Τα άνθη του κακού του Μποντλέρ ταιριάζουν γάντι σύντροφοι σε μια «νεότερη» γενιά πολιτικών σοσιαλδημοκρατικών υβριδίων, νεότερη όχι τόσο από πλευράς ηλικίας όσο από άποψη λόγου και συμπεριφοράς.

Αλλοι εξ αυτών, καθώς μπήκαμε για τα καλά σε προεκλογική περίοδο, απαγγέλλουν φωναχτά το ψευτοπροοδευτικό ποιηματάκι τους, άλλοι ωρύονται όπως ο πρωθυπουργός κι άλλοι ψιθυρίζουν σε πολυτελείς υπόγειες στοές των πύργων τους ότι ήρθε ο καιρός να... αναζωογονηθούν στην αντιπολίτευση απολαμβάνοντας τα πλούτη που τους «χάρισε» απλόχερα η εξουσία κι ο... λαός τους.

Προξενούν τη γλοιώδη μελαγχολία της θλίψης και την εκρηκτική οργή της καλοντυμένης υποκρισίας μαζί, οι κουστουμάτοι σοσιαλδημοκράτες που υπερμάχονται των συνεταίρων τους.

«Το μέλλον, η πρόοδος, είναι στις επιχειρήσεις, στη φαντασία των εξαγωγέων ιδιωτών. Είναι ποτάμι χωρίς επιστροφή να μπορούν να αναζητούν αγορές και φτηνά εργατικά όπου γης. Το μέλλον ανήκει στους επιχειρηματίες, στους επενδυτές», έλεγε τις προάλλες στη Βουλή υφιστάμενος του σοσιαλιστή «πρίγκιπα» - κληρονόμου - υπουργού των διεθνών αγορών.

Κοίταζε με συγκρατημένη περιφρόνηση όλους όσοι δεν ήθελαν να κατανοήσουν πόσα ωφελήθηκε αυτός ο ίδιος και οι όμοιοί του από τον αστικο-γενιτσαρισμό του. Εμοιαζε με σύγχρονο λεγεωνάριο που καλούσε τους αιχμαλώτους των κατακτήσεών του, να σκύψουν, να του φιλήσουν το χέρι και να αμειφθούν με λίγα ψίχουλα από το πολυτελές τραπέζι των αφεντικών.

Αυτοί οι γενίτσαροι του καπιταλισμού με το νεοφιλελεύθερο οικονομικό λοφίο όταν μιλάνε για το ΝΑΤΟ και τις ειρηνευτικές του αποστολές, για τα παζάρια με τους αεροδιαδρόμους στο Αιγαίο, τις αποκρατικοποιήσεις - δώρα σε επιχειρηματίες φίλους τους όλων των ζωτικών πλουτοπαραγωγικών και στρατηγικών πηγών της πατρίδας, μοιάζουν με καρτούν. Σαν κινούμενα σχέδια - πρωταγωνιστές μιας διαστρέβλωσης της ιστορικής καμπύλης του χρόνου, αρθρώνουν ένα λόγο σχεδόν χουλιγκάνικο. Με κάθε ευκαιρία, στητοί και κορδωμένοι απέναντι σε διαδηλώσεις, αιτήματα εργαζομένων, πολιτικούς αντιπάλους, φωνάζουν «τα μυαλά μας στα κάγκελα του ιμπεριαλισμού, μαζί με τους νικητές είμαστε κι εσείς όλοι ή κοντά μας ή χαμένοι».

Ο αρχηγός τους σπάραζε προχτές στην πλατεία στις Σέρρες: Υπάρχουν δυνάμεις σ' αυτόν τον τόπο που ζητούν τα πάντα, ως και διπλασιασμό των συντάξεων και των μισθών. Πώς θα πάει η Ελλάδα μπροστά έτσι; αναρωτιόταν φωναχτά. Για να παραδεχτεί πως η δική μας Ελλάδα πάει μπροστά μόνο με γενίτσαρους νέους καπιταλιστές που μπορούν να εξασφαλίζουν κέρδη 1.000% και πάνω ελαστικοποιώντας τη ζωή αυτή καθαυτή όλων των υποτακτικών τους. Οι πολιτικοί γενίτσαροι χαμένοι στις μαύρες τρύπες των φόβων τους γλείφουν πότε τον ντόπιο βεζύρη, πότε τον υπερατλαντικό σουλτάνο της λερής νεοταξίτικης αυτοκρατορίας, τρέμοντας. Πιο πολύ απ' όλα σκιάζονται μήπως έρθει εκείνη η ώρα που θ' ακουστεί από τη λαοθάλασσα κανονιά, απ' το πλοίο «Αυγή». Και δε θα είναι το κρουαζιερόπλοιο με τους λεφτάδες τσακισμένους από τον ιό του βρώμικου φαγητού (ώστε τα κέρδη του πλοιοκτήτη να μεγαλώνουν «επιχειρηματικά και προοδευτικά βεβαίως») αλλά από 'κείνο το πλοίο - άνθος του λαϊκού καλού που έκανε την Ιστορία να κοκκινίσει. Οχι από το αίμα αλλά από την ιδεολογική οριστική απόδειξη ότι η εργατική τάξη ξοφλάει τους λογαριασμούς της με το «μοιραίο», γίνεται εξουσία και ελευθερώνεται...