«O ουσιαστικότερος λόγος ύπαρξης του Θεάτρου, είναι να βοηθάει τον άνθρωπο να σκέφτεται κι όχι να χωνεύει, να γελάει κι όχι να γαργαλιέται, να σαρκάζει κι όχι να χασμουριέται, να κινείται κι όχι να αναπαύεται, να διαλέγει κι όχι να υποτάσσεται, να γίνεται τολμηρότερος, σωστότερος, καλύτερος»... Αυτή είναι η θέση του Στέφανου Ληναίου, ο οποίος πιστεύει φανατικά στην παιδευτική αξία του θεάτρου και γι' αυτό ανεβάζει έργα που κάτι έχουν να πουν σ' αυτούς που αναζητούν, μέσω του θεάτρου, να κατανοήσουν και κατ' επέκταση να λύσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν με τα παιδιά τους, με τη δουλιά τους, με την εξουσία και το πανίσχυρο οικονομικό σύστημα που τους παγιδεύει, τους σαγηνεύει και τους μεταποιεί σε καταναλωτικά όντα, σε απαθείς θεατές και αδιάφορους πολίτες.

Σε μιαν εποχή, που εξευτελίζεται κάθε τι το ανθρώπινο, αποθεώνεται η αηδία προς τη ζωή, δοξάζεται κάθε τι που προσβάλλει τη φύση, τη λογική και την υγιή φαντασία, στο θέατρο «Αλφα», ο Στέφανος Ληναίος και η Ελλη Φωτίου αγωνίζονται για να υπερασπιστούν τα αυτονόητα: πως «η ζωή είναι αγώνας, πως ο αγώνας χρειάζεται πίστη σε αξίες, πως οι αξίες ούτε αγοράζονται ούτε πουλιούνται αλλά κατακτούνται και επιβάλλονται μόνο όταν υπάρχει αξιοπρέπεια, ειλικρίνεια...».

Ετσι φέτος, παρουσιάζουν, ξανά μετά από 25 χρόνια, στο θέατρο «Αλφα» την ιλαροτραγική φάρσα του Ντάριο Φο «Ενα τυχαίο ατύχημα». Η μετάφραση είναι της Αννας Βαρβαρέσου, η σύγχρονη απόδοση - σκηνοθεσία του Στέφανου Ληναίου, η μουσική του Βασίλη Δημητρίου, το σκηνικό του Ζαφείρη Γαλάνη. Παίζουν: Στέφανος Ληναίος, Ελλη Φωτίου, Χρήστος Κελαντώνης, Τρύφων Παπουτσής, Θόδωρος Προκοπίου, Μίλτος Δημουλής.

Ο Ντάριο Φο είναι ένας ζωντανός θρύλος στο χώρο του στρατευμένου Θεάτρου, το όνομά του αποτελεί μια πραγματική αξία. Ενσαρκώνει ένα θέατρο που είναι ταυτόχρονα λαϊκό και στρατευμένο, που τοποθετείται ηθελημένα εκτός συστήματος, ένα πραγματικά ελεύθερο και ανεξάρτητο θέατρο. Επί πολύ ήταν ανεπιθύμητος σε πολλές χώρες και οι ΗΠΑ για χρόνια δεν του επέτρεπαν την είσοδο. Σήμερα θεωρείται ο διασημότερος πολιτικός σχολιαστής και οι παραστάσεις των έργων του ξεπερνούν σε συχνότητα πολλούς άλλους μεγάλους θεατρικούς συγγραφείς. Το έργο του χαρακτηρίζεται ως: «μια μαστιγωτική, τραγικής υφής καταγγελία των συνθηκών ζωής της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ως ένα ρωμαλέο, καθαρά και άμεσα προοδευτικό, λαϊκό και αγωνιστικό θέατρο».

Από το 1952, ο Ντάριο Φο, μαζί με τη γυναίκα του ηθοποιό Φράνκα Ράμε, γράφει, σκηνοθετεί και ερμηνεύει, στο δικό του θέατρο, και την τηλεόραση αμέτρητα θεατρικά έργα και μικρά σατιρικά κείμενα. Το Σεπτέμβρη του 1997, καταξιωμένος πια σε όλο τον κόσμο, πήρε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, από τη Σουηδική Ακαδημία, με μια σπάνια και πολυσήμαντη αιτιολογία: «Το βραβείο Νόμπελ, απονέμεται στο Ντάριο Φο, γιατί, μαζί με τη Φράνκα Ράμε, ηθοποιό και συγγραφέα, συνεχίζοντας την παράδοση των μεσαιωνικών giullari, περιγελά και καυτηριάζει την εξουσία, αποκαθιστώντας έτσι την αξιοπρέπεια των καταπιεσμένων ταπεινών ανθρώπων...».

Ο Στέφανος Ληναίος, ο οποίος θεωρεί πολιτική πράξη το θέατρο, λέει: «Είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε και να συζητήσουμε μαζί του το 1977, που ήρθε προσκαλεσμένος μας στην Ελλάδα και το καλοκαίρι του 2000 ως τιμώμενο πρόσωπο στους Δελφούς. Είχαμε ακόμη τη μεγάλη ευκαιρία να τον δούμε σε δυο καταπληκτικούς αυτοσχεδιασμούς, μπροστά σε ένα κοινό που δεν τον άφηνε να τελειώσει. Μας εμπιστεύτηκε τα έργα του "Ενα τυχαίο ατύχημα" και "Δεν πληρώ-νω, δεν πληρώνω..." και τα παρουσιάσαμε το 1978 το πρώτο και το 1979-81 και σε πολλές επαναλήψεις το δεύτερο, ζώντας και με τα δύο, μερικές από τις καλύτερες στιγμές της θεατρικής μας ζωής. Τώρα ξαναπαρουσιάζουμε το "Ενα τυχαίο ατύχημα", έπειτα από 25 ολόκληρα χρόνια, για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί, τότε, για λόγους ανεξάρτητους από τη θέλησή μας, το παίξαμε, παρόλη τη μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό, σε λίγες παραστάσεις. Κι ο δεύτερος γιατί, δυστυχώς, αυτή η ιλαροτραγική φάρσα είναι τρομακτικά επίκαιρη, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Εργο επίκαιρο, όπου ένα πραγματικό, δραματικό γεγονός που έγινε στο Μιλάνο, ο Φο το μετέτρεψε σε μια κοινωνική σάτιρα και οι θεατές γελώντας και κλαίγοντας διαπιστώνουν πόσο εύκολα, η εξουσία κατασκευάζει ενόχους. Πόσο συστηματικά σε τυλίγει σε μια κόλλα χαρτί και σε εξαφανίζει χωρίς να το καταλάβεις. Με τα καινούρια, συνταρακτικά και αποκαλυπτικότατα στοιχεία όχι μόνο δικαιώνεται η θέση του έργου και ο Ντάριο Φο, αλλά αποδεικνύεται για άλλη μια φορά η πολύτιμη προσφορά του θεάτρου στην έρευνα των μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων».

Το 1973, ο Ντάριο Φο και η γυναίκα του η Φράνκα Ράμε, παρουσίασαν το έργο του «Ενα τυχαίο ατύχημα», με τεράστια επιτυχία, στο Μιλάνο και σε ολόκληρη την Ιταλία, βασισμένο στα πραγματικά γεγονότα της υποτιθέμενης «αυτοκτονίας» Πινέλι. Ενα βράδυ, μετά την παράσταση, η Φράνκα Ράμε, βγαίνοντας από το θέατρο έπεσε θύμα απαγωγής και βιασμού από μια ομάδα νεοφασίστες. Μετά από τη δικαστική έρευνα του δικαστή Γκουίντο Σαλβίνι, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν ο αρχηγός της, Aντζελο Αντέλι και δέκα στελέχη της νεοφασιστικής οργάνωσης «Ορντινε Νουόβο», ως οργανωτές και εκτελεστές της απαγωγής και του βιασμού της Φράνκα Ράμε.