. Πολύ πιο πρόσφατη είναι η πτώχευση του μεγάλου ταξιδιωτικού γραφείου «ΜΑΝΟΣ ΤΟΥΡΣ». Αρκετές εκατοντάδες είναι και οι άνεργοι στην επαρχία από επιχειρήσεις που ξεκουβαλήθηκαν για να πάνε σε γειτονικές χώρες, όπου δίνουν στους εργάτες εξευτελιστικά μεροκάματα. Προς τι, λοιπόν, η έκπληξη; Η κρίση είναι σύμφυτη του καπιταλισμού. Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης ενισχύει τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Κι όλοι αυτοί που στηρίζουν αυτή την πολιτική, δεν μπορούν τώρα να εξεγείρονται, ζητώντας άραγε τι, μήπως και νέες ενισχύσεις;