Καθώς επέστρεφα από το Περιστέρι, από μία συνάντηση που είχα με νέα παιδιά, που "σ' αυτόν τον κόσμο χύνονται και σ' άλλους κόσμους φτάνουν", απότομα σταμάτησαν όλα γύρω μου. Το παρόν παρελθόν σαν σε όνειρο ακέραιο φανερώθηκε μπροστά μου. Το παρόν παρελθόν είχε τη μορφή του στρατηγού που συνέτριψε τους Παρισινούς κομμουνάριους. Ο στρατηγός ακόμα και τώρα απορεί γιατί τον έβαλαν να κατεβάσει τόσο στρατό γι' αυτά τα ανθρώπινα κουρέλια, που βρίσκονται πάνω στα οδοφράγματα. Ο σύμβουλός του τότε και τώρα πάλι του λέει: "Στρατηγέ, μην τους βλέπεις έτσι. Η δύναμή τους δεν είναι σ' αυτό που είναι, αλλά σ' αυτό που νομίζουν πως είναι".

Το παρόν παρελθόν, όνειρο ελεύθερο μέσα στο δρόμο συνεχίζει. Είμαστε στην οδό Σταδίου, στο καφενείο που το λένε "Τώρα". Μέσα κάθεται ο Σαιν Ζυστ με την παρέα του. Η κουβέντα συνεχίζεται από τον Απρίλη του 1793. Μιλάει για την ελευθερία στην Αθήνα: "Η ελευθερία δεν ανήκει πλέον στο λαό. Είναι ένας νόμος ξένος προς τη δημόσια ευτυχία. Είναι η Αθήνα στα τέλη της, που ψηφίζει χωρίς δημοκρατία και διακηρύχνει την απώλεια της ελευθερίας της. Η ελευθερία δεν πρέπει να βρίσκεται μέσα σ' ένα βιβλίο, πρέπει να βρίσκεται μέσα στο λαό και να γίνεται πράξη. Αν θέλετε τη δημοκρατία, προσηλωθείτε στο λαό και μην κάνετε τίποτα παρά μόνο γι' αυτόν. Ολες οι πέτρες είναι κατάλληλες για το οικοδόμημα της λευτεριάς: με τις ίδιες πέτρες μπορείτε να της χτίσετε ένα ναό ή έναν τάφο".

Ακούγεται θόρυβος από νερά που τρέχουν και η σκέψη μου διακόπτεται. Κοιτάζω με έκπληξη μια κυρία που περπατάει πάνω στο νερό. Το παρόν παρελθόν, και να μπροστά μου η κόκκινη Ρόζα. Μάταια, μάταια την ψάχνουν από το 1919. Είναι ψέματα αυτά που λένε για το ξενοδοχείο Εντεν, ότι ο υπολοχαγός Φόγκελ τη χτύπησε και κάποιος στρατιώτης Ρόνγκεν πέταξε το σώμα της από τη γέφυρα του Λίχτενστάιν στο κανάλι. Η Ρόζα είναι μαζί μας στην Αθήνα και, κόντρα σε κάθε θρησκευτική προφητεία, είχε η ίδια την προφητεία στο χέρι, όταν έγραφε σ' έναν φίλο της στις 13 Ιουλίου του 1900 για τα νερά του Ρήνου: "Κάθε φορά που παρατηρώ αυτό το τρομερό θέαμα, αυτόν τον αφρό που αναβλύζει, αυτή τη λευκή άβυσσο του νερού που κοχλάζει, και κάθε που ακούω αυτόν τον εκκωφαντικό πάταγο, η καρδιά μου σφίγγεται και κάτι μέσα μου λέει: να ο εχθρός. Σας φαίνεται παράξενο; Βέβαια, αυτός είναι ο εχθρός της ανθρώπινης οίησης, που πιστεύει ότι είναι κάτι και απότομα καταρρέει και εκμηδενίζεται. Αυτό είναι άλλωστε το αποτέλεσμα μιας αντίληψης του κόσμου που λέει για όλα τα πράγματα ότι έτσι ήταν πάντα και έτσι θα είναι πάντα και όπου ο άνθρωπος με τη θέλησή του, τη δύναμή του, τη γνώση του, φαίνεται εντελώς περιττός. Εγώ τη μισώ αυτή τη φιλοσοφία και θα προτιμούσα να γκρεμιστώ μέσα στους καταρράκτες του Ρήνου και να χαθώ σ' αυτούς σαν καρυδότσουφλο παρά να σκύψω φρόνιμα το κεφάλι και ν' αφήσω το νερό να βρυχάται, όπως αυτό βρυχόταν στον καιρό των προγόνων μας και όπως θα βρυχάται ύστερα από εμάς".