Δε λέμε, έχουν τη σημασία τους τα ...καμώματα του Ιταλού πρωθυπουργού και προεδρεύοντος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, όπως και οι αντιδράσεις του Γκ. Σρέντερ και όποιων άλλων. Η σημασία αυτή, όμως, δε βρίσκεται στην επιφάνεια των γεγονότων. Δε βρίσκεται στους φραστικούς διαξιφισμούς ή στο αν θα κάνει τελικά διακοπές στην Ιταλία ο Γερμανός καγκελάριος ή όχι, κλπ. Ολ' αυτά φανερώνουν τις υπάρχουσες και συνεχώς οξυνόμενες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, τόσο στα πλαίσια της ΕΕ, όσο και ανάμεσα στις ΗΠΑ και βασικές ιμπεριαλιστικές χώρες της Κοινότητας, όπως η Γερμανία και η Γαλλία.

Στην πραγματικότητα, οι Ευρωπαίοι ηγέτες τσακώνονται, για την παραπέρα προώθηση και αποτελεσματικότερη εξυπηρέτηση των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων, που ο καθένας αντιπροσωπεύει. Αλλωστε, την ίδια στιγμή, συμφωνούν στην εφαρμογή των καπιταλιστικών αντεργατικών διαρθρωτικών αλλαγών (εργασιακές σχέσεις, ασφαλιστικό, λιτότητα, κλπ.), όπως και των αντιδημοκρατικών και ανελεύθερων μέτρων («αντιτρομοκρατική» νομοθεσία, ηλεκτρονικό φακέλωμα, κλπ.). Οπως συμβαίνει πάντα, όμως, έχουν ανάγκη τον εγκλωβισμό των εργαζομένων στον τσακωμό τους και γι' αυτό και το ...θέατρο, που βλέπουμε.