Ομως ο Σαρόν δε θα «συμβιβαστεί»: θέλει τον Αραφάτ νεκρό, την παλαιστινιακή αντίσταση διαλυμένη - μέσω εμφυλίου, όπως απαίτησε από τον παραιτηθέντα Μαχμούντ Αμπάς και θα ζητήσει κι από τον Αχμέντ Κορέι, ή μέσω επέκτασης και γενίκευσης της κατοχής - κι ένα τεράστιο Τείχος Ασφαλείας, ως επιστέγασμα της «οριστικής λύσης» του Παλαιστινιακού. Θα περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να αποσπάσει το αμερικανικό πράσινο φως, να εκτελέσει τον Παλαιστίνιο πρόεδρο και να υλοποιήσει το παρανοϊκό σχέδιό του - με τη συνενοχή, τον πειθαναγκασμό ή την υποταγή με στρατιωτικά μέσα των περιφερειακών αραβικών κρατών.
Προϊόν της ισραηλινής ακροδεξιάς κι ένας πολιτικός που πιστεύει τυφλά στην επιβολή μέσω ποταμών αίματος - όπως την εφάρμοσε στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα - ο Σαρόναδυνατεί να καταλάβει δύο πράγματα: ότι η «ασφάλεια» δεν είναι συνάρτηση των ηλεκτροφόρων τοίχων, των «στοχευμένων δολοφονιών», της κατοχής και της συντριπτικής στρατιωτικής υπεροχής (όπως ανακαλύπτουν οι Αμερικανοί στο Ιράκ). Και δεύτερον, ότι το «πρόβλημα» δεν είναι ο Αραφάτ, αλλά η ιστορική αδικία σε βάρος των Παλαιστινίων, που θα συνεχίσουν να αντιστέκονται.