Οι δαπάνες του κράτους, για μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και για συντάξεις, μειώνονται χρόνο με το χρόνο, σκιαγραφώντας έτσι την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, η οποία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη αν συνυπολογιστεί και η αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων με τη φορομπηχτική πολιτική, που εφαρμόζει με ευλαβική συνέπεια και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αν μέχρι πριν 3 - 4 χρόνια, ηγετικά στελέχη της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης ομολογούσαν δημόσια πως η μόνη δαπάνη του προϋπολογισμού που είναι "ανελαστική", είναι οι μισθοί και οι συντάξεις,τώρα όχι μόνο θεωρούν τους μισθούς και συντάξεις "ελαστική" δαπάνη, αλλά και έμπρακτα επιδίδονται στην κατακρεούργησή της, προβάλλοντας μάλιστα προκλητικά επιχειρήματα.

Ιδού ένα τέτοιο επιχείρημα, που προβάλλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για να δικαιολογήσει την ανάλγητη περικοπή των δαπανών για μισθούς και συντάξεις του δημοσίου, όπως έχει καταχωρηθεί στη σελίδα 24 του κρατικού προϋπολογισμού 1997. "Η ελληνική, αλλά και διεθνής εμπειρία - υποστηρίζουν οι συντάκτες της έκθεσης, που υπογράφεται από τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Παπαντωνίου - έχει δείξει ότι μια ανεξέλεγκτη συμπεριφορά των μισθών και των αποδοχών των εργαζομένων μπορεί να έχει ισχυρά αρνητικά αποτελέσματα στο σύνολο της οικονομίας".

Προδιαγράφοντας το πλαίσιο της εισοδηματικής πολιτικής που επέλεξε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για το 1997, ο Γ. Παπαντωνίου, ομολογεί στην έκθεσή του, ότι με το νέο κρατικό προϋπολογισμό "η συγκράτηση των πρωτογενών δαπανών θα διασφαλιστεί με τις μισθολογικές δαπάνες που θα κυμαίνονται περίπου στο 8%πάνω από το 1996 και τις αυξήσεις συντάξεων που θα κυμανθούν στο 6%.Στον πίνακα που παραθέτουμε, φαίνεται η εξέλιξη των δαπανών για μισθούς και συντάξεις στην περίοδο 1994 - 1996. Τα ποσά του πίνακα είναι αυξημένα με τα διάφορα επιδόματα που έπαιρναν μέχρι τώρα - εκτός προϋπολογισμού - διάφορες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων, τα οποία ήταν 50 δισ. για το 1994 και το 1995 αντίστοιχα, 74 δισ. για το 1996 και περίπου 80 δισ. δραχμές για το 1997.

Αυτή η αύξηση των κρατικών δαπανών κατά 7,7% στις συνολικές αποδοχές για μισθούς και συντάξεις (που αναλύονται σε 6% για τις συντάξεις και 8% για μισθούς δημοσίων υπαλλήλων), σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει αντίστοιχη ονομαστική αύξηση των μισθών. Κι αυτό, γιατί αν από αυτό το 7,7% αφαιρέσουμε περίπου 8 μονάδες πρόσθετη δαπάνη που προκαλούν στον προϋπολογισμό του 1997 το διορθωτικό ποσό, η "ωρίμανση", η πρόσθετη δαπάνη από τις νέες ρουσφετολογικές προσλήψεις που έγιναν το 1996, τα νέα επιδόματα που δόθηκαν για ψηφοθηρικούς λόγους, τα αναδρομικά των δικαστικών υπαλλήλων λόγω εφαρμογής του νέου μισθολογίου μαζί με τα αναδρομικά των 18.000 που δικαιούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν τα είχαν πάρει, τότε προκύπτει και ονομαστική μείωση των μισθών και συντάξεων.

Με βάση τα παραπάνω και την επιλογή της κυβέρνησης να εφαρμόσει το νέο μισθολόγιο, χωρίς να δώσει καμιά ονομαστική μείωση στους μισθούς το 1997, για πολλούς δημοσίους υπάλληλους θα προκύψει όχι μόνο πραγματική, αλλά και ονομαστική μείωση των αποδοχών τους, λόγω μη τιμαριθμοποίησης της φορολογικής κλίμακας και τα άλλα φορολογικά μέτρα. Και με δεδομένο ότι στην καλύτερη περίπτωση ο πληθωρισμός το 1997 θα τρέχει με ρυθμό 6,5% - αν πιστέψουμε τις αισιόδοξες προβλέψεις της κυβέρνησης - ΟΛΟΙ σχεδόν οι δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι θα έχουν πραγματική μείωση των μισθών τους τουλάχιστον κατά 6,5%. Ολα αυτά, προς απάντηση της κυβέρνησης - που διά στόματος του υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών - υποστηρίζει, χωρίς να κοκκινίζει από την ντροπή, πως το 1997 θα αυξηθούν τα πραγματικά εισοδήματα των εργαζομένων

Οσον αφορά, την ευκολία με την οποία η κυβέρνηση κόβει πιαμισθούς και συντάξεις - και προσπαθεί να εμφανίσει αντίθετη εικόνα με τεχνάσματα και αλχημείες - αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι το μερίδιο των δαπανών του προϋπολογισμού για μισθούς, συντάξεις και επιδόματα, σαν ποσοστό του ΑΕΠ, μειώνεται το 1997 στο 10,1% από 10,3% που ήταν φέτος.