Ηταν η δεύτερη αποφοίτηση μέσα στο 2003 του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων. Πενήντα έξι νέοι ξαναγύρισαν στη ζωή καθώς «κέρδισαν τη μάχη με το θάνατο», βγήκαν στη ζωή καθαροί και «συνεχίζουν να παλεύουν».

Είναι μια γιορτή που κάνει κάθε εξάμηνο το Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ). Δεν είναι ηχηρή. Ομως έχει το ειδικό βάρος για το πώς μπορεί να αλλάξει με καθοριστικό τρόπο η ζωή των νέων - και μάλιστα εκείνων που είχαν μπει στο «λούκι των ναρκωτικών». Είναι ζωντανή απόδειξη πως «ο άνθρωπος μπορεί να σταθεί στα πόδια του» και «να καταφέρει τα πάντα». Ανθρωποι «περήφανοι», «δυνατοί», «που μπορούν πλέον να αγαπήσουν και να αγαπηθούν».

Η εκδήλωση έγινε στις 7.12.2003 στο Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Μια μεγάλη αίθουσα κατάμεστη απ' τους καθαρούς πια νέους και τις οικογένειές τους. Στιγμές, κάπως ασήμαντες για τους άλλους, μα πολύ μεγάλες για τους ίδιους, τις οικογένειές τους και τους θεραπευτές τους, που έδωσαν μαζί τους τη μακροχρόνια μάχη. Το έδειχναν οι αγκαλιές με τους θεραπευτές μόλις αναφερόταν το όνομα του απεξαρτημένου και οι εκδηλώσεις στη συνέχεια.

Η αρχή της εκδήλωσης έγινε από τον πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου του ΚΕΘΕΑ Νίκο Παρασκευόπουλο. «Είναι, είπε, μια κορυφαία μέρα για το ΚΕΘΕΑ. Μια μέρα νίκης σε ένα μεγάλο αγώνα, που συνεχίζεται. Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και θα μπορούσε κανείς αυτή τη μέρα να τη χαρακτηρίσει γιορτή. Στη χώρα μας γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, τις εθνικές γιορτές, τα γενέθλια και τις ονομαστικές γιορτές. Οσο γίνονται, βέβαια, αυτές οι γιορτές υπάρχουν άλλοι οι οποίοι είναι στη φτώχεια, στον πόνο, στη δυστυχία. Οι περισσότεροι κλείνουν τα μάτια για να μπορέσουνε να χαρούνε με την ησυχία τους, σαν να μην υπάρχει το πρόβλημα λίγο πιο πέρα. Είναι και κάποιοι ευαίσθητοι άνθρωποι που θέλουν να αλλάξουν τη δυστυχία, τις δύσκολες καταστάσεις που μπορεί να υπάρχουνε στο διπλανό δρόμο ή και στο ίδιο σπίτι καμιά φορά, αλλά νιώθουν ότι δεν μπορούν. Νιώθουν πως χτυπούν το κεφάλι τους στο τοίχο χωρίς να κατορθώνουν να αλλάξουν κάτι αν και μπορούν. Και εδώ είναι η διαφορά της δικής μας γιορτής. Ξέρουμε όλοι όσοι έχουμε μια επαφή με το ΚΕΘΕΑ, ότι εδώ ο άνθρωπος μπορεί και αλλάζει. Είναι αυτό που λέει πάντα η "Ιθάκη": "Μπορείς άλλα όχι μόνος". Ξαφνικά ανακαλύπτουμε εδώ ότι ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τον εαυτό του και να προσφέρει πολλά στους άλλους ώστε να μπορέσουν να ζουν καλύτερα. Κι έτσι αποκτούμε και θάρρος στη ζωή, δύναμη στη ζωή, σε όλα τα μέτωπα τα οποία ο καθένας έχει μπροστά του».

Αμέσως μετά μίλησαν ο Μπάμπης Πουλόπουλος, διευθυντής του ΚΕΘΕΑ, μαζί με τους δύο στενούς του συνεργάτες και ειδικούς συμβούλους του, την Μάρθα Φωστιέρη και τον Φαίδωνα Καλοτεράκη. «Εμείς οι τρεις πάμε πακέτο», είπε χαρακτηριστικά ο διευθυντής του ΚΕΘΕΑ και συνέχισε: «Συμπληρώνονται 20 χρόνια απ' την ίδρυση της πρώτης θεραπευτικής κοινότητας στην Ελλάδα, καθώς στις 27.11.1983 ξεκίνησε η "Ιθάκη" σαν ένα εναλλακτικό κοινόβιο στη Θεσσαλονίκη. Οσοι συμμετείχαμε σε αυτή την προσπάθεια δεν πιστεύαμε ότι θα μετεξελιχθεί σε ένα μεγάλο οργανισμό, με πολλά διαφορετικά τμήματα, μονάδες και υπηρεσίες. Τότε ψάχναμε να βρούμε ένα χώρο για να θεραπευτούν όσοι είχαν πρόβλημα τοξικοεξάρτησης αλλά και εμείς να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Σε 20 χρόνια αυτό που μας κράτησε, ενώ είχαμε δυσκολίες, προβλήματα, ήταν ότι ήμασταν μαζί. Αυτά τα 20 χρόνια κλείνουν μια εποχή του ΚΕΘΕΑ και ανοίγει μια νέα εποχή. Ελπίζουμε να είμαστε το ίδιο ζωντανοί όσο τα προηγούμενα χρόνια. Να κρατήσουμε το ΚΕΘΕΑ όπως το ονειρευτήκαμε τις πρώτες μέρες, όπως προσπαθήσαμε να το κρατήσουμε όταν αναπτύχθηκε».

«Κάποιοι για να έρθουν εδώ, στην αποφοίτηση, πέρασαν από ένα ποτάμι με λάσπες και τα κατάφεραν», πρόσθεσε ο Φαίδων Καλοτεράκης. «Για όλους εμάς είναι μια υπόθεση καρδιάς», είπε και η Μάρθα Φωστιέρη.

Κάθε απόφοιτος, από κάθε θεραπευτική κοινότητα έδινε το δικό του στίγμα. Χαμόγελα και δάκρυα υπερηφάνειας και χαράς πλημμύρισαν την αίθουσα. Με λίγα λόγια και απλά δήλωναν το δικό τους «παρών στη ζωή».

Πενήντα έξι παιδιά. Παιδιά της «Ιθάκης», της «Στροφής», της «Εξόδου», της «Παρέμβασης», της «Διάβασης», του «Νόστου», της «Αριάδνης», της «Πλεύσης», έλεγαν το δικό τους «ευχαριστώ από καρδιάς». Ευχαρίστησαν «πρώτα από όλα τον εαυτό τους». Ευχαρίστησαν «τους δικούς τους ανθρώπους», δηλαδή «τους θεραπευτές και όλα τα παιδιά της κοινότητας», «τους γονείς τους», «τα αδέρφια τους», «τους φίλους τους», «αυτούς που πίστεψαν σε αυτούς όταν εκείνοι είχαν πάψει να πιστεύουν». Εμφανώς συγκινημένοι ή λίγο πιο συγκρατημένοι, όλοι «ένιωθαν την καρδιά τους να χτυπάει πιο δυνατά» για «την πιο όμορφη στιγμή», γιατί «τελείωναν για πρώτη φορά κάτι που 'χαν αρχίσει».

«Τα 'χω λίγο χαμένα, δεν ξέρω τι να πω. Σκέφτομαι ότι το 1999 που πήγα στην κοινότητα...», είπε ο Κώστας και σταμάτησε. «Σκέφτομαι- συνέχισε - μετά από τόσα χρόνια είμαι σε αυτό το σημείο και νιώθω πάρα πολύ τυχερός». Δάκρυσε και σταμάτησε πάλι. Ξέσπασαν χειροκροτήματα. «Μισό λεπτό», είπε σταματώντας απότομα το «ακροατήριο». «Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους. Νιώθω πολύ περήφανος. Είναι ο πρώτος στόχος που πετυχαίνω στη ζωή μου»....

Ζούσαν μια μέρα αφιερωμένη «στον αγώνα τους» χωρίς να ξεχάσουν «αυτούς που συνεχίζουν να προσπαθούν και να αγωνίζονται». Ζούσαν μια μέρα αφιερωμένη «στη ζωή που ξανακέρδιζαν», «περήφανοι για αυτό που είναι τώρα», «πιστεύοντας πως τίποτα δεν έχει τελειώσει, απλώς έχουν μάθει πώς να ζουν». Και δήλωναν κάτι πολύ σημαντικό: «Δυνατοί για να συνεχίσουν».

«Είδα τον ήλιο και σκέφτηκα τον εαυτό μου πριν λίγα χρόνια», είπε ο Γ. «Σκέφτηκα πώς ήμουν σε σχέση με τους ανθρώπους, πώς ήμουν γενικά στη ζωή μου. Ημουν ένα περιθωριακό στοιχείο», συνέχισε σίγουρος για αυτό που θα πει. «Κοιτάω τώρα πώς είμαι σε αυτή την κοινωνία που ζούμε, σε αυτή την κοινωνία που δεν υπάρχουν αξίες, που δεν υπάρχει τίποτα. Νομίζω πως είμαι πάλι ένα περιθωριακό στοιχείο αλλά νιώθω περήφανος που είμαι».