Ηθελαν, λέει, απλά να καθαρίσουν το χώρο και όχι να γκρεμίσουν το ιστορικό σπίτι, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο αγωνιστής της ειρήνης Γρηγόρης Λαμπράκης. Ετσι ισχυρίζονται κάποιοι από τους σημερινούς συνιδιοκτήτες του κτιρίου. Από την πλευρά του ο δήμαρχος Τεγέας (όπου υπάγεται η Κερασίτσα, που έχει γίνει πανελληνίως - και όχι μόνο - γνωστή για το λαμπρό της τέκνο), ισχυρίζεται ότι δε γνώριζε και ζητά να διωχθούν οι «υπεύθυνοι». Το γεγονός ότι η πολιτεία το 1989 είχε κηρύξει το κτίριο διατηρητέο, αλλά έκτοτε δε διέθεσε ούτε δραχμή για τη συντήρηση και ανάδειξή του αποδεικνύει ότι ο ηθικός αυτουργός και κύριος υπεύθυνος αυτής της βέβηλης πράξης είναι η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες. Επέτρεψε, μαζί με τη δημοτική αρχή, «να καθαρίσει ο χώρος» από ένα τμήμα των ιστορικών αγωνιστικών παραδόσεων του ελληνικού λαού.

Ο «Ρ» επικοινώνησε με τους κληρονόμους εκείνους που προχώρησαν στην κατεδάφιση. Η Τούλα Μπούτου, γυναίκα του αδερφού του Γρηγόρη Λαμπράκη, Θεόδωρου, και η κόρη της, Δήμητρα, μας είπαν πως δεν υπήρξε κατεδάφιση, πως το σπίτι ήταν σχεδόν γκρεμισμένο απ' την εγκατάλειψη και πως απλά έγινε με τρακτέρ ένας καθαρισμός του χώρου. Συγκεκριμένα, δήλωσαν στο «Ρ»: «Δεν είχαμε καμία ειδοποίηση πως ήταν διατηρητέο αυτό το οποιοδήποτε κτίριο είχε μείνει. Είχαν υποχρέωση να μας ειδοποιήσουν. Δε γνωρίζαμε και αυτό που θέλαμε μόνο ήταν να καθαρίσουμε το χώρο».

Ο δήμαρχος Τεγέας, Δημήτρης Βόσνος, αφού πρώτα «διαπίστωσε την κατεδάφιση» έσπευσε να χαρακτηρίσει την πράξη «όχι μόνο παράνομη, αλλά ηθικά και ιστορικά απαράδεκτη και προσβλητική». Ζήτησε μάλιστα να αποδοθούν «άμεσα οι ευθύνες στους ενόχους» και αρνείται ότι η κατεδάφιση έγινε με την ανοχή του. Μάλιστα, χαρακτηρίζει «απαράδεκτη και εκτός πραγματικότητας» τη σχετική ανακοίνωση της ΕΕΔΥΕ.

Αποστομωτική όμως για τους υπεύθυνους είναι η απάντηση που δίνει μέσω του «Ρ» ο πρόεδρος της ΕΕΔΥΕ, Ευάγγελος Μαχαίρας: «To σπίτι του Γρηγόρη Λαμπράκη είχε χαρακτηριστεί διατηρητέο το 1989 με απόφαση του υπουργού Πολιτισμού Γεωργίου Μυλωνά που δημοσιεύτηκε στο υπ' αριθμόν 860/15-11-1989 του ίδιου χρόνου φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως. Σύμφωνα με την απόφαση, οι μεν ιδιοκτήτες του σπιτιού αυτού δεν μπορούσαν να κάνουν οποιαδήποτε μετατροπή και κατά μείζονα λόγο κατεδάφιση, οι δε τοπικές αρχές όφειλαν να το επιτηρούν και να εμποδίζουν οποιαδήποτε ενέργεια αντίθετη προς την υπουργική απόφαση. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, για την κατεδάφιση χρησιμοποιήθηκε μπουλντόζα και τη μεταφορά των προϊόντων της κατεδάφισης τρακτέρ, επομένως η όλη επιχείρηση ούτε στιγμιαία ούτε εύκολη ήταν και το επιχείρημα των τοπικών αρχών ότι δήθεν αιφνιδιάστηκαν δεν είναι πειστικό. Επίσης, δεν είναι πειστικό το επιχείρημα που προβάλλουν οι υπεύθυνοι της κατεδάφισης ότι δήθεν δε γνώριζαν πως το σπίτι είχε κηρυχτεί διατηρητέο, γιατί αυτό ήταν πασίγνωστο».

Στο ερώτημα τι πρέπει να γίνει, ο Ε. Μαχαίρας είπε: «Σύμφωνα με το νόμο οι υπεύθυνοι για την κατεδάφιση αφ' ενός μεν απειλούνται με ποινή φυλάκισης πέντε ετών και αφ' ετέρου υποχρεώνονται να αποκαταστήσουν το οίκημα στην προτέρα κατάσταση. Εάν οι υπεύθυνοι δε συμμορφωθούν με τις διατάξεις του νόμου, υπάρχει και η δυνατότητα το υπουργείο Πολιτισμού ή ο δήμος να απαλλοτριώσουν το οικόπεδο, να προβούν σε ανακατασκευή του σπιτιού και να καταλογίσει τη δαπάνη σε βάρος των υπευθύνων. Στο υπουργείο Πολιτισμού υπάρχουν φωτογραφίες της κατεδαφισθείσας οικοδομής και επομένως είναι δυνατή η πλήρης αποκατάστασή της μετά την οποία πρέπει να γίνει ένα μουσείο, στο οποίο υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να εναποτεθούν και να θυμίζουν τους αγώνες του Γρ. Λαμπράκη στους τομείς του αθλητισμού και της ειρήνης».

«Οπως κάθε αγωνιστής της ειρήνης, με αισθήματα οργής και αγανάκτησης πληροφορήθηκα για την είδηση της κατεδάφισης του πατρικού σπιτιού του πατέρα μου, αγωνιστή και μάρτυρα της ειρήνης, Γρηγόρη Λαμπράκη», δήλωσε στο «Ρ» ο Γιώργος Λαμπράκης, γιος του δολοφονημένου αγωνιστή και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της ΕΕΔΥΕ:

«Η ενέργεια αυτή, για μένα και όσους γνωρίζουν πρόσωπα συγγενικά και καταστάσεις, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ηρθε σαν θλιβερή συνέχεια ενεργειών όπως ήταν παλαιότερα το κατέβασμα από την είσοδο του σπιτιού της μαρμάρινης πλάκας που είχε εντοιχίσει η Επιτροπή Ειρήνης Αρκαδίας και η οποία ανέγραφε "Σε αυτό το σπίτι γεννήθηκε και μεγάλωσε ο γιατρός, βαλκανιονίκης αθλητής, βουλευτής και δολοφονημένος αγωνιστής της ειρήνης Γρ. Λαμπράκης". Υπεύθυνοι γι' αυτά κάποιοι συγγενείς του Γρ. Λαμπράκη. Είναι γνωστοί, όταν με επιστολές τους στον αστικό Τύπο ειρωνεύονταν τις πορείες ειρήνης. Οταν πριν 20 χρόνια αποδεχόμουν πρόταση του υπουργού Πολιτισμού, για δημιουργία Μουσείου Ειρήνης του πατρικού σπιτιού, δεχόμουν επιθέσεις από τους συγγενείς μέσω των εφημερίδων ότι θέλω να γίνει το σπίτι του Λαμπράκη "σπίτι του λαού και του ΚΚΕ".

Με καλύπτει απόλυτα η ανακοίνωση της ΕΕΔΥΕ. Οι ευθύνες των κυβερνήσεων όλα αυτά τα χρόνια είναι μεγάλες. Διακηρύξεις πολλές αλλά από πράξεις τίποτα. Τα ίδια και οι εκάστοτε δήμαρχοι Τεγέας. Τίμησαν τον Λαμπράκη με αγώνισμα μαραθωνίου δρόμου, αλλά κάλεσαν τότε στο στάδιο τον Αμερικανό πρέσβη Μπερνς να απονείμει μετάλλια...

Στην Κερασίτσα ο δήμαρχος πραγματοποίησε, φέτος το Μάη, διασπαστική πορεία ειρήνης, σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού του λαού της περιοχής, αποκρύπτοντας τις ευθύνες της κυβέρνησης στον πόλεμο κατά του Ιράκ, βαδίζοντας με ελάχιστους που χωρίζουν τους ιμπεριαλιστές σε "καλούς" και "κακούς". Ας συνεχίσουν λοιπόν σε αυτό το κατήφορο. Εμείς συνεχίζουμε στο δρόμο του Λαμπράκη με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και την ΕΕΔΥΕ. Πόσο δίκαιο είχε ο αξέχαστος σύντροφός μας Θανάσης Παπαρήγας όταν σε εκδήλωση του Συνδικάτου Οικοδόμων προς τιμήν του δολοφονημένου, συνδικαλιστή πατέρα του, Μήτσου Παπαρήγα, είχε πει: "Η τιμή δεν κληροδοτείται"».

Απ' την πλευρά του ο άλλος γιος του δολοφονημένου αγωνιστή, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, δήλωσε: «Δεν περίμενα να φτάσουμε στο σημείο να γκρεμιστεί το σπίτι από κάποιους συγγενείς. Ολος ο κόσμος ξέρει πως το σπίτι είναι διατηρητέο». Συμπλήρωσε όμως ότι «δεν υπάρχουν ευθύνες στο δήμο για την κατεδάφιση αλλά μια αμέλεια που δεν περιφράχτηκε και δε συντηρήθηκε» και ότι υπεύθυνες γι' αυτό είναι «κυρίως οι προηγούμενες διοικήσεις του Δήμου Τεγέας», ενώ η πολιτεία έπρεπε να ήταν «πιο επίμονη».