Μετά από περισσότερους από δύο μήνες διαβουλεύσεων και από την κατάθεση, τουλάχιστον, τριών διαφορετικών σχεδίων, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ενέκρινε ομόφωνα την πρόταση ψηφίσματος που προωθούσε επιμόνως η Ουάσιγκτον, με την αρωγή του Λονδίνου και της Μαδρίτης, για την ιρακινή «ανοικοδόμηση». Αυτό καθαυτό το γεγονός προκάλεσε μια κάποια έκπληξη, καθώς, μόλις λίγες ώρες πριν τη διαδικασία ψηφοφορίας, οι Γαλλία-Γερμανία-Ρωσία και κατ' ακολουθία η Κίνα επέμεναν ότι το προτεινόμενο κείμενο «δεν τις εκφράζει».

Την ξαφνική αλλαγή στάσης τους, οι «τρεις» την αιτιολόγησαν προχωρώντας, για πρώτη φορά στους τελευταίους αυτούς μήνες που οι απόψεις τους συγκλίνουν, σε έκδοση κοινού ανακοινωθέντος. Υπογραμμίζουν ότι η θετική ψήφος τους εκφράζει περισσότερο την ανάγκη «ενότητας της διεθνούς κοινότητας για το καλό του ιρακινού λαού» παρά τη συμφωνία τους με το ίδιο το περιεχόμενο της απόφασης, το οποίο χαρακτηρίζουν «βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση» αλλά όχι αρκετό. Επισημαίνουν, μάλιστα, ότι περιμένουν η συγκεκριμένη απόφαση να αποτελέσει το έναυσμα «για περαιτέρω βήματα προόδου».

Σε ένα πρώτο συμβολικό επίπεδο, και αρκετά σημαντικό, η Ουάσιγκτον πέτυχε μέσα από την άσκηση πιέσεων και από την επιμονή, όπως λέγεται, του Στέιτ Ντιπάρτμεντ κυρίως, να εξασφαλίσει νομιμοποίηση της εισβολής και της κατοχής της στο Ιράκ. Ιδιαίτερα ενόψει της εκστρατείας που έχει ξεκινήσει για προσέλκυση οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας, η απόφαση του ΟΗΕ είναι ένα πολύ καλό επιχείρημα στα χέρια της αμερικανικής διπλωματίας καθώς της διασφαλίζει το δικαίωμα να ζητήσει τη συμμετοχή των χωρών-μελών του Οργανισμού στην κατοχή. Μια πρώτη αξιοποίηση της απόφασης του ΟΗΕ αναμένεται να γίνει στη σύνοδο των δωρητών για την ανοικοδόμηση του Ιράκ, στη Μαδρίτη, μέσα στη βδομάδα. Επιπλέον, ο Λευκός Οίκος πέτυχε να νομιμοποιήσει, εκ των υστέρων, μια μονομερή επίθεση που παραβίασε κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και ισοπέδωσε την όποια συμβολική αξία είχε απομείνει στον ΟΗΕ.

Το σίγουρο, όμως, είναι ότι οι ενστάσεις των «διαφωνούντων» δεν μπορεί να κάμφθηκαν μόνο στο όνομα της «ενότητας». Επισήμως, όπως διέρρεαν Ρώσοι διπλωμάτες, ο Λευκός Οίκος προχώρησε σε δύο, αρκετά σημαντικές μακροπρόθεσμα, όπως υποστηρίζουν, φραστικές αλλαγές, οι οποίες προβλέπουν τον τερματισμό της δικαιοδοσίας της πολυεθνικής δύναμης «σταθερότητας» αμέσως μετά την ανάδειξη αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης και την ενεργό εμπλοκή του ΓΓ του ΟΗΕ στην κατάρτιση του νέου ιρακινού Συντάγματος. Το διορισμένο Κυβερνητικό Συμβούλιο καλείται, μέσα από το ψήφισμα, να παρουσιάσει σχέδιο Συντάγματος και ημερομηνία εκλογών μέχρι τις 15 του Δεκέμβρη. Μέχρι, βέβαια, να υλοποιηθούν όλα αυτά, ο πολιτικός και στρατιωτικός έλεγχος παραμένει σε αμερικανικά χέρια.

Επίσης, το κείμενο του ψηφίσματος δεν είναι δεσμευτικό ως προς τη στρατιωτική και οικονομική συμβολή των χωρών-μελών του ΟΗΕ. Το γεγονός εκμεταλλεύτηκαν πρώτοι οι «ισχυροί διαφωνούντες», που έσπευσαν να καταστήσουν σαφές ότι δεν προτίθενται να διαθέσουν ούτε στρατεύματα αλλά ούτε και χρήματα όσο ο έλεγχος του Ιράκ δε βρίσκεται στα χέρια του ΟΗΕ. Πιθανώς διόλου τυχαία, Ρώσος αξιωματούχος δήλωνε ότι υπάρχει πρόθεση συμμετοχής στην ανοικοδόμηση «μέσα από την υλοποίηση των συμβολαίων που εταιρίες μας είχαν, ήδη, συνάψει με το προηγούμενο καθεστώς, οπότε θα αναζωογονηθεί και η ιρακινή οικονομία». Για πολλούς αναλυτές, δεν είναι διόλου απίθανο, κεκλεισμένων των θυρών, η αμερικανική υποχώρηση, που καθόρισε τη θετική ψήφο των «διαφωνούντων», να είναι η διασφάλιση των συμφερόντων τους στα ιρακινά πετρέλαια, τα οποία, σύμφωνα με το ψήφισμα, παραμένουν υπό τον έλεγχο «του ιρακινού λαού», σε αντίθεση με άλλους τομείς της οικονομίας που βαίνουν προς ιδιωτικοποίηση.

Σε πρακτικό επίπεδο, η άρνηση των τριών «ισχυρών», και σιωπηρώς της Κίνας, να συμμετάσχουν με τον οποιονδήποτε απτό τρόπο στην κατοχή αναμένεται να προκαλέσει σοβαρό «πονοκέφαλο» στην Ουάσιγκτον, αφού εκτιμάται ότι θα συμπαρασύρει σε ανάλογες θέσεις πολλές ακόμη διστακτικές ηγεσίες, όπως είναι η Ινδία και το Πακιστάν, στη συμβολή των οποίων πολλά έχουν επενδύσει οι ΗΠΑ. Ανάλογη στάση τηρούν και οι υπόλοιπες μουσουλμανικές χώρες, με εξαίρεση την Τουρκία, ενώ φειδωλότατη είναι, μέχρι στιγμής, και η οικονομική συνεισφορά. Με εξαίρεση τους «γνωστούς συμμάχους» (Βρετανία, Ισπανία, Ιαπωνία), κανείς άλλος δεν έχει εκφράσει προθυμία χορήγησης χρημάτων.

Η ηγεσία Μπους εκτιμά σε 87 δισ. δολάρια τα έξοδα συντήρησης της κατοχής και συνεισφοράς των ΗΠΑ στην «ανοικοδόμηση», θεωρώντας δεδομένα και τα έσοδα εξαγωγών του ιρακινού πετρελαίου, οι οποίες, όμως, αντιμετωπίζουν προβλήματα λόγω των αλλεπάλληλων σαμποτάζ. Η, όσο το δυνατόν, ταχύτερη χορήγηση χρημάτων αλλά και ενίσχυση των κατοχικών στρατευμάτων μοιάζει, πλέον, να είναι κρίσιμης σημασίας καθώς το εντεινόμενο χάος σε συνδυασμό με την προδιαγραφόμενη όξυνση στις σχέσεις κατακτητών και σιιτικής πλειοψηφίας παρασέρνει σε ολοένα και αιματηρότερες ατραπούς την κατεχόμενη χώρα. Μένει, λοιπόν, να αποδειχθεί ποιος από τους 15 θα χαμογελά και μετά την υλοποίηση της ομόφωνης απόφασης.