Επιπλέον φόρους 2,1 τρισ. δραχμές πλήρωσαν οι φορολογούμενοι την περίοδο 1997 - 1999, σαν αποτέλεσμα των διαφόρων κυβερνητικών φορολογικών παρεμβάσεων τη συγκεκριμένη περίοδο. Αν μάλιστα υπολογίσουμε και το τρέχον έτος, τότε η επιπλέον φορολογική αφαίμαξη - με έτος βάσης το 1996 - ξεπερνά τα 3 τρισ. δραχμές, ήτοι 300.000 δραχμές κατά κεφαλή επιπλέον φόρος, πράγμα που σημαίνει ακόμα ότι μια συνηθισμένη τετραμελής οικογένεια, με τη λήξη του 2000, θα έχει πληρώσει επιπλέον φόρους 1.200.000 δραχμές. Αυτό ήταν το βαρύ τίμημα που κατέβαλαν τα λαϊκά στρώματα, στο φορολογικό μόνο σκέλος, στο όνομα της «δημοσιονομικής εξυγίανσης» και της επίτευξης των ονομαστικών κριτηρίων σύγκλισης της Συνθήκης του Μάαστριχτ.

Σύμφωνα με τα επίσημα κυβερνητικά στοιχεία, οι φόροι, άμεσοι και έμμεσοι, αυξήθηκαν από 22,3% του ΑΕΠ το 1996, σε 23,2% το 1997, σε 24,8% το 1998, σε 24,8% το 1999, ενώ για το 2000 εκτιμούν ότι η φορολογική επιβάρυνση θα ανέλθει στο 24,5%. Η σωρευτική αυτή αύξηση των φορολογικών βαρών, ως προς τα επίπεδα βάσης του 1996, είχε αποτέλεσμα το 1997 να καταβληθούν 301 δισ. επιπλέον φόροι, το 1998 879 δισ. δρχ, το 1999 936 δισ. δρχ, ενώ για το 2000 αναμένεται να εισπραχθούν επιπλέον φόροι 904 δισ. δραχμές. Αρπαξαν δηλαδή 2,1 τρισ. την τριετία 1997 - 1999 και αν υπολογίσουμε και το 2000, η φορολογική απώλεια ξεπερνά τα 3 τρισ. δραχμές.

Στη συνέχεια παρουσιάζουμε τους τέσσερις φορολογικούς νόμους, πάνω στους οποίους η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στήριξε τη φορολογική λεηλασία την προηγούμενη περίοδο. Πρόκειται για ξεκάθαρες ταξικές επιλογές υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου στο σκέλος της φορολογικής πολιτικής της κυβέρνησης. Οι κυβερνητικοί μανδαρίνοι, όλα αυτά τα χρόνια, κινήθηκαν από τη λογική, πως το «περιττό λίπος» που διατηρούσαν - κατά τη γνώμη τους - τα λαϊκά στρώματα, έπρεπε να περικοπεί αμέσως. Ετσι και έπραξαν. Περιέκοψαν, λοιπόν, μια πλειάδα εκπιπτομένων από από εισόδημα δαπανών, με διάφορα τερτίπια αύξησαν την άμεση φορολογία (αντικειμενικά κριτήρια) δεν τιμαριθμοποιούσαν τη φορολογική κλίμακα και τις εκπιπτόμενες δαπάνες (ενοίκια κλπ.), το αφορολόγητο όριο το διατηρούσαν από το 1993 στα ίδια σχεδόν επίπεδα, αύξησαν την παρακράτηση φόρων, μείωσαν εκπτώσεις δαπανών κλπ.. Από όπου μπορούσαν να βγάλουν ξίγκι το έκαναν. Αποτέλεσμα: το 1997 τα φορολογικά έσοδα, ως προς το 1996 παρουσίασαν ονομαστική αύξηση 14,1%, το 1998/97 17,1% και το 1999/98 κατά 6,7%.

Αντίθετα, τα φορολογικά προνόμια του μεγάλου κεφαλαίου διατηρήθηκαν στο ακέραιο. Ακόμα και στις πιο ακραίες περιπτώσεις - όπως αφορολόγητα αποθεματικά ή τα αμαρτωλά αναπτυξιακά κίνητρα εκατοντάδων δισ. δραχμών κάθε έτος, τα οποία ποτέ δε μετουσιώθηκαν σε επενδύσεις, τη μη φορολογία των εφοπλιστών - δεν τόλμησαν να τις αγγίξουν.

Το...«λαμπρό φορολογικό έργο» της κυβέρνησης Σημίτη, όπως παρουσιάζεται στο σημερινό «Ρ», αρκεί ώστε ο κάθε αναγνώστης να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.