Πέρασαν χρόνοι από την πρώτη τετραετία του "σοσιαλιστικού" ΠΑΣΟΚ και τις αλλεπάλληλες υποσχέσεις ότι "του χρόνου θα δώσουμε πιο πολλά στον πολιτισμό", ωθώντας την Μ. Μερκούρη να ευελπιστεί ματαίως για 1%, ενώ το ποσοστό του πολιτισμού, σ' όλη την οκταετία, έφτανε δεν έφτανε το 0,3%. Δεν έχει περάσει, όμως, πολύς καιρός από την προεκλογική ομιλία του "εκσυγχρονιστή" Κ. Σημίτη στους διανοούμενους, που τους έταξε "στρατηγικό ρόλο" και ήρθε και πάλι ο προϋπολογισμός του 1997 για να τους θέσει... εν αποστρατεία, με το 0,3% στο ΥΠΠΟ.

Ηρθε, λοιπόν, ο προϋπολογισμός να διαψεύσει τον Κ. Σημίτη και με τα ψευδόμενα ονομαστικά κονδύλια.Λ.χ. για το 1997, όπως το 1996, προβλέπεται επιχορήγηση 800 εκατ. στο Μέγαρο Μουσικής,ενώ η επιχορήγησή του και με κονδύλια από τις Δημόσιες Επενδύσεις - οι οποίες προορίζονται υποτίθεται για την πολιτιστική μας κληρονομιά - και από το ΛΟΤΤΟ το 1996 έφθασε τα 2,5 δισ. Και βέβαια, όλα δείχνουν ότι θα του ξαναδοθεί η "μερίδα του λέοντος", από τις ίδιες "πηγές" (τακτικού προϋπολογισμού, ΠΔΕ και ΛΟΤΤΟ). Ανάλογα πλασματικές είναι και οι ονομαζόμενες στον τακτικό προϋπολογισμό επιχορηγήσεις για τις ιδιωτικοποιημένες κρατικές σκηνές,αφού το 1996 χρηματοδοτήθηκαν και από το ΠΔΕ και από το ΛΟΤΤΟ, πράγμα που όπως όλα δείχνουν θα γίνει και το 1997.

Εκεί που ανερυθρίαστα η κυβέρνηση και ο προϋπολογισμός της λένε την πάσα αλήθεια,είναι στην οριστική κατάργηση της επιχορήγησης στην ΤΑ για τον πολιτισμό - κυνικά εξάλλου επέβαλε "πολιτιστικό τέλος" στους δημότες - και στους συλλογικούς φορείς των εικαστικών, του κινηματογράφου, της μουσικής.

Ο τακτικός προϋπολογισμός του ΥΠΠΟ για το 1997, με τα 36 δισ. προοιωνίζεται, βέβαια, μισθούς πείνας για τους μονίμους, εκτάκτους και ωρομίσθιους εργαζόμενους στο ΥΠΠΟ (επιστήμονες, εργατοτεχνίτες, φύλακες και άλλους υπαλλήλους) και υποβάθμιση του έργου των υπηρεσιών του υπουργείου, αφού τα περισσότερα γι' αυτό το σκοπό κονδύλια είναι "παγωμένα" ή και μειωμένα.

Αλλά και οι επιχορηγούμενοι, εποπτευόμενοι από το ΥΠΠΟ, πολιτιστικοί οργανισμοί δε θα έχουν καλύτερη "μοίρα" με τις μικροαυξήσεις σε απόλυτους αριθμούς και με προβλεπόμενο πληθωρισμό 6,5%. Το μόνο έργο που μπορεί να κάνει η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών,λ.χ, με τα 160 εκατ. του 1997 (142 εκατ. το 1996) είναι να πληρώνει τους μισθούς των μουσικών για να εμφανίζεται, σπανίως, στο ιδιωτικό Μέγαρο Μουσικής. Πόσο να αυξήσει το έργο της η Αρχαιολογική Εταιρεία με τα 20 εκατ. (18 το 1996); Τι να κάνουν με 1 εκατ οι βιβλιοθήκες; Πώς να λύσει το στεγαστικό και υπαλληλικό του πρόβλημα το Μουσείο Τεριάντ με 28 εκατ. (25 το 1996); Πώς να "ανασάνει" το Μουσείο Μπενάκη μετά από μεγάλο και πολύχρονο αγώνα για της επέκτασή του με 100 εκατ (83 το 1996), όταν και τα χρήματα της επιχορήγησης δίνονται με μεγάλη καθυστέρηση, όπως συμβαίνει και με άλλους - όχι και με τους προνομιούχους βέβαια - επιχορηγούμενους φορείς; Πώς να ξεπεράσει τα χρόνια προβλήματά του - και το στεγαστικό - το Ωδείο Αθηνών με τα 290 εκατ. (308 το 1996);

Ποια προστασία της αρχαίας κληρονομιάς μας μπορεί να υπάρξει με 0,3% (30,2 δισ. έναντι των 25,7% το 1996), από τις Δημόσιες Επενδύσεις,όταν και από αυτό το ποσό μεγάλο μέρος θα πάει για τα Μέγαρα Μουσικής, τις... ιδιωτικά "κρατικές" σκηνές και τη χρηματοδότηση ταινιών; Πώς να σωθούν μνημεία, να γίνουν απαλλοτριώσεις αρχαιολογικών χώρων, όταν αυτά που θα μείνουν από το κονδύλιο των Δημοσίων Επενδύσεων, θα αφορά κυρίως το νέο Μουσείο Ακρόπολης;

Οσοι, από τον κόσμο του πολιτισμού, εθελοτυφλούν και δεν παλεύουν για να ανατραπεί αυτή η χρόνια "πολιτιστική" πολιτική, απλώς θέτουν και οι ίδιοι εαυτούς εν αποστρατεία...