Το ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από τον προϋπολογισμό, αλλά και το αν επιτυγχάνεται - υπό το βάρος διαφόρων παραγόντων - μια κάποια ανακατανομή υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, είναι τα δύο κριτήρια, με βάση τα οποία το ΚΚΕ αποτιμά τον κρατικό προϋπολογισμό για το 2004 και τον απορρίπτει ως αντιλαϊκό.

Τα παραπάνω ανέφερε, μεταξύ άλλων, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στην ομιλία της κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού στη Βουλή.

Η Αλέκα Παπαρήγα, πριν αναφερθεί στο θέμα της συζήτησης, σχολίασε την πολιτική επικαιρότητα, τονίζοντας: «Κατά τη γνώμη μου η συζήτηση που εξελίσσεται όλες αυτές τις μέρες εν μέσω μιας οξυμένης αντιπαράθεσης, άλλοτε ως ύφος και άλλοτε ως περιεχόμενο και με τα δυο μαζί δείχνει ότι διεξάγεται πραγματικά ένας μεγάλος αγώνας δρόμου μπροστά στις εκλογές για τον τρόπο κατανομής και την ανακατανομή της εκλογικής πίτας. Θα μου πείτε: Αυτό δεν είναι θεμιτό από τη στιγμή που υπάρχουν διαφορετικά κόμματα και υπάρχει και κάλπη; Θεμιτό είναι. Το ζήτημα όμως είναι ότι αυτή η προσπάθεια, αυτός ο ανταγωνισμός για την ανακατανομή της εκλογικής πίτας πολύ λίγο έχει σχέση με το χτύπημα της αντιλαϊκής πολιτικής, με τη δημιουργία προϋποθέσεων να υπάρχουν ρήγματα στην κυρίαρχη πολιτική. Και λέω κυρίαρχη και όχι μόνο κυβερνητική πολιτική. Μ' αυτήν την έννοια αυτή η συζήτηση μπορεί να θεωρείται γόνιμη εντός του Κοινοβουλίου, αλλά βρίσκεται πολύ μακριά από την αγωνία, τα ερωτήματα και τις ανάγκες του ελληνικού λαού».

Περνώντας στα του προϋπολογισμού η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε: «Για εμάς κριτήριο για τον κρατικό προϋπολογισμό είναι κατ' αρχήν ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από αυτό το συγκεκριμένο εργαλείο του κρατικού προϋπολογισμού. Θεωρούμε ότι και με τις ομιλίες των Βουλευτών που προηγήθηκαν από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας αποδεικνύεται με συγκεκριμένα στοιχεία και όχι με λόγια ότι και από αυτόν τον κρατικό προϋπολογισμό κερδισμένη θα βγει πριν από όλα η πλουτοκρατία του τόπου, ανεξάρτητα αν κάποια μικρά τμήματά της δεν αντέξουν το βάρος του ανταγωνισμού και εκτοπιστούν. Συνολικά όμως η πλουτοκρατία του τόπου βγαίνει κερδισμένη και χαμένη η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, η εργατική τάξη, οι εργατοϋπάλληλοι, οι επαγγελματοβιοτέχνες, οι έμποροι, η μικρομεσαία αγροτιά, η νεολαία, οι γυναίκες, αυτό που μπορούμε να βάλουμε κάτω από τον τίτλο "λαϊκά στρώματα". Ενα κριτήριο είναι, λοιπόν, αυτό για εμάς.

Αλλο κριτήριο είναι - και το ψάχνουμε κάθε φορά στον προϋπολογισμό - αν γίνεται κάποια ανακατανομή. Και αυτό, γιατί στα πλαίσια μιας αντιδραστικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής μπορεί κατά καιρούς, και κάτω από τη λαϊκή πίεση, όταν μάλιστα έπονται εκλογές, να υπάρχει και το στοιχείο της ανακατανομής. Κατά τη γνώμη μας δεν υπάρχει ούτε αυτό το στοιχείο. Και δεν υπάρχει για τον εξής λόγο: Πρώτα - πρώτα για να γίνει στοιχειώδης ανακατανομή, ακόμα και ανεπαίσθητη, πρέπει να θιγούν συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Ανακατανομή που συμφέρει όλους και βγαίνουν κερδισμένοι όλοι δεν υπάρχει σε μία ταξική κοινωνία. Και δε νομίζω ότι κανείς έχει αμφιβολία για το ποιος είναι ο χαρακτήρας της ελληνικής κοινωνίας, ανεξάρτητα από τη στάση που παίρνει στο συγκεκριμένο σύστημα. Δεύτερον, και εκεί που τυπικά εμφανίζεται κάποια ανακατανομή, στην ουσία είναι μια εσωτερική κατανομή, μέσα στα ίδια τα λαϊκά στρώματα. Παίρνουμε από έναν κλάδο το δίνουμε στον άλλο, παίρνουμε από ένα τμήμα το δίνουμε στο άλλο χωρίς να αναιρείται και να ανατρέπεται η συνολική πορεία σχετικής ή απόλυτης επιδείνωσης του εισοδήματος και γενικότερα του βιοτικού επιπέδου του λαού και των δικαιωμάτων».

«Δυστυχώς - συνέχισε η Αλέκα Παπαρήγα - φάνηκε και από τις τοποθετήσεις ότι υπάρχει μια τρικομματική λογική μέσα στο Κοινοβούλιο που λέει: Ανεξάρτητα από τη στάση που παίρνει στο "ναι" ή "όχι" στον προϋπολογισμό, ανεξάρτητα από την προβολή και καταδίκη της φτώχειας, ανεξάρτητα, αν θέλετε, από το αν η καταδίκη της φτώχειας γίνεται με ειλικρίνεια ή όχι. Ποια είναι αυτή η τρικομματική λογική, η οποία είναι ενιαία; Η αποδοχή της στρατηγικής των τεσσάρων ελευθεριών. Της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας, της απελευθέρωσης του κεφαλαίου, της απελευθέρωσης δηλαδή της αγοράς του κεφαλαίου, της πλήρους, της ελεύθερης διακίνησης εργατικού δυναμικού κλπ. και των υπηρεσιών. Στην ουσία δηλαδή αυτό που λέμε η βάση και η λογική του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ. Διότι εμείς δεν έχουμε ακούσει ούτε μία πρόταση είτε από την κυβέρνηση είτε από τη Νέα Δημοκρατία είτε ακόμα και από το Συνασπισμό, χωρίς να θέλω να ισοπεδώσω τα κόμματα και δε γίνεται μία κριτική που να στοχεύει στον περιορισμό, θα έλεγα, ακόμα και αυτού που μπορεί να πει κανείς, της ασυδοσίας του μεγάλου κεφαλαίου.

Ακούστηκε και από εδώ η θέση για ρύθμιση της αγοράς, για μια αλλαγή σχέσεων της αγοράς και της κοινωνίας. Αναφέρθηκε, παραδείγματος χάρη, και από το Συνασπισμό. Ανέφερε ο κ. Βενιζέλος ότι επιδιώκεται η κοινωνική σύγκλιση. Δηλαδή δεν κατάλαβα, ο Λάτσης θα έρθει στη θέση του εργάτη του ή ο εργάτης θα έρθει στη θέση του Λάτση; Και πώς θα συμβαδίσουν; Εφερα ένα παράδειγμα. Δεν είναι μόνο θέμα Λάτση. Πώς θα γίνει αυτή η κοινωνική σύγκλιση; Εδώ έχουμε βαθιές ταξικές διαφορές. Η σύγκλιση πώς θα γίνει. Ακόμα και η μείωση της απόστασης. Δεν ακούστηκε ένα συγκεκριμένο πρακτικό μέτρο που θα γίνει αυτό. Κατά τη γνώμη μας είναι ανεφάρμοστο, διότι τα συμφέροντα είναι ασυμβίβαστα ανάμεσα στον κόσμο του κεφαλαίου, όπως λέγεται, και στον κόσμο της εργασίας. Δεν έχει σημασία. Μπορεί σήμερα και ο George Shoros να καταφέρεται κατά του Μπους. Αυτό δε λέει τίποτα. Δε σημαίνει, όμως, ότι καταφέρεται κατά του συστήματος που υπηρετεί ο Μπους. Και με αυτή την έννοια, η τρικομματική λογική ξεκινάει από μια αφετηρία. Παραδείγματος χάρη - χαρακτηριστική - απενοχοποίηση του συστήματος του καπιταλιστικού, απενοχοποίηση της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ενωσης».

Συνεχίζοντας η ομιλήτρια τόνισε: «Θα μου πείτε, μα, τον κρατικό προϋπολογισμό συζητάμε. Μα, είναι ένα εργαλείο. Και εδώ γίνεται λόγος για κοινωνική συνοχή, για κοινωνική σύγκλιση, για χτύπημα της φτώχειας, για κοινωνική πολιτική. Είναι δυνατόν, δηλαδή, να είσαι κατά της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και να είσαι υπέρ της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Είναι δυνατόν να είσαι κατά της Νέας Δημοκρατίας και υπέρ της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Είναι δυνατόν αυτό; Και ανεξάρτητα της διαχείρισης που κάνουν τα κόμματα και των αποχρώσεων που μπορεί να υπάρχουν μεταξύ τους, κινούνται σε μια συγκεκριμένη και πεπατημένη λογική. Με αυτή την έννοια μιλάμε για τρικομματική λογική. Διότι, τουλάχιστον εμείς, δεν μπορούμε να βρούμε, όσο και να ψάχνουμε, μία χρυσή τομή όπου και οι τέσσερις ελευθερίες, που στην ουσία είναι ελευθερίες του κεφαλαίου, να περπατάνε και ο λαός να ζει καλύτερα. Ούτε καν η ακραία φτώχεια μπορεί να καταπολεμηθεί, ούτε τα συνολικότερα λαϊκά προβλήματα μπορούν να μπουν σε δρόμο λύσης.

Εμείς σαφώς πιστεύουμε - και δε θα ήμασταν Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας αν δεν το πιστεύαμε - ότι και μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος μπορεί να υπάρξει απόσπαση παραχωρήσεων και κάποιες κατακτήσεις. Αλλωστε, όταν εμείς σήμερα λέμε "όχι" στην αρπαγή των κατακτήσεων, σημαίνει πως δεχόμαστε ότι στη διάρκεια του 20ού αιώνα υπήρχαν κατακτήσεις χωρίς να αλλάξει το κοινωνικό σύστημα. Η ζωή όμως έχει αποδείξει, και στην Ελλάδα και παντού, ότι το λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να αποσπάσει κατακτήσεις, όταν αποδέχεται τους όρους του συστήματος. Δεν πρέπει συνειδησιακά να τους αποδεχτεί. Πρέπει να τους αντιπαλέψει και ακριβώς κάτω από αυτές τις συνθήκες, αλλάζοντας συσχετισμούς δύναμης και στο κοινωνικό και στο πολιτικό πεδίο, μπορεί να αποσπάσει κατακτήσεις, επιβάλλοντάς τις πώς; Επιβάλλοντας αναγκαστικά να γίνουν κατακτήσεις. Με τη θέληση κανείς δεν μπορεί να παραδώσει αυτές τις κατακτήσεις. Και γίνονται παραχωρήσεις και κατακτήσεις κάτω από τη δύναμη του λαϊκού κινήματος, κάτω από το φόβο ότι αυτό το λαϊκό κίνημα θα ζητήσει κάτι περισσότερο από απλές διεκδικήσεις. Με αυτήν την έννοια λέμε κατηγορηματικά ότι όσα δάκρυα χύθηκαν από αυτό το Βήμα για τα προβλήματα του λαού, ακόμα και αν αυτά είναι ειλικρινή - δε μιλάμε για την ηθική διάσταση των λεγομένων - δεν πρόκειται να γίνει τίποτα αν δεν υπάρξει έστω και κάποια αμφισβήτηση στην κυρίαρχη πολιτική. Και όταν λέμε κυρίαρχη πολιτική, εννοούμε τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Και μιλάμε συνολικά για την πλουτοκρατία σαν άρχουσα τάξη και όχι να αντιπαρατιθέμεθα στον ένα μεμονωμένο εργολάβο ή στον ένα μεμονωμένο επιχειρηματία και επιχειρηματικό όμιλο».

Αμέσως μετά η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε στην ιδεολογική τρομοκρατία που πλάι στην πραγματική, συμβάλλει στη μείωση των απαιτήσεων του λαού και των εργαζομένων. Οπως τόνισε: «Ολη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι η εξαπόλυση ιδεολογικής τρομοκρατίας εναντίον του λαού. Αναμφισβήτητα εμείς δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία στο γεγονός ότι όλες οι απεργίες βγαίνουν καταχρηστικές και παράνομες, στο γεγονός ότι υπάρχουν δικαστήρια όπου πάνε μέχρι και ενήλικα παιδιά, στο γεγονός ότι υπάρχουν τρομονόμοι, στο γεγονός ότι υπάρχει κράτος καταστολής. Αυτή όμως η βία σε βάρος του αγωνιζόμενου εργαζόμενου μπορεί να ασκηθεί όταν ασκείται και ιδεολογική και πνευματική τρομοκρατία. Και τέτοια ασκήθηκε και από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όταν, παραδείγματος χάρη, κάνει κριτική στη Νέα Δημοκρατία, ότι η Νέα Δημοκρατία θα επαναφέρει τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Αυτά μπορεί να τα επαναφέρει και η Νέα Δημοκρατία και να τα επαναφέρετε κι εσείς με άλλον τρόπο. Αλλωστε, έχουμε και ηλεκτρονικά μέσα και δε χρειάζεται να τηρούνται οι παραδοσιακοί φάκελοι. Υπάρχουν τρόποι να καταστέλλεται η δραστηριότητα των δημοσίων υπαλλήλων, χωρίς να γίνεται χρήση των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων. Και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το να επαναφερθούν αυτά καθαυτά και από ένα φιλελεύθερο κόμμα και από ένα σοσιαλδημοκρατικό. Είναι οι συνθήκες που πιθανόν να το επιτρέψουν και όχι οι προκαταβολικές προθέσεις. Ενα ζήτημα είναι αυτό. Οπως και η Νέα Δημοκρατία κάνει κινδυνολογία, καταστροφολογώντας και μιλώντας για το λεγόμενο καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ.

Ιδεολογική τρομοκρατία επίσης είναι όταν απέναντι στα αιτήματα, τα οποία θίγουν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, απέναντι - αν θέλετε - στα συνθήματα της ρήξης και της ανατροπής, απέναντι στα συνθήματα της πάλης για μια άλλη εξουσία, εξαπολύονται μύδροι ότι αυτά είναι ξεπερασμένα. Αλλά αυτό - αν θέλετε - είναι απαλή ιδεολογική τρομοκρατία. Υπάρχει αυτή η έρπουσα και πολλές φορές ηχηρή τρομοκρατία ότι "κοιτάξτε να δείτε, δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τους συμμάχους, δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση. Καθίστε καλά. Οταν ένας λαός απειθαρχήσει, θα δεχτεί σοβαρά πλήγματα". Υπάρχουν, λοιπόν, πολλοί τρόποι να στρώνεται το έδαφος, όχι για την κατάργηση της ταξικής πάλης, γιατί αυτή δεν μπορεί να γίνει, αλλά για εργαζόμενους, οι οποίοι διεκδικούν, με κριτήριο τις πολύ μειωμένες απαιτήσεις σε σχέση με τις σύγχρονες ανάγκες, διεκδικούν μια καλύτερη διαχείριση που είναι ανύπαρκτη στα σημερινά πλαίσια, διεκδικούν, εν πάση περιπτώσει, ψίχουλα και διαχείριση της φτώχειας».

Αναφερόμενη στη διαδοχολογία των ημερών η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε: «Θα ήθελα να θίξω κι ένα άλλο ζήτημα που χρωματίζει τη φετινή συζήτηση για τον κρατικό προϋπολογισμό. Πρόκειται για τα γνωστά σενάρια ή σεναριολογία - δεν ξέρω τι είναι ακριβώς - περί του πώς θα πάμε στις εκλογές, με ποια κυβερνητική ηγεσία ή με ποια ΠΑΣΟΚική ηγεσία. Δεν είμαστε αδιάφοροι στη συζήτηση αυτή που γίνεται, όχι γιατί δίνουμε μεγάλη σημασία στην εναλλαγή προσώπων αυτή καθαυτή - άλλωστε τα πρόσωπα όσο και αν έχουν το ρόλο τους δεν αλλάζουν τις συλλογικές ευθύνες - αλλά κυρίως γιατί ξέρουμε ότι όχι μόνο τώρα, αλλά τα τελευταία χρόνια, οι παρεμβάσεις πυρόσβεσης του λαϊκού κινήματος γίνονται και με άλλους τρόπους. Γίνονται και με την παρέμβαση στο σύνολο των πολιτικών κομμάτων και από τα πάνω και από τα μέσα και από τα έξω. Επομένως, αυτά τα παρατηρούμε, μας απασχολούν. Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει προχωρήσει σε νομοθέτηση δημιουργίας νέων ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων. Αυτό δεν αφορά μόνο μία πτέρυγα, αλλά το σύνολο των πολιτικών κομμάτων. Αφορά και το Λαϊκό Κόμμα, αφορά και το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα κλπ. Εδώ γίνεται μια προσπάθεια να αντιστοιχήσει το οικοδόμημα των αναδιαρθρώσεων σε ένα νέο πολιτικό σκηνικό.

Από αυτές τις παρεμβάσεις, ο λαός δεν πρόκειται να βγει κερδισμένος, μια και θα είναι το θύμα και ο στόχος. Βεβαίως ο λαός, αν θέλει και καταλήξει, μπορεί να πάψει να είναι θύμα τέτοιων σχεδιασμών. Με αυτή την έννοια θέλουμε να δηλώσουμε ότι εμείς δε θα κρίνουμε ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε τη Νέα Δημοκρατία από τα κόμματα είτε από ομαδοποιήσεις είτε από μη ομαδοποιήσεις. Εχουμε πολλά στοιχεία "για τη γούνα τους", για τη συνολική τους πολιτική. Από αυτή την άποψη, δεν πρόκειται να "ρίξουμε κανένα γάντι", να ξεκαθαρίσουμε ή να μην ξεκαθαρίσουμε τα κριτήρια. Ο ελληνικός λαός πρέπει να πάρει σαν γνώμονα την καθημερινή του ζωή και το αύριο, που βασικά του στοιχεία διαγράφονται από σήμερα. Θέλουμε να σταθούμε σε ορισμένα στοιχεία του προϋπολογισμού, ακριβώς για να εμπεδώσουμε τις συνολικές μας θέσεις, γιατί από αυτό τον κρατικό προϋπολογισμό βγαίνει ευνοημένη η πλουτοκρατία, γιατί από αυτό τον προϋπολογισμό χάνουν οι εργαζόμενοι, γιατί το ζήτημα δεν είναι ζήτημα διαχείρισης, γιατί το ζήτημα δεν είναι ζήτημα εναλλαγής των κομμάτων του δικομματισμού. Ας πάρουμε μία πλευρά».

«Ολα τα κόμματα - συνέχισε η ομιλήτρια - συμφωνούν ότι μέσα στους εθνικούς στόχους πρέπει να είναι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, συνολικά της Ελλάδας, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αν θέλετε, αυτό είναι και το σημείο κριτικής που γίνεται στην κυβέρνηση τόσο από τη Νέα Δημοκρατία όσο και από το ΠΑΣΟΚ. Ενιαίοι ρυθμοί ανάπτυξης στην Ευρωπαϊκή Ενωση ή ενιαίοι αριθμητικοί δείκτες μπορούν να επιτευχθούν σε κάποια στιγμή, όχι συνεχώς, αλλά όχι σύγκλιση και ίδιο επίπεδο ανάπτυξης. Δε θα σταθώ, όμως, σε αυτό το ζήτημα, το οποίο δεν έχει επιβεβαιωθεί πουθενά. Θα σταθώ σε μια άλλη πλευρά, που την ξέρουμε όλα τα κόμματα. Το κυνήγι της ανταγωνιστικότητας δεν έχει συνέπειες αρνητικές για την ανεργία, για το εισόδημα, για τα κοινωνικά δικαιώματα. Η ανταγωνιστικότητα δεν έχει συνέπεια την εμπορευματοποίηση. Προϋπόθεση του κυνηγητού της ανταγωνιστικότητας, προϋπόθεση της προσαρμογής στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι οι εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις - και όχι μόνο - στους παραγωγικούς τομείς, αλλά και στον κοινωνικό τομέα. Είναι η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, που ήδη έχει συντελεστεί σε ένα μεγάλο βαθμό. Προϋπόθεση είναι οι μισθοί λιτότητας. Προϋπόθεση είναι η συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο κυνήγι των αγορών διεθνώς. Προϋπόθεση είναι η χρήση και στρατιωτικών μέσων ως έσχατο μέσο, που όμως είναι προϋπόθεση. Για άλλη μια φορά θέλω να πω ότι δεν είναι ότι έχουμε μια πολιτική που η κακή διαχείρισή της οδηγεί σε κάποιες συνέπειες. Αφετηρία σήμερα της προώθησης της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης και όχι συνέπεια, είναι αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια, για να μην κάνω αναφορά στα προηγούμενα. Επομένως, δεν μπορεί ένα κόμμα να λέει ότι έχει φιλολαϊκή πολιτική, όταν βάζει ζήτημα τις κούρσες του ανταγωνισμού.

Για εμάς ποιο είναι το κριτήριο μιας φιλολαϊκής πολιτικής; Κριτήριο μιας φιλολαϊκής πολιτικής είναι να υπάρχει η αναγνώριση και με έργα, ότι ο πλούτος στην κάθε χώρα και κατά συνέπεια παγκόσμια, αλλά τώρα μιλάμε για τη χώρα μας, προέρχεται από την κοινωνική εργασία. Τον πλούτο τον παράγουν οι εργαζόμενοι. Αυτό όμως δεν το παραδέχεται ούτε η Ευρωπαϊκή Ενωση ούτε κανένα από τα κόμματα της Βουλής. Διότι ακόμα και η πιο φιλολαϊκή διεκδίκηση - όταν υπάρχει - στηρίζεται στην παραδοχή ότι ιδιοκτησιακά και διαχειριστικά το κουμάντο θα το έχει το μεγάλο κεφάλαιο. Και εμείς ρωτάμε: Πώς συμβιβάζεται αυτό; Με τη χάραξη μιας φιλολαϊκής πολιτικής. Ας αφήσουμε το επίπεδο και τους ρυθμούς ανάπτυξης.

Ενα ζήτημα λοιπόν για εμάς είναι αυτό. Αυτό είναι το κριτήριο. Για εμάς δηλαδή κριτήριο, πέρα από τους αριθμούς και τους ρυθμούς, που δεν τους αγνοούμε, είναι αν αναγνωρίζεται ότι τον πλούτο τον παράγουν οι εργαζόμενοι. Αν αναγνωρίζεται αυτό, τότε οι εργαζόμενοι πρέπει να κατέχουν και τα βασικά μέσα ιδιοκτησίας, ως στόχο. Δε λέμε ότι αυτό μπορεί να γίνει σήμερα και με αυτόν το συσχετισμό δύναμης που υπάρχει. Αλλά ως ιδέα, ως στόχος, ως κυνήγι, ως σκοπός. Πρέπει να είναι λοιπόν και η ιδιοκτησία και η διαχείρισή της και ο έλεγχός τους. Οσους θεσμούς ελέγχου να επιβάλλετε, από τη στιγμή που ο ελεγχόμενος δεν έχει κανένα μοχλό στα χέρια του να δώσει νόημα στον έλεγχο, δεν μπορεί να πετύχει τίποτα. Βεβαίως, το λαϊκό κίνημα μπορεί να αποσπάσει ορισμένες κατακτήσεις. Βεβαίως. Και εμείς το επιδιώκουμε. Να ανατρέψει όμως τους νόμους της αγοράς, δεν μπορεί. Διότι δεν έχει στα χέρια του εκείνα τα όπλα που θα του το επιβάλλουν».

Εν συνεχεία η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε: «Ενα δεύτερο ζήτημα και κριτήριο που μας απασχολεί στην ανάπτυξη είναι το εξής: Αναπτύσσεται ολόπλευρα στο σύνολό της η εγχώρια παραγωγή; Για να δούμε: Το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, το οποίο φέρνει η κυβέρνηση και το οποίο ως φιλοσοφία και ως περιεχόμενο δεν το πολεμάει η Νέα Δημοκρατία, λέει το εξής: Ανάπτυξη. Ναι. Εμείς δε λέμε ότι δεν έχει αναπτυξιακή λογική ο κρατικός προϋπολογισμός. Αλλά πού είναι η αναπτυξιακή λογική; Είναι κατ' αρχήν ανάπτυξη κεφαλαίου, κερδοφορίας και συγκέντρωσης κεφαλαίου οπωσδήποτε, αλλά και ταυτόχρονα πού διατίθενται σήμερα όλα τα κονδύλια; Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στην ενέργεια, στις τηλεπικοινωνίες και σε ορισμένα έργα υποδομής, προκειμένου να συμμετάσχει η Ελλάδα στην οικοδόμηση των ευρωπαϊκών δικτύων που ενδιαφέρουν το μεγάλο κεφάλαιο.

Υπάρχουν τομείς παραγωγής, οι οποίοι βρίσκονται στο επίπεδο του 1980. Δεν αναπτύσσονται στο σύνολό τους οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας. Παραδείγματος χάρη, μέσα στις προτεραιότητες του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων δεν είναι η αντισεισμική θωράκιση της χώρας, η οποία - αν θέλετε - μπορεί να έχει έναν ορίζοντα και πενήντα χρόνων. Δε γίνεται μέσα σε τετραετίες και τριετίες, αλλά, εν πάση περιπτώσει, κάποτε ξεκινάει. Δεν είναι ζητήματα που έχουν σχέση με την ανάπλαση περιοχών, με την πραγματική αποκέντρωση, να φύγουμε από την Αθήνα, όπου ο μισός πληθυσμός είναι στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Θα χρειαστούν πενήντα χρόνια για να υλοποιηθεί μια τέτοια κατεύθυνση; Πενήντα. Αλλά από κάπου ξεκινάς. Αυτά γίνονται οπωσδήποτε τμηματικά και σταδιακά. Δεν είναι η υγιεινή και ασφάλεια στους τόπους δουλιάς. Δεν είναι στις προτεραιότητες οι ουσιαστικές υποδομές της Υγείας και της Παιδείας. Και εκεί που γίνεται ανακατανομή - αν γίνεται - κονδυλίων, στην Παιδεία και στην Υγεία, επωφελείται θαυμάσια ο ιδιωτικός τομέας. Αν, παραδείγματος χάρη, δοθεί ένα έκτακτο ποσό επιχορήγησης στα νοσοκομεία, πού θα πάει αυτό το ποσό; Στις οφειλές που έχουν στις πολυεθνικές των φαρμάκων. Θα μου πεις: "Μα, δεν πρέπει να ελαφρυνθούν τα ελλείμματα των νοσοκομείων;" Τίποτα. Ανακύκλωση. Στην πορεία θα έχουμε νέο κύκλο οφειλών.

Αυτή τη στιγμή ο δημόσιος τομέας όχι απλώς είναι περικυκλωμένος από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, αλλά έχουν διεισδύσει βαθιά μέσα. Το να πούμε "αύξηση δαπανών για την Παιδεία" δε λέει και πολλά πράγματα, χωρίς να θέλουμε να μειώσουμε αυτή τη διάσταση. Ομως η Παιδεία αυτή τη στιγμή είναι προσανατολισμένη πλήρως στις ανάγκες της αγοράς. Επομένως, και το ιδιωτικό κεφάλαιο και ο ΣΕΒ θα ήθελε πού και πού μία επιχορήγηση του λεγόμενου δημόσιου τομέα της Παιδείας, για να μπορεί να αξιοποιεί τις έρευνες, να αξιοποιεί την προσφορά του δημόσιου τομέα για τα κέρδη του ιδιωτικού. Αρα, μια σειρά αιτήματα είναι ξεπερασμένα αυτή τη στιγμή ως αποκλειστικά αιτήματα και κλειδιά για τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων.

Πάρτε το θέμα των φορολογικών εσόδων. Αυξάνονται, λέει, τα φορολογικά έσοδα. Εδώ ανακατεύει ο κρατικός προϋπολογισμός τα έσοδα από τη φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου με τα έσοδα από τη φορολογία των μικρομεσαίων στρωμάτων. Χαίρω πολύ! Και έτσι δε φαίνεται το πραγματικό, ότι επιδιώκεται να πάρουν από τα μικρομεσαία στρώματα όσο γίνεται περισσότερη φορολογία, ενώ στην ουσία μειώνεται η φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου. Επομένως, ακόμη και αν έχουμε μία αύξηση του φόρου είσπραξης απ' αυτό το χώρο, είναι πολύ κατώτερη της κερδοσκοπίας που έχει το μεγάλο κεφάλαιο».

Ακολούθως η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρθηκε σε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα, δύο λαϊκά παραδείγματα «αλλά κατ' εξοχήν πολιτικά που δείχνουν το χαρακτήρα της κυρίαρχης πολιτικής όσον αφορά στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και αποδεικνύουν το ανεδαφικό της πρότασης για μια άλλη διαχείριση, είτε αριστερή είτε κεντροαριστερή κλπ.».

«Πηγαίνουν - σημείωσε - τα κανάλια στις λαϊκές αγορές, δε λέω την περίοδο των γιορτών, αλλά πριν, και ρωτούν απλούς ανθρώπους αν βλέπουν τις τιμές αυξημένες. Και λέει ένας κόσμος, εδώ που τα λέμε, ότι δεν είναι και μεγάλη η αύξηση των τιμών αλλά εμένα το εισόδημά μου δε μου φτάνει να αγοράσω. Εγώ σας λέω ότι αύριο με διάφορα κόλπα και αλχημείες, και κυρίως κάτω από το προσωρινό ρίξιμο των τιμών από τις ίδιες πολυεθνικές και τα πολυκαταστήματα, μπορεί να έχουμε και μία φαινομενική στασιμότητα, ακόμη και μείωση σε ορισμένες τιμές. Καθολική μείωση δε θα έχουμε. Και με αυτές τις μειώσεις το εισόδημα δε θα φτάνει να αγοράσεις τα προϊόντα. Αρα, το ζήτημα δεν είναι μόνο το ύψος του μισθού ή απλώς το ύψος της τιμής. Είναι ένα σύνολο παραγόντων που καθορίζουν αυτό το ζήτημα.

Δεύτερο παράδειγμα: Πάρτε την περίπτωση του διπλού κρίσιμου προβλήματος που εμφανίζεται σήμερα στην περιοχή των Ανω Λιοσίων. Χίλιες διακόσιες οι απολύσεις από το Δήμο Ανω Λιοσίων, αν και οι απολύσεις θα προχωρήσουν σε όλους τους δήμους της χώρας, ανεξαρτήτως ποιος είναι επικεφαλής δήμαρχος. Και το γεγονός ότι το περίφημο αυτό πρόγραμμα κατασκευής των νέων σπιτιών που χτυπήθηκαν από τους σεισμούς, έχει μείνει στη μέση και μάλιστα είναι πιο πολύ στην αρχή. Οι άνθρωποι πήραν τα δάνεια από τις τράπεζες, τα έδωσαν στο Δήμο, ο οποίος με ιδιωτικούς όρους και με ιδιωτική κατασκευαστική εταιρία θα έκανε ένα πρόγραμμα λαϊκής στέγης. Τα λεφτά τα έδωσαν οι κάτοικοι στον δήμαρχο, ο δήμαρχος δεν τα έδωσε όλα στην εταιρία από ό,τι φαίνεται και η εταιρία βεβαίως, με συγχωρείτε για την έκφραση, γούστο της και καπέλο της είναι, δε δουλεύει για τη φιλανθρωπία, λέει εγώ αποσύρομαι, αφήνει μισοπαραδομένα τα σπίτια και το πράγμα βρίσκεται εκεί που βρίσκεται. Εδώ δεν είναι πρόβλημα βεβαίως ενός δημάρχου, είναι πρόβλημα με την έννοια ότι ο δήμαρχος αυτός ήταν το παράδειγμα και ο πιλότος της πολιτικής της κυβέρνησης στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ηταν το καλό παιδί της κυβέρνησης και με αυτή την έννοια έχει απεριόριστη ευθύνη. Αλλά εδώ αποδεικνύεται μια συγκεκριμένη πολιτική. Ποια πολιτική; Προχωρούμε σε προσλήψεις μαζικές για να λύσουμε το ογκούμενο πρόβλημα της ανεργίας, γιατί και η κάθε κυβέρνηση, όσο αντιλαϊκή να είναι, θέλει να εκτονώσει κάποια προβλήματα. Κάνουμε μάλιστα εκτεταμένες προσλήψεις για να ράψουμε το στόμα των κατοίκων για τη χωματερή και τώρα πια που έφτασαν τα αδιέξοδα, τα προγράμματα σταθερότητας, οι συγκλίσεις, κλπ., τώρα τους πετάμε στο δρόμο και μάλιστα χωρίς να κάνουμε και έναν ονομαστικό κατάλογο, ότι αυτούς απολύουμε. Ολοι, λοιπόν, σου λένε, αν είναι ή δεν είναι στη λίστα του απολυμένου και επομένως υποσκάπτω τον αγώνα να προλάβουμε τις απολύσεις, γιατί ο άλλος δεν ξέρει εάν είναι απολυμένος ή όχι. Αρα, όλοι κρατούν και μία στάση αναμονής.

Τι θα γίνει με τα σπίτια; Εμείς λέμε να κόψει η κυβέρνηση το λαιμό της και να δώσει σπίτια στους εργαζόμενους χωρίς να επιβαρυνθούν άλλο. Δεν μπορούν οι εργαζόμενοι να καταβάλουν τις δόσεις στην τράπεζα και να μην μπορούν να πάρουν τα σπίτια τους. Ποιος φταίει, τι φταίει, που χάθηκαν τα λεφτά ας πάνε να τα βρουν. Δεν μπορεί όμως να περιμένουν τόσες οικογένειες στα Λιόσια.

Τι θα γίνει με τις απολύσεις; Ε, δε λύνονται τα προβλήματα στα πλαίσια ενός δήμου. Τι, θα παίζουμε τώρα; Θα πάμε στα προγράμματα και στα σεμινάρια ειδίκευσης; Είδαμε τις απολυμένες της PALCO που τις αποκοίμιζαν όλα τα κόμματα».

Κλείνοντας την ομιλία της η Αλέκα Παπαρήγα επισήμανε: «Το ΚΚΕ, λοιπόν, προβάλλει σήμερα μια σειρά στόχους πάλης, παίρνοντας υπόψη βεβαίως το συσχετισμό δύναμης. Δεν μπορούμε να κάνουμε αφαίρεση. Αλλά σε καμία περίπτωση αυτόν δεν τον θεωρούμε καθοριστικό, γιατί εμείς παλεύουμε για να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης. Παίρνουμε υπόψη τις πραγματικές και σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, την κερδοφορία που υπάρχει, την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνικής. Οταν, για παράδειγμα, προβάλλουμε το αίτημα για 1.100 ευρώ κατώτατο μισθό παίρνουμε υπόψη μας ότι αυτό το ποσό χρειάζεται γιατί σήμερα η Παιδεία δεν είναι δωρεάν, η Υγεία δεν είναι δωρεάν, γιατί υπάρχουν άνεργοι σε μία οικογένεια, υπάρχουν τα ενοίκια. Η χρυσή εποχή της ιδιοκατοίκησης αρχίζει και φεύγει είτε γιατί τα σπίτια παλιώνουν είτε λόγω του σεισμού είτε γιατί υπάρχουν κληρονομικά δικαιώματα είτε γιατί έρχονται οι νέες γενιές. Επομένως, αρχίζει να πέφτει το υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης που είχαμε στην Ελλάδα. Και θεωρούμαστε όχι μόνο από την κυβέρνηση αλλά και από αντιπολιτευόμενες παρατάξεις μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα ως μαξιμαλιστές. Βεβαίως, αν για παράδειγμα οι κοινωνικές υπηρεσίες ήταν δωρεάν στην Ελλάδα, αν πραγματικά υπήρχε λαϊκή στέγη, αν υπήρχε εξασφαλισμένη διατροφή με χαμηλές τιμές, το ύψος του μισθού θα υπολογιζόταν αλλιώς. Επομένως, πρέπει και εμείς να είμαστε κάπως ρεαλιστές. Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στις αυξήσεις που προτείνονται από τα ηγετικά όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος για να είμαστε ρεαλιστές. Εμείς είμαστε ρεαλιστές και τους μισθούς και στην Υγεία και στην Παιδεία και πρέπει να συσχετίσουμε κάποια αιτήματα, για να μπορούν να κερδίσουν κάτι οι εργαζόμενοι και βέβαια χωρίς να αυτοϊκανοποιούμαστε με αυτό το κάτι.

Εμείς, λοιπόν, καταψηφίζουμε αυτόν τον προϋπολογισμό διότι επιταχύνει την αρνητική πορεία του ελληνικού λαού. Δεν ξέρω αν είναι συνολική άποψη της Νέας Δημοκρατίας, αλλά είπε ο κ. Μητσοτάκης ότι αυτός ο προϋπολογισμός δεν είναι ρεαλιστικός, με την έννοια ότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Κατά τη γνώμη μας, μπορεί να εφαρμοστεί και από τη Νέα Δημοκρατία και από το ΠΑΣΟΚ στη φιλοσοφία του. Αποκλίσεις θα έχει. Μπορεί να εφαρμοστεί από οποιαδήποτε κυβέρνηση, η οποία έχει τη λογική ότι πρέπει να υπάρχει κερδοφορία, ότι πρέπει να προωθηθούν όλες αυτές οι επιλογές που γίνονται στην Ευρώπη και παγκόσμια και ότι πρέπει να υπάρξουν οι γνωστές τέσσερις ελευθερίες. Μπορεί να εφαρμοστεί όταν υπάρχει ένας αρνητικός συσχετισμός μέσα στο μαζικό κίνημα και μέσα στο Κοινοβούλιο.

Βεβαίως, θα δυσκολευτεί να εφαρμοστεί διότι ο κύκλος της κρίσης θα έρθει στην Ελλάδα. Οι ρυθμοί ανάπτυξης που έχει η Ελλάδα δεν είναι πανάκεια. Θα πέσουν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επί έντεκα χρόνια είχαν ευνοϊκούς δείκτες και τώρα έχουν πρόβλημα. Αυτά έρχονται και παρέρχονται. Αυτά τα κόμματα εξουσίας δεν τα παίρνουν υπόψη τους, αλλά κατά βάθος τα ξέρουν και γι' αυτό απαντούν με νέα σκληρά μέτρα. Διότι ξέρουν πως όταν θα έρθει ο κύκλος της κρίσης τότε δε θα μπορούν ούτε ψίχουλα να δίνουν.

Επομένως, εμείς καταψηφίζουμε αυτόν τον προϋπολογισμό διότι έχει προτεραιότητες σε έργα υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και δεν έχει προτεραιότητες σε έργα υπέρ του λαού όπως είναι τα έργα των σιδηροδρόμων τα έργα ύδρευσης αποχέτευσης κλπ. Και εδώ δεν είναι ζήτημα διαχείρισης των κοινοτικών κονδυλίων. Εδώ είναι μέσα στα κριτήρια της επιλεξιμότητας της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Θεωρούμε, λοιπόν, ότι η επόμενη εκλογική αναμέτρηση δεν μπορεί να ανατρέψει και να φέρει τα πράγματα πάνω, κάτω. Μπορεί να κάνει μια ανακατανομή της εκλογικής πίτας αρκεί αυτή η ανακατανομή να σηματοδοτεί όχι μόνο το "όχι" στο ΠΑΣΟΚ και στη Νέα Δημοκρατία αλλά το "όχι" στις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το "όχι" στις επιλογές της πλουτοκρατίας, το "ναι" στα αποκλειστικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Εμείς δεν μπορούμε να πατάμε σε δύο βάρκες. Οποιος πατάει σε δύο βάρκες στο όνομα του ρεαλισμού και στο όνομα μιας σύγχρονης πολιτικής, στην πραγματικότητα είτε το θέλει είτε όχι δίνει χέρι βοήθειας στην κυρίαρχη πολιτική, η οποία είναι σαφώς μονόπλευρη υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου».