Εικόνες και περιστατικά που έζησαν οι εξόριστες αναβίωσαν, μέσα από αφηγήσεις γυναικών που εξορίστηκαν στο Τρίκερι, τις οποίες παρουσίασαν μαθητές, το απόγευμα του Σαββάτου, αλλά και μέσα από τις μαρτυρίες της Ελένης Καρανικόλα. Ιστορίες που πάσχισαν να δώσουν στους ακροατές, συμμετέχοντες στο διήμερο, τουρίστες, αλλά και ντόπιους, όλη τη φρίκη των βασανιστηρίων και των εξευτελισμών, που καθημερινά εφάρμοζαν οι Αλφαμίτες για να αποσπάσουν «δηλώσεις μετανοίας». Αλλά και το μεγαλείο των αγωνιστριών, που όχι μόνο δε λύγιζαν γιατί πίστευαν στα υψηλότερα ιδανικά, αλλά πάσχιζαν καθημερινά να κατακτήσουν μόρφωση, ψυχαγωγία, να δημιουργήσουν τα δικά τους πολιτιστικά έργα. Γιατί ο πόνος της ψυχής και του κορμιού, βγαίνοντας από το «μύλο» του αγωνιστικού φρονήματος, γινόταν τραγούδι και θέατρο, πείσμα αντίστασης και υπόσχεση ζωής.

«Εχουμε δω πέρα, πλούτο αγριλιές/μα φαγάκι λίγο κι άφθονες δουλιές./ Στήνουμε τσαντίρια δίχως αντοχή/και την άλλη μέρα φτου κι απ' την αρχή./ Ολες κυνηγούμε μια σταλιά νερό,/μα μας το χαϊδεύουν ποντικοί σωρό./ Μα τα βάσανά μας τόσο τρομερά,/κάνουμε τραγούδι, γέλιο και χαρά...». Ετσι έπλεκε σε τραγούδι τον καημό των εξορίστων, η «Μούσα» του στρατοπέδου.

Οι συνεντεύξεις από εξόριστες στο Τρίκερι που παρουσίασαν οι μαθητές, μιλούσαν για γυναίκες γενναίες, που στη βία και την τρομοκρατία των χωροφυλάκων απαντούσαν με περίσσια τόλμη, αντλώντας δύναμη από την αλληλεγγύη που είχαν αναπτύξει: «... Ο "ξανθός άγγελος" (μια νεαρή, λυγερή, εξόριστη που έτσι τη φώναζε ο διοικητής), πήρε ένα ψαλίδι και έκοψε σύρριζα τις ξανθές κοτσίδες της...». Ο διοικητής δεν μπορούσε πλέον να τις ξεριζώσει, όπως πριν λίγο, εξευτελίζοντάς τη, χτυπώντας την, εκεί που μάζευαν τις κρατούμενες για μαθήματα... συμμόρφωσης. «Μπα σε καλό σας που θα υπογράψουμε. Είναι κακό πράμα η δήλωση», απαντούσαν λιλιπούτειοι κρατούμενοι, τα παιδιά των εξορίστων που ζητούσαν νερό, και οι χωροφύλακες δεν τους έδιναν, λέγοντάς τους να πουν στις μανάδες τους να υπογράψουν δηλώσεις. Κι όταν ο επικεφαλής τα πήγε στις εξόριστες, και τους έκανε παρατήρηση γιατί τα... φανάτιζαν, εκείνες απάντησαν: «Εμείς; Η σκληρή πραγματικότητα. Αυτή τα διδάσκει...».

Την Κυριακή το πρωί, οι νεολαίοι περιηγήθηκαν με τη βοήθεια της Ελένης Καρανικόλα στους χώρους του στρατοπέδου, και στο μοναστήρι, όπου συγκεντρώνονταν όσες είχαν χτυπηθεί από τις ασθένειες που μάστιζαν το νησί, τη δυσεντερία, την ελονοσία, τη φυματίωση. Οπως εξήγησε, είχε μεταφερθεί από το στρατόπεδο της Χίου στο Τρίκερι, μαζί με άλλες 1.200 γυναίκες και 150 παιδιά, ενώ το 1949, λίγο πριν μεταφέρουν ορισμένες στη Μακρόνησο, οι κρατούμενες του νησιού έφταναν τις τέσσερις με πέντε χιλιάδες. Οι νεολαίοι κρέμονταν από τα χείλη αυτής της γυναίκας, καθώς εκείνη αφηγούνταν πώς, οι ίδιοι άνθρωποι που τα πρωινά καταρρακώνονταν από τις αγγαρείες, ξεφόρτωναν ξύλα και τρόφιμα σκαρφαλώνοντας λόφους μέσα στο χιόνι ή στον καύσωνα, ξάπλωναν μαζί με τα μωρά τους, καταχείμωνο, στο τσιμεντόστρωμα ή μέσα σε λασπωμένες σκηνές, στοιβάζονταν σε αντίσκηνα για να δεχτούν τις επιδρομές δημίων που τις σακάτευαν με ρόπαλα, συρματόσκοινα και βούρδουλες, τα βράδια, στα καμαράκια, στους θαλάμους, παρακολουθούσαν διαλέξεις, διάβαζαν βιβλία, κρατώντας τσίλιες, αφηγούνταν πώς οι δεσμώτισσες του Τρίκερι ανέβαζαν τον «Προμηθέα Δεσμώτη». Η Ελένη Καρανικόλα μας έδειξε ακόμα την πλαγιά όπου οι κρατούμενες είχαν στήσει το «θεατράκι» τους, το μέρος απ' όπου η φωνή της Ελλης Νικολαΐδου, τραγουδίστριας της Λυρικής, αντηχούσε τα βράδια σαν «αηδόνι».