Ομως, κάθε ένας που δεν απαλλοτρίωσε τη σκέψη του γνωρίζει ότι μια βελτίωση του επιπέδου ζωής του λαού δύναται να γίνει κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις στο πλαίσιο του συστήματος κι ως αναγκαία πλευρά της λειτουργίας του. Αντίθετα, κάθε διμερή, τριμερής ή πολυμερής συμφωνία που υπογράφεται από τον πρωθυπουργό, τον ΥΠΕΞ ή όποιον άλλο επίσημο εκπρόσωπο της κυβέρνησης, είναι σαν τη σφαίρα που δε γυρίζει πίσω.

Εάν σ' αυτό το φόντο προστεθεί κι η εκ των πραγμάτων διαμορφούμενη κυριαρχία του κοινωνικού στρώματος ή τάξης σε οικονομικό, πολιτικό και διοικητικό επίπεδο, τότε γίνεται εύκολα αντιληπτή η εξάρτηση των κοινωνικών προβλημάτων από τις διεθνείς συμμαχικές υποχρεώσεις, δηλαδή από την εξωτερική πολιτική, δηλαδή από τον διεθνή ιμπεριαλιστικό παράγοντα. Εδώ, ακριβώς, βρίσκεται το κουκούτσι της ευρω-ενωσιακής και ΝΑΤΟικής φλούδας. Κάθε ελληνικό ευρώ κατευθύνεται για την ικανοποίηση συμμαχικών υποχρεώσεων αυτής ή εκείνης της μορφής επέμβασης.

Τα πολιτικά αφεντικά του Νεοδημοκρατικού και Πασοκικού κομματικού συμπλέγματος το γνωρίζουν αυτό. Η αποφυγή κάθε αναφοράς κι ιδιαίτερα κόντρας στην ελληνική εξωτερική πολιτική σημαίνει προσήλωση στις ευρω-ατλαντικές δεσμεύσεις και στα χαλκεία που δένουν την Ελλάδα. Μπροστά στις επικείμενες εθνικές εκλογές ερωτάται εάν οι κοινωνικο-πολιτικές δυνάμεις της Ελευθερίας, της Ειρήνης και της Κοινωνικής Αλλαγής θα μπορέσουν να φέρουν στην ημερήσια διάταξη όλες εκείνες τις δεσμεύσεις που χάλκευσαν την Ελλάδα στο άρμα του ευρω-ενωσίτικου και γιάνκικου ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού.

Ερωτάται εάν το μαχόμενο κίνημα Ειρήνης θα δράση με το γνώριμό του τρόπο και θα μεταφέρει την αλήθεια της ειρήνης και του πολέμου στις γειτονιές της Ελλάδας.

Ερωτάται εάν θα μπορέσει να μεταφέρει τα προβλήματα από τη φαγούρα των τηλεοπτικών παραθύρων στη θέαση του πεζοδρομίου.