Με οργή πληροφορήθηκε η κοινή γνώμη το συμβάν, για την κατεδάφιση του σπιτιού του Λαμπράκη, στην Κερασίτσα: οργή για το γεγονός, αλλά και οργή για τις αντιδράσεις. Αντιδράσεις «από τις συνήθεις», με εκκλήσεις για παρέμβαση του εισαγγελέα, οι οποίες δεν πρόκειται να έχουν συνέχεια. Εδώ πεθαίνει κόσμος από παράνομη προφυλάκιση - οι επτά της Θεσσαλονίκης, το ελληνικό Γκουαντανάμο μας - και δεν επέμβαινε, θα νοιαστεί για ένα ερείπιο;!

Τι κάνουμε όμως; Κατ' αρχήν το θέμα είναι πολιτικό, δε νομίζω ότι το γκρέμισαν για να κάνουν... πολυκατοικία στην Κερασίτσα. Δεύτερον, όμως η πράξη είναι ποινική. Και είναι καιρός πλέον, να χρησιμοποιηθεί ο μηχανισμός της Δικαιοσύνης, όχι τόσο - ή όχι μόνο - για τιμωρία των ηθικών αυτουργών (πολιτικοί φορείς που σίγουρα κρύβονται πίσω από την κατεδάφιση) και φυσικών αυτουργών (οι ιδιοκτήτες κυρίως, με τον μπουλντοζιέρη δε θα ασχοληθούμε). Αλλά για να δούμε και τα όριά της, όλων αυτών των δικαστικών που αντέδρασαν έντονα σε μια από τις ηπιότερες καταγγελίες εναντίον της, εννοώ τη συνέντευξη του κ. Κρουσταλάκη στο «Αντί».

Πολλαπλά λοιπόν πολιτικό το θέμα και ας το δούμε συγκεκριμένα: Νομίζω ότι μια «μήνυση κατά παντός υπευθύνου» θα ξεκαθαρίσει και τις πολιτικές και τις ποινικές πλευρές. Θα δοθεί - θέλουν δε θέλουν - απάντηση στα παρακάτω ερωτήματα ποιος είχε συμφέρον για την κατεδάφιση. Με τίνος εντολή έγινε. Γιατί οι τοπικές αρχές (αστυνομία και Τοπική Αυτοδιοίκηση) δεν επενέβησαν. Κι αυτό αν και προφανώς ήξεραν τόσο ότι ήταν διατηρητέο, όσο και ότι ήταν το σημείο εκκίνησης για κάθε χρόνο της πορείας ειρήνης.

Από κει και πέρα, υπάρχει ο Νόμος 1337/83, άρθρο 32 παράγραφος 4 κ.ε. ο οποίος επιβάλλει σε τυχόν κατεδάφιση ή κατάρρευση διατηρητέου την αναστήλωσή του με έξοδα του ιδιοκτήτη, ακόμη και με πρωτοβουλία του Δημοσίου, το οποίο χρεώνει στον ιδιοκτήτη το κόστος. Γιατί οι οιμωγές και οι φραστικές καταδίκες στην τηλεόραση που είδαμε αυτές τις μέρες, δημάρχων και κατοίκων, μόνο κραυγές για συγκάλυψη είναι.

Γ. Μ. ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΗΣ