Τα χαρακτηριστικά της πλέον βάρβαρης και ανηλεούς αντιλαϊκής φορολογικής επιδρομής διεκδικεί ο κρατικός προϋπολογισμός του 1997.

Μόνο ο στόχος της αύξησης των φορολογικών εσόδων κατά 1 τρισ. δραχμές, η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων θα προέλθει από την υφαρπαγή των λαϊκών εισοδημάτων, είναι στόχος που κυριολεκτικά τρομάζει. Αν λάβουμε υπόψη ότι τα φορολογικά έσοδα το 1996 σε σχέση με το 1995 αυξήθηκαν κατά 840 δισ. δραχμές, ο στόχος αύξησης των εσόδων για το 1997 είναι 19%.

Πρόκειται για ποσοστό αύξησης των φορολογικών εσόδων διπλάσιο της αντίστοιχης αύξησης του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος της χώρας για το επόμενο έτος.

Από μια πρώτη ανάγνωση του πίνακα των φόρων, τον οποίο παραθέτουμε, βλέπουμε να διαμορφώνεται η ακόλουθη εικόνα:

Πρώτο, η βασική δομή πάνω στην οποία στηρίζεται το αντιλαϊκό φορολογικό σύστημα επαναλαμβάνεται και το 1997. Η σχέση των άμεσων προς τους έμμεσους φόρους διαμορφώνεται σε 35,75% προς 64,25%. Η μικρή, πάντως, βελτίωση της σχέσης των άμεσων προς τους έμμεσους φόρους δεν πρέπει να ξεγελάει κανέναν, δεδομένου ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κατάφερε να αυξήσει τη συμμετοχή των άμεσων φόρων στα συνολικά φορολογικά έσοδα, επιβαρύνοντας τα μικρά και μεσαία εισοδήματα. Τα τελευταία χρόνια, για παράδειγμα, προήλθε από τα "αντικειμενικά" κριτήρια, από τη μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας, ενώ στα δύο αυτά κακά από τις αρχές του 1997 προστίθεται και η κατάργηση βασικών φορολογικών απαλλαγών. Από τη συνδυασμένη δράση των τριών αυτών παραγόντων η κυβέρνηση προσδοκά να εισπράξει το επόμενο έτος από τα φυσικά πρόσωπα φόρο ύψους 1,233 δισ. δραχμές ή 21% αυξημένο ως προς το 1996. Αντίθετα, η πρόβλεψη για τη φορολογία των επιχειρήσεων και των τραπεζών, οι οποίες παρουσιάζουν τα τελευταία χρόνια προκλητικά κέρδη μόλις καλύπτει το 50% του στόχου των φυσικών προσώπων. Από 548 δισ. προβλέπεται να ανέλθουν σε 630 δισ. το 1997.

Από την πλευρά της, βέβαια, η κυβερνητική προπαγάνδα ισχυρίζεται ότι οι εργαζόμενοι δε θα πρέπει να ανησυχούν δεδομένου ότι η επιπλέον φορολογική επιβάρυνση αφορά αποκλειστικά το... μεγάλο κεφάλαιο. Οταν, βέβαια, οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης αναφέρουν ότι το 1997 θα επιβαρυνθούν τα μεγάλα εισοδήματα, αναφέρονται στα πρόσφατα μέτρα της φορολόγησης της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, της φορολόγησης των κρατικών τίτλων και των παράγωγων χρηματοοικονομικών προϊόντων, την αύξηση του φορολογικού συντελεστή των τραπεζών από 35% σε 40%, και τη φορολόγηση της μεταβίβασης των εκτός χρηματιστηρίου μετοχών με 20%. Ισχυρίζονται, επίσης, ότι από τα μέτρα αυτά θα εισπράξει 150 δισ. δραχμές. Εστω ότι είναι σωστοί οι ισχυρισμοί της. Από τα 150 όμως δισ. δραχμές μέχρι το 1 τρισ. δραχμές υπάρχει μια διαφορά 850 δισ. δραχμών την οποία κάποιοι πρέπει να πληρώσουν... Πάντως, αμφιβάλλουμε σοβαρά ότι η κυβέρνηση θα εισπράξει το - μετριοπαθές θα λέγαμε - αυτό ποσό. Απόδειξη ότι στον κρατικό προϋπολογισμό δεν υπάρχει πουθενά εκτίμηση για το τι θα αποδώσει καθένα από τα νέα αυτά μέτρα. Το γεγονός αυτό ενισχύει τις απόψεις ότι η κυβέρνηση, αν και αρχικά δεν είχε διάθεση να πάρει ούτε αυτά τα δειλά και ημιτελή μέτρα, αναγκάστηκε να τα προσθέσει εσπευσμένα και βιαστικά στη συνέχεια, προκειμένου να κατασιγάσει και να απονευρώσει τις λαϊκές αντιδράσεις.

Την απάντηση, βέβαια, στο ερώτημα ποιοι θα πληρώσουν τα 7,8 τρισ. δραχμές μπορούμε να την προσδιορίσουμε με σχετική ακρίβεια. Σίγουρα η κυβέρνηση δε θα πρέπει να προσδοκά πολλά πράγματα από τους εξαθλιωμένους συνταξιούχους, τους άνεργους, τους μικρούς αγρότες, οι οποίοι είναι αντιμέτωποι σήμερα με μια διαδικασία βίαιης απαλλοτρίωσης του μικρού τους κλήρου, καθώς και των εισοδημάτων εκείνων που κινούνται στα επίπεδα του 1,5 - 1,7 εκατομ. δραχμών. Ολες αυτές τις κοινωνικές κατηγορίες έχει προλάβει να τις ξεζουμίσει την προηγούμενη δεκαετία. Κύριος στόχος της τα εισοδήματα από 2 εκατομ. δραχμές και πάνω. Αυτά θα αποτελέσουν την πρώτη ύλη για τη φορολογία φυσικών προσώπων, αυτοί κυρίως θα καταβάλουν τα 5 τρισ. των έμμεσων φόρων. Το εισοδηματικά όρια της κυβερνητικής στόχευσης δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε με ακρίβεια. Το σίγουρο είναι ότι θα πληγούν αρκετά σκληρά και μεσαία στρώματα. Το σίγουρο είναι ότι η φορολογική πολιτική θα λειτουργήσει σαν μηχανισμός συμπίεσης εισοδημάτων προς τα κάτω. Ορισμένοι θα βρεθούνε μερικά σκαλιά πιο κάτω, ενώ θα υπάρξουν και οι δεκάδες ή και εκατοντάδες ίσως χιλιάδες άτυχοι οι οποίοι θα περάσουν την επικίνδυνη γραμμή της φτώχειας. Γιατί κρατικός προϋπολογισμός του 1997 πρώτα και κύρια σημαίνει συσσώρευση στον ένα πόλο του πλούτου και στον άλλο εξάπλωση της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Οσο για τους "έχοντες" και "κατέχοντες", την αστική τάξη, δηλαδή, ας μην υπάρξει καμία αυταπάτη ότι μπορεί να μετατραπεί σε φορολογικό υποζύγιο, έστω και ελαφράς μορφής. Η τελευταία βρίσκεται σήμερα στην περίοδο των παχιών αγελάδων, διάγει προκλητικό και έκλυτο βίο και επιδίδεται μετά μανίας στη συσσώρευση. Συσσωρεύει κέρδη, πολυτελή ακίνητα και σκάφη, επενδύει σε ακριβούς πίνακες, ενώ ακούει τον κ. Σημίτη να μιλάει για "κατέχοντες" και χαμογελάει ειρωνικά.