Πολλοί φίλοι, αλλά και αθλητές του σκακιού θέτουν το ερώτημα: Τι είναι καλύτερο, μια ωραία παρτίδα γεμάτη επιθέσεις και αντεπιθέσεις, ελιγμούς πολύπλοκους και ριψοκίνδυνους, ή μια παρτίδα «άδεια», χωρίς φαντασία, χωρίς ευρηματικότητα, που όμως θα μπορούσε πιο σίγουρα να εξασφαλίσει ισοπαλία ή ακόμα και τη νίκη;

Η πλειοψηφία των σημερινών κορυφαίων σκακιστών, προτιμάει να βαδίζει στα σίγουρα και οι παρτίδες τους, τις περισσότερες φορές, είναι άχαρες και χωρίς θέαμα και φαντασία. Καμία σχέση το παιχνίδι τους, με αυτό των κορυφαίων και «ριψοκίνδυνων» Αλεξ. Αλιέχιν και Πάουλ Κέρες, που αναμφίβολα θεωρούνται ως οι μεγαλύτεροι και ευρηματικότεροι σκακιστές όλων των εποχών! Σχεδόν πάντα οι συνδυασμοί τους είχαν το χαρακτηριστικό της θυσίας, όχι μόνο ενός κομματιού, αλλά ανάλογα με τις ανάγκες της θέσης και για να φτάσουν στο ματ, θυσιαζόταν όλη σχεδόν η σκακιέρα! Στο διάγραμμα αυτού του κειμένου, ο Κέρες πραγματοποιεί δύο απανωτές θυσίες, απόλυτα σωστές όσο και ωραίες.

1. Αχζ6 ΑχΑ 2. Πδ7 + Ιε7 3. ΠχΙε7+! ΡχΠ 4. Βχβ7 + Ρδ6 5. Βγ7 + Ρδ5 6. Βγ5 + και ματ! Ολος ο συνδυασμός του Κέρες στηρίχτηκε στη στρατηγική θέση του Ιππου στο «ε6»!