«Μοιραίοι» δούλοι και αφεντικά | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

«Μοιραίοι» δούλοι και αφεντικά

Η πάμπτωχη γυναίκα, η «κουνέλα» με τα έξι παιδιά και τον μεθύστακα άντρα. Η «κουνέλα» που έπλενε σκάλες και τουαλέτες για ένα κομμάτι ψωμί, αποστόμωσε τον συνομιλητή της που τον αποκαλούσε αφεντικό και ο οποίος προσπαθούσε να τη βάλει στον αγώνα. Που της μιλούσε για την ισότητα των ανθρώπων, για την εκμετάλλευση, για την ανάγκη του αγώνα.

- Και τι θα γινόμαστε εμείς οι φτωχοί αν δεν υπήρχαν τα αφεντικά... αφεντικό μου;

- Σου είπα να μη λες αφεντικό. Γιατί όλοι γεννιόμαστε ίσοι.

Η «κουνέλα» με τα έξι παιδιά άνοιξε σαν «βεντάλια» το χέρι της.

- Κοίτα αφεντικό, όλα τα δάχτυλα είναι ίδια;

Σάστισε το «αφεντικό» που ήταν πρωτοπόρος στους αγώνες. Σκέφτηκε ότι η άγρια εκμετάλλευση, που ευθύνεται για την εξαθλίωση, οδηγεί ορισμένους στο να πιστεύουν ότι είναι από τη μοίρα τους σκλάβοι, «μοιραίοι» κι άβουλοι αντάμα.

Θυμήθηκε τους «λικβινταριστές» που υποστήριζαν σε παλιούς καιρούς ότι μ' αυτές τις «αμόρφωτες μάζες» δεν μπορεί να προχωρήσει η επανάσταση.

Και δη έπρεπε να μεσολαβήσει ένα διάστημα «αγρανάπαυσης» (και αδράνειας) - για να μορφωθούν πρώτα οι μάζες και σε ένα άλλο στάδιο «βλέποντας και κάνοντας»...

Η ιστορία, βέβαια, θυμίζει ότι οι «λικβινταριστές» αντί να διαλύσουν την ταξική πάλη, διαλύθηκαν οι ίδιοι!

Σε «άξαφνη αστραψιά του νου», ο αγωνιστής μας, θυμήθηκε μια παλιά ταινία «Ο Λένιν τον Οκτώβρη», όπου ο Βλαδίμηρος τόνιζε ότι θεωρία και πράξη πάνε μαζί. Οτι πρέπει οι κομμουνιστές να ζυμώνονται με τον κόσμο και τα προβλήματα. Να μιλάνε απλά, να εξηγούν χωρίς κάθετες «ντιρεκτίβες», με ανοιχτή καρδιά και ανοιχτό μυαλό.

Του
Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ