Οταν άρχισα να γράφω το κείμενο αυτό, και ομολογώ πως αυτό μου συνέβη πρώτη φορά, αν και έχω χάσει τα τρία τέταρτα της ζωής μου γράφοντας διάφορα κείμενα, από τα ερωτικά γράμματα της ζωικής μου εφηβείας μέχρι τα κόκκινα συνθήματα στους τοίχους της πολιτικής μου ωριμότητας, με απασχόλησε σοβαρά η προέλευση και η λειτουργία της γλώσσας που έπρεπε να χρησιμοποιήσω. Αναρωτήθηκα, δηλαδή, από τους γλωσσικούς όρους ποιας επιστημονικής ή κοινωνικής περιοχής έπρεπε να επιλέξω τους βασικούς γλωσσικούς όρους του παρόντος κειμένου. Πρώτα σκέφτηκα την πολιτική, άλλαξα όμως γρήγορα γνώμη, γιατί πιστεύω ότι οι όροι της πολιτικής γλώσσας δε λειτουργούν παραβολικά και τα δικά μου επιχειρήματα που θα στηρίξουν, ή έστω θα συνοδεύσουν, τις σκέψεις μου χρειάζονται μια τέτοια λειτουργία, δηλαδή παραβολική. Θέλω να πω, δηλαδή, πως οι λέξεις του πολιτικού λόγου διαμορφώνονται εξ ορισμού με ένα συγκεκριμένο, σχεδόν προπαγανδιστικό, περιεχόμενο, δεν έχουν πλαστικότητα, αυτό που χρειάζεται η συνοπτική ανάπτυξη μιας επιχειρηματολογίας, όταν μάλιστα έχει ανάγκη από την «ενσάρκωση» της παραβολής. Υστερα σκέφτηκα την περιοχή των μέσων της επικοινωνίας, αλλά και στην περίπτωση αυτή δε θα μπορούσα να αναζητήσω την πλαστικότητα, στην οποία αναφέρθηκα παραπάνω. Γιατί, η γλώσσα των ΜΜΕ κατά τη γνώμη μου είναι συμβατική και θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω και ως άκρως λανθασμένη, σκόπιμα παραπειστική. Ετσι, αποφάσισα να καταλήξω στην περιοχή της πολιτικής οικονομίας και να χρησιμοποιήσω τους όρους παραγωγή, κατανάλωση, υπεραξία, κερδοσκοπία. Λέξεις, βέβαια, που τις χρησιμοποιώ παραβολικά ή, αν προτιμάτε ως σημεία που παραπέμπουν σε γνωστές και, προπαντός, κατανοητές διαδικασίες που διεκπεραιώνουν συγκεκριμένες δραστηριότητες οικονομικού χαρακτήρα.

(Συνεχίζεται)