Τι σημαίνει ο «νέος τύπος διακυβέρνησης» που προπαγανδίζει ο Γ. Παπανδρέου «της ανοιχτής κοινωνίας και της συμμετοχικής δημοκρατίας»;

Ο ΙΔΙΟΣ απάντησε ως εξής: «Βασίζεται στην αρχή ότι ο ενεργός πολίτης διαθέτει τα όπλα που τον βοηθούν να φέρει την πραγματική αλλαγή στη ζωή του». Πώς ο εργαζόμενος θα βελτιώσει το εισόδημά του, όταν τα μεροκάματα και οι μισθοί εξαρτώνται από τους μεγαλοεπιχειρηματίες που ενισχύει η κυβέρνηση, όταν γενικεύεται η μερική απασχόληση, που σημαίνει μισό μεροκάματο, μισό ένσημο; Πώς θα αντιμετωπίσει την ανεργία, όταν η εργοδοσία απολύει, όταν δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας; Πώς θα εξασφαλίσει δωρεάν Παιδεία, όταν ενισχύεται η ιδιωτική ακόμη και στα πανεπιστήμια; Πώς θα εξασφαλίσει δωρεάν Υγεία, όταν οι άνθρωποι πληρώνουν ακριβά ακόμη και στα δημόσια νοσοκομεία;

Ο Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ απαντά με τη «δημιουργία νέων συνεργασιών μεταξύ των κοινωνικών εταίρων για την αντιμετώπιση της καθημερινότητας», που «ζητά τη συνεργία, τη συμμετοχή, τη συνευθύνη, τη συνεργασία όλων: της τοπικής κοινωνίας, των οικονομικών εταίρων, των μη κυβερνητικών οργανώσεων, του ίδιου του πολίτη μαζί με την πολιτεία». Δηλαδή ο άνεργος με τον εργοδότη και την κυβέρνηση θα συναποφασίζουν ότι επειδή δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας, οι εργάτες θα μοιράζουν μεταξύ τους, δύο και τρεις μια θέση εργασίας με μερική απασχόληση και μισθό πείνας. Θα συζητούν για αύξηση μισθών, αλλά η ανταγωνιστικότητα απαιτεί ισχυροποίηση της οικονομίας, δηλαδή των επιχειρήσεων, άρα αύξηση των κερδών που σημαίνει να συμφωνούν σε μισθούς φτώχειας. Θα συζητούν οι «εταίροι» και οι «τοπικές κοινωνίες» την αποδοχή από τα λαϊκά στρώματα της παροχής υπηρεσιών Υγείας - Πρόνοιας όχι δημόσιες και δωρεάν, με βάση τις ανάγκες τους, αλλά με βάση την προσφορά των «μη κυβερνητικών οργανώσεων», δηλαδή υποβαθμισμένες. Γιατί αυτές που χρειάζονται πραγματικά είναι εμπορευματοποιημένες και ακριβές. Αυτά είπε ο Γ. Παπανδρέου.

ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, η κυβέρνηση με την πολιτική της, δημιουργεί συνθήκες κερδοφορίας του κεφαλαίου, και σ' αυτά τα πλαίσια με τη συμμετοχή των εργαζομένων αντί της διεκδίκησης θα αναζητούνται λύσεις στα λαϊκά προβλήματα. Δηλαδή, οι εργαζόμενοι, αντί να διεκδικούν ικανοποίηση των αναγκών τους, θα συμφωνούν να αποδέχονται, να ανέχονται την επιδείνωση της ζωής τους, που θα επιβάλλουν οι επιχειρηματίες με την κυβέρνηση.

Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ, τα άλλα λαϊκά στρώματα, έχουν το δικό τους τρόπο συμμετοχής στα κοινά και στη λύση των προβλημάτων τους. Το δρόμο της οργάνωσης στα ταξικά συνδικάτα και όχι στις οργανωμένες από τις κυβερνήσεις «μη κυβερνητικές οργανώσεις», που είναι μοχλός προώθησης αντιλαϊκών επιλογών. Το δρόμο της διεκδίκησης της ικανοποίησης όλων των σύγχρονων αναγκών τους. Το δρόμο της ταξικής πάλης. Αυτό το δρόμο που η κυβέρνηση αντιμετωπίζει με την καταστολή, γιατί αυτό είναι το πλαίσιο της «συμμετοχικής δημοκρατίας», ο «κοινωνικός εταιρισμός», σε συνδυασμό με την κρατική καταστολή.

ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα της «συμμετοχικής δημοκρατίας», που σκοπό έχει τη νομιμοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής από το λαό. Για να αλλάξει αυτή η πραγματικότητα δεν αρκούν μόνο οι ταξικοί διεκδικητικοί αγώνες. Απαιτείται αλλαγή συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων, ανατροπή της σημερινής πραγματικότητας. Οι εκλογές είναι ένα βήμα σ' αυτή την κατεύθυνση, αν ο λαός τσακίσει το δικομματισμό και ενισχύσει αποφασιστικά το ΚΚΕ.