Το έγκλημα της παράδοσης των Ελληνικών Πετρελαίων (ΕΛ.ΠΕ) μιας στρατηγικής σημασίας και κερδοφόρας επιχείρησης, στον Λάτση, δεν πρέπει να ξενίζει κανέναν. Τα αίτια του εγκλήματος δεν πρέπει να τα αναζητήσουμε σ' αυτό, που κατά κόρον γράφτηκε, ότι ήταν μια «σπασμωδική κίνηση της κυβέρνησης» για να καλύψει τα ελλείμματα του προϋπολογισμού και να... τονώσει την αγορά. Ούτε θα πρέπει να το δούμε ως μεμονωμένο περιστατικό, ούτε ως μια επιχειρηματική κίνηση για την ενίσχυση του πετρελαϊκού τομέα στη χώρα μας. Τα αίτια, είναι εύκολα αντιληπτά για όποιον έχει κατανοήσει ότι η κυβερνητική πολιτική κάνει τα πάντα για να ενισχύσει το κεφάλαιο. Αυτή την πολιτική, την εφαρμόζει πιστά όπως ορίζουν η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η ΟΝΕ, αφού είναι και δικό της «ευαγγέλιο». Και ξεπουλάει τις κρατικές επιχειρήσεις στο ιδιωτικό κεφάλαιο, πολύ δε περισσότερο της στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις, όπως αυτές του ενεργειακού τομέα. Η παραχώρηση των ΕΛ.ΠΕ στον Λάτση, είναι το τελευταίο στάδιο της ιδιωτικοποίησης του Ομίλου. Ηδη είχαν προηγηθεί δύο μετοχοποιήσεις και μάλιστα με τις ευλογίες κάποιων που σήμερα δείχνουν να ξαφνιάζονται και να μιλούν για «απρόβλεπτες» εξελίξεις. Το ίδιο σκηνικό έχουν προδιαγράψει οι κυβερνώντες και για τη ΔΕΗ, για την οποία έχει ανακοινωθεί ότι θα διατεθεί και τρίτο πακέτο μετοχών στους ιδιώτες ή ακόμα μπορεί να πουληθεί κατά τον τρόπο των ΕΛ.ΠΕ. Η Δημόσια Επιχείρηση Αερίου (ΔΕΠΑ), βρίσκεται στην τελική φάση του ξεπουλήματός της σε ξένο «στρατηγικό επενδυτή». Γι' αυτό λοιπόν δε θα πρέπει να βλέπουμε το έγκλημα των ΕΛ.ΠΕ μεμονωμένα, αλλά ενταγμένο στη γενικότερη πολιτική εκποίησης της δημόσιας περιουσίας.