Μια έμμεση «επιστροφή» της ψυχής και της μνήμης σε ιδέες και αγώνες, πάθη και πόθους, καημούς, όνειρα και συναισθήματα των γενεών του '60 και '70, των Λαμπράκηδων, του «114», του αντιδικτατορικού αγώνα, ήταν η συναυλία του Χρήστου Λεοντή, την Κυριακή το βράδυ, στο θέατρο Λυκαβηττού. Συναυλία «αναδρομή» στα σαράντα χρόνια της συνθετικής δημιουργίας του, στην οποία παραβρέθηκε ο Δημήτρης Γόντικας, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Το κοινό, άνθρωποι κάθε ηλικίας, κυρίως όμως της γενιάς του '60 και '70, ευτυχώς, όμως και αρκετοί νεολαίοι, «έσμιξαν» με το υψηλού περιεχομένου - ιδεολογικού και αισθητικού - και σπανιότατου ήθους έργο του Χρήστου Λεοντή, ο οποίος από τα 23 του χρόνια (1963), μέσω του έργου του συμπορεύτηκε με το λαό μας και εξέφρασε τους πόθους και τα πάθη του.

Γιατί τι άλλο από συμπόρευση και έκφραση των αγώνων και πόθων του λαού μας είναι το μελοποιημένο από τον Λεοντή «Καπνισμένο τσουκάλι» του Γιάννη Ρίτσου, με το οποίο άνοιξε η συναυλία, η «Καταχνιά» σε στίχους Κώστα Βίρβου, το «Πού να χωρέσει τ' όνειρο» (κλασικός «θησαυρός» του έντεχνου λαϊκού μας τραγουδιού) και τόσα άλλα πολυαγαπημένα και πολυτραγουδισμένα τραγούδια του Λεοντή; Υψηλό ήθος και έκφραση λαού, όμως, είναι και το σπουδαίο και πληθωρικό έργο του για το θέατρο - αρχαίο δράμα, σύγχρονο ελληνικό και ξένο ρεπερτόριο - χαρακτηριστικά δείγματα του οποίου περιέλαβε η συναυλία, την οποία αφιέρωσε ο συνθέτης στη μνήμη του Γιάννη Ρίτσου, του Μάνου Χατζιδάκι, του Μάνου Λοΐζου και του Νίκου Ξυλούρη. Η συναυλία αυτή θα έπρεπε να παρουσιαστεί και αλλού. Το δικαιούται και το αξίζει το έργο του Χρήστου Λεοντή.