Πριν αρχίσει η ιμπεριαλιστική εισβολή στο Ιράκ, ο Μπους και ο Μπλερ έλεγαν - και οι, ανά τον κόσμο, «Πρετεντέρηδες» το αναπαρήγαγαν - ότι, μόλις διώξουν τον τύραννο Σαντάμ από την εξουσία, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί στρατιώτες θα γυρίσουν στις πατρίδες τους, αφήνοντας τους Ιρακινούς να κανονίσουν μόνοι τους «τα του οίκου τους». Ο Σαντάμ έφυγε - βεβαίως κι αυτός, όπως ο Μπιν Λάντεν, «ζει και βασιλεύει», εν αντιθέσει με χιλιάδες Ιρακινούς στρατιώτες και, προπάντων, αμάχους που σκοτώθηκαν στις μέρες του πολέμου - αλλά οι εισβολείς δεν αποχωρούν, παραμένουν κι εμπεδώνουν μια σκληρή, ασφυκτική κι αιματηρή κατοχή. Και δεν πρόκειται να φύγουν με τη θέλησή τους - δεν αποχωρούν οι κατακτητές χωρίς να «τελειώσουν τη δουλιά», εξασφαλίζοντας το παρόν και το μέλλον τους στην περιοχή - αλλά μόνο κάτω από την πίεση της αντίστασης του ιρακινού λαού και της διεθνούς αλληλεγγύης, που, μέρα με τη μέρα, διογκώνονται και, ήδη, τους προβληματίζουν σοβαρά...