Το πλουσιότερο 20% των Ελλήνων απολαμβάνουν περίπου το μισό από το συνολικά παραγόμενο κοινωνικό πλούτο της χώρας και, πάντως, περισσότερα απ' όσα απολαμβάνει το φτωχότερο 70% των Ελλήνων ή, αλλιώς, από τα δύο τρίτα και πλέον του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Σ' αυτό το συμπέρασμα οδηγείται όποιος επεξεργαστεί τα σχετικά επίσημα στοιχεία. Και τονίζουμε τη λέξη επίσημα, γιατί η πραγματικότητα είναι ακόμη χειρότερη.

Ετσι ή αλλιώς, πάντως, οι ανισότητες είναι τουλάχιστον κατάφωρες και κραυγαλέες. Οπως και οι συνεπαγόμενές τους πολύμορφες κοινωνικές αδικίες και συνέπειες. Πολύ περισσότερο, όταν σκεφθεί κανείς, ότι ελάχιστες δεκαετίες προηγούμενα τα αντίστοιχα στοιχεία ήταν λιγότερο άνισα και άδικα. Και ακόμη, ότι ο κοινωνικός πλούτος, για τον οποίο μιλάμε, παράγεται στο συντριπτικά μεγάλο του μέρος από τους συμπεριλαμβανομένους στην κατηγορία του 70%, ενώ στην πρώτη κατηγορία των πλουσίων συμπεριλαμβάνονται και μπόλικοι «κηφήνες». Ολ' αυτά, όμως, θεωρούνται ρεαλιστικά, λογικά και δεδομένα, από τους κάθε λογής απολογητές του κατεστημένου. Αντίθετα, θεωρούνται μαξιμαλιστικά, υπερβολικά και παράλογα τα αιτήματα που προβάλλει και διεκδικεί το ΠΑΜΕ για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Πιστεύουν, άραγε, ότι δεν απαιτείται εισόδημα 1.100 ευρώ το μήνα, για μια στοιχειώδη ανταπόκριση στις σημερινές ανάγκες; 'Η, μήπως, ισχυρίζονται, ότι δε φτάνει ο παραγόμενος πλούτος και θα... φτωχύνουν οι κεφαλαιοκράτες;