Βαθύς, στοχαστικός, αλλά και πολύ ανθρώπινος, γεμάτος πόνο και νοσταλγία προβάλλει κι αυτή τη φορά ο ποιητικός λόγος της Μαρίας Μιστριώτη. Μέσα απ' την καινούρια της συλλογή «Ενθα κατεπλέομεν», που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Κάκτος», δίνει με πράγματι λεπτές και μεστές καταθέσεις ψυχής όλη την οδύνη του σύγχρονου ανθρώπου για τη ζωή, τον έρωτα, το θάνατο. «Αδυναμία» της είναι η επιλογή του τίτλου (και αυτού του βιβλίου, όπως και του προηγούμενου) από τον Ομηρο. Εύστοχη ωστόσο κι απόλυτα ταιριαστή στην «Οδύσσεια» του σήμερα.

Η νέα της δημιουργία, αν και συνέχεια του όλου έργου της στη μορφή και στο περιεχόμενο, διακρίνεται κάπως ως νέα ποιότητα. Εμφανίζει όμως πιο έντονα τα στοιχεία του πεσιμισμού και λιγότερο ή καθόλου κάποιες αναλαμπές αισιοδοξίας. Αυτό για την ίδια δεν είναι τυχαίο. Οι καταστάσεις στο μεσοδιάστημα έχουν αλλάξει άρδην. Μεσολαβεί ο πρόωρος κι άδικος χαμός του συντρόφου της. Κι αυτό καταλυτικά έχει απάνω και μέσα της επιδράσει. Αλλά ο στίχος της τώρα πιο πολύ μοιάζει σαν μοιρολόι.

«Δεν είναι πάντα ήσυχο το πέλαγος,

δεν είναι πάντα το καράβι δυνατό.

Βαθιά πληγή εκείνα που αγαπάμε»

Ετσι (μ' αυτά τα λόγια) αρχίζει. Ενώ πρόλογος μπαίνει ιδιόχειρο κριτικό σημείωμα του αξέχαστου Γιώργη Μιστριώτη (γιατρού και ζωγράφου) στην προτελευταία συλλογή της «Ανεμος τε κυβερνήτης» (1955). Γράφει: Καταθέτει την προσωπική της αγωνία στο διαρκές γίγνεσθαι ζωής και ονείρου... Μικρή σε έκταση εργασία. Με πυκνά νοήματα. Μεστός λόγος, λιτός, συμπυκνωμένος. Χωρίς φτιασιδώματα.

Καταξιωμένη στα Ελληνικά Γράμματα η Μαρία Μιστριώτη. Μέλος της ΕΕΛ. Με τρεις ακόμα ποιητικές συλλογές: «Προσεγγίσεις» 1985. «Γη των Λαιστρυγόνων» 1988. «Φλέβες του χρόνου» 1991. Βιβλία της έχουν εκδοθεί σε ξένες γλώσσες (ιταλικά, πολωνικά, τσέχικα). Γεννήθηκε στο Ισαρη Αρκαδίας. Ζει στη Χαλκίδα, όπου οργάνωσε το 2002 και Διεθνή Ποιητική Συνάντηση.