Εκείνο που με κάνει να απελπίζομαι είναι πως υπάρχουν ακόμα αδιόρθωτοι ρομαντικοί, που μιλούνε για την Ελλάδα της ελιάς και των περιστεριών, της σταθερότητας και της ειρήνης. Και όχι μόνο μιλούνε, αλλά ομολογούν πως είναι υπερήφανοι για το ότι η χώρα μας έπαιξε και είναι έτοιμη να ξαναπαίξει το ρόλο της σταθεροποιητικής δύναμης στα Βαλκάνια, το ρόλο στην προσπάθεια της οικονομικής τους ανασυγκρότησης. Και όλα αυτά τα "μιλήματα" και οι υπερηφάνειες σε μια εποχή που τη χώρα μας την οργώνουν οι ερπύστριες των ΝΑΤΟικών τανκς, χωρίς την έγκριση του ελληνικού κοινοβουλίου, όπως προβλέπει το ελληνικό Σύνταγμα. Σε μια εποχή που ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε την 25η Μαρτίου και τα πιτσιρίκια των δημοτικών σχολείων λένε και ξαναλένε τα ποιήματα που θα απαγγείλουν με το γνωστό στόμφο, για να καμαρώνουν οι γονείς και οι παππουδογιαγιάδες υπερήφανοι κι αυτοί για τα μεγαλεία μιας χώρας που μόνο κλάματα προκαλούν, όταν τα διηγείσαι.

Και αναρωτιέμαι εγώ, καχύποπτα και πονηρά: γιατί να κινδυνεύουν οι φαντάροι μας, αφού όλα πλέουν μέσα σε γαλήνιους κυματισμούς ειρήνης και σταθερότητας, με τους "απελευθερωτές" Αλβανούς να "φυλάνε" τη σταθερότητα και τους "τρομοκράτες" Σέρβους να έχουν πάει στον "πάγκο" τους, εγκαταλείποντας τις εθνοκαθαρτικές τους ανησυχίες; Κι ακόμα πιο καχύποπτα και πιο πονηρά, αναρωτιέμαι: γιατί τέλος πάντων, ούτε ο πρωθυπουργός ούτε ο υπουργός της άμυνας δεν μπαίνουν στον κόπο να μας περιγράψουν πώς είναι, περίπου, αυτή η ειρήνη που βάλαμε και μεις το χεράκι μας, για να επιτευχθεί; Πώς πραγματώνεται από τους κατοίκους της περιοχής αυτή η περίφημη ειρήνη που τόσες "έξυπνες" μπόμπες έπεσαν για το χατίρι της, τόσα γεφύρια γκρεμίστηκαν, εκκλησιές και άλλα μνημεία του πολιτισμού εξαφανίστηκαν και μαζί με όλα αυτά αθώες ζωές χάθηκαν; Γιατί η Ειρήνη δεν είναι μια απλή συμβολική κατηγορία, που γράφεται στα υπηρεσιακά έγγραφα, για να δεσμεύσει τυπικά τους αντίπαλους ενός πολέμου ή να προσδιορίσει τις υποχρεώσεις ενός νικητή. Ειρήνη σημαίνει πάνω απ' όλα ΖΩΗ. Οπως την ξέρουμε και τη λαχταρούμε. Ειρήνη σημαίνει να είναι τα χωράφια στεφανωμένα με καρπούς και αμέριμνα γέλια, τα εργοστάσια πλημμυρισμένα με τις βραχνές φωνές των μηχανών. Οι κάμαρες των σπιτιών γεμάτες με αγάπη και ερωτικούς διαλόγους και από τις καμινάδες να βγαίνει ο καπνός του φρέσκου φαγητού.

Λοιπόν, κύριε υπουργέ της ελληνικής εθνικής άμυνας πού τα είδατε όλ' αυτά; Εγώ, μια φορά, κρατάω στα χέρια μου ένα επίσημο χαρτί του γιουγκοσλάβικου υπουργείου των εξωτερικών που αναφέρει με σκληρούς αριθμούς τι έγινε ακριβώς στο Κόσσοβο, από τότε που πάτησαν τα χώματά του οι ειρηνοφόρες ορδές του ΝΑΤΟ. Και αυτοί οι αριθμοί μιλούν για 4.200, πάνω κάτω, τρομοκρατικές ενέργειες, για 800 νεκρούς, για άλλους τόσους αγνοούμενους και για άλλα τέτοια "ειρηνικά" περιστατικά. Και σεις, κύριε υπουργέ, και οι άλλοι οι εν κόμματι "καρντάσηδες" μας λέτε πως είστε περήφανοι για όλ' αυτά, επειδή στηρίζονται και στην παρουσία των Ελλήνων φαντάρων που βρίσκονται χοντρά "πληρωμένοι", ως μισθοφόροι επομένως, σ' αυτή την πολύπαθη περιοχή.