Από το τέλος του «ψυχρού πολέμου», η αμερικανική αμυντική βιομηχανία και οι σύμμαχοί της εντός των διαδρόμων και των αιθουσών του Κογκρέσου προωθούσαν, σιωπηρώς ομολογουμένως, ανάπτυξη νέου τύπου πυρηνικών όπλων. Η επίθεση δε θα πρέπει πια να βασίζεται σε βόμβες εξαιρετικά μεγάλης ισχύος που θα μπορούσαν να εξαφανίσουν μία ολόκληρη πόλη, γεγονός που μπορεί να είχε ολέθριες συνέπειες και ανυπέρβλητο κόστος για τα στρατηγικά σχέδια των ΗΠΑ. Αντ' αυτού, η πρόταση περιλάμβανε την ανάπτυξη «μικρών πυρηνικών» και ανάλογου τύπου μικρών βομβών σχεδιασμένων προκειμένου να καταστρέφουν υπόγεια καταφύγια ή αποθήκες χημικών και βιολογικών όπλων.

Μέχρι την εκλογή Μπους ήταν σχέδια. Τα πάντα άλλαξαν την 11η Σεπτέμβρη, όπου πια η ανάπτυξη πυρηνικών όπλων μικρής ισχύος, τα επονομαζόμενα μικρά πυρηνικά, έγινε «ανάγκη». Ουσιαστικά, επρόκειτο για αναπόσπαστο τμήμα της στρατηγικής αλλαγής του αμερικανικού στρατεύματος, ώστε να μπορεί να πληρεί του όρους και τις απαιτήσεις του «νέου αμερικανικού αιώνα», που εκπονήθηκε πολύ πριν από την εκλογή Μπους και τέθηκε πλήρως σε εφαρμογή με την ανάληψη της προεδρίας και πολύ πριν την 11η Σεπτέμβρη. Απλά και σ' αυτήν την περίπτωση, η 11η Σεπτέμβρη ήταν «μάννα εξ ουρανού»...

Με την προειδοποίηση ότι το παρόν οπλοστάσιο των Ηνωμένων Πολιτειών «δεν έχει αναπτυχθεί, έχοντας υπ' όψιν αυτήν την αποστολή», το Πεντάγωνο έδινε στη δημοσιότητα την πρώτη του έκθεση αναφορικά με τη στρατηγική ανάπτυξης και ένταξης στο αμερικανικό οπλοστάσιο των «μικρών πυρηνικών», υπό το πρίσμα της αναγκαιότητας και του γεγονότος ότι τα μικρά πυρηνικά μπορούν να επιτύχουν την «αναγκαία ουδετερότητα».

Τα τελικά σχέδια τελικά ήρθαν στο φως της δημοσιότητας το Μάρτη του 2003, όπου ανέφεραν ότι τελικά τα μικρά πυρηνικά θα αναπτυχθούν, ώστε να χρησιμοποιηθούν στο πεδίο της μάχης, ενώ ουκ ολίγες αναφορές και πληροφορίες ανέφεραν ότι ορισμένα εξ αυτών, που ήδη αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του αμερικανικού οπλοστασίου, θα χρησιμοποιηθούν στο Ιράκ. Τελικά, μόλις τον περασμένο Δεκέμβρη, το Κογκρέσο ενέκρινε πόρους για την επανέναρξη της έρευνας για τα μικρής ισχύος πυρηνικά όπλα.

Τα μίνι - πυρηνικά είναι όπλα μικρότερης ισχύος, που έχουν, όμως, τη δυνατότητα να διατρυπήσουν την επιφάνεια της γης και να εκραγούν δεκάδες μέτρα κάτω από την επιφάνειά της. Θεωρούνται όπλα ιδιαίτερα αποτελεσματικά για την καταστροφή εχθρικών υπογείων καταφυγίων και αποθηκών χημικών και βιολογικών όπλων.

«Τα πλεονεκτήματά τους είναι, πρώτον, ότι έχουν μικρή διάμετρο και έτσι μπορούν να διεισδύσουν βαθιά κάτω από την επιφάνεια της γης και, δεύτερον, ότι δεν προξενούν - θεωρητικά τουλάχιστον - ολέθριες καταστροφές στο πεδίο της μάχης», δήλωσε πρόσφατα ο Τζον Λαρτζ, ειδικός στα θέματα πυρηνικών όπλων, που συμπλήρωσε ότι «τα όπλα αυτά δε θα ξεπερνούν κατά πολύ σε μέγεθος μια χειροβομβίδα. Η ισχύς τους θα κυμαίνεται από τους 500 τόνους έως τον ένα μεγατόνο». Σαν μέτρο σύγκρισης έχουμε, φυσικά, την ατομική βόμβα της Χιροσίμα, που είχε ισχύ 13 μεγατόνους. Τα μίνι - πυρηνικά θα είναι τουλάχιστον 15 φορές λιγότερο ισχυρά, αλλά θα μπορούν να μεταφερθούν και να εξαπολυθούν και από έναν απλό στρατιώτη...

Κατ' αυτόν τον τρόπο, η μελλοντική ανάπτυξη μίνι - πυρηνικών όπλων σηματοδοτεί μια ριζική στροφή για τη χρήση των πυρηνικών από τις ΗΠΑ και κατ' επέκταση και από τις άλλες πυρηνικές δυνάμεις στο τακτικό πεδίο μάχης πια και ειδικά υπό το πρίσμα της αμερικανικής στρατηγικής της κυβέρνησης Μπους, η οποία θεωρεί ότι η πολιτική της αποτροπής δε συνάδει με τους κινδύνους και τις προκλήσεις της νέας εποχής. Μίας «νέας εποχής», που για τις ΗΠΑ σήμανε και την αντικατάσταση του δόγματος της αποτροπής με το δόγμα της προληπτικής επίθεσης. Και τα μίνι - πυρηνικά δεν είναι όπλα αποτροπής, αλλά όπλα χρήσης. Ειδικά, όπως τονίζουν διάφοροι αναλυτές, με το πρόβλημα που παρουσιάζει το δόγμα της προληπτικής επίθεσης, δηλαδή όχι μόνον υπονομεύει τους διεθνείς κανόνες συμπεριφοράς, αλλά γίνεται και πολύ δύσκολο να αποδείξει κάποιος επιθετική πρόθεση πριν εκδηλωθεί επίθεση.

Την ίδια στιγμή, η ανάπτυξή τους σημαίνει ότι η χρήση των πυρηνικών όπλων, έστω και αυτών των μίνι - πυρηνικών, ξεπερνά τα μέχρι πρότινος όρια. Κατ' αρχήν, τα όρια μεταξύ συμβατικών και πυρηνικών όπλων γίνονται πλέον ασαφή. Επίσης το γεγονός αυτό κάνει τη χρησιμοποίησή τους όλο και πιο πιθανή και γίνονται ένα ακόμη εργαλείο στα χέρια των επιτελών. Εξάλλου προορισμός τους είναι να χρησιμοποιηθούν σε πολέμους μικρής κλίμακας κατά συγκεκριμένων στόχων, χωρίς αναγκαστικά να επιφέρουν το πυρηνικό ολοκαύτωμα.

Επίσης, η προοπτική παραγωγής μίνι - πυρηνικών δίνει τη δυνατότητα στους στρατιωτικούς να «παραγγέλνουν» τη δύναμη πυρός που εκτιμούν ότι χρειάζονται - τους δίνεται η επιλογή να διαλέξουν βόμβα 500 τόνων, 5 κιλοτόνων, 20 κιλοτόνων, ανάλογα με το στόχο που έχουν. Τα μίνι - πυρηνικά δίνουν μεγαλύτερη ευελιξία στους κατά τόπους στρατιωτικούς διοικητές, οι οποίοι μπορεί να πάρουν την απόφαση για τη χρησιμοποίησή τους χωρίς άνωθεν πολιτική έγκριση...

Παράλληλα, η ανάπτυξή τους σημαίνει ουσιαστικά και την επανέναρξη της εξοπλιστικής κούρσας.

Η συμφωνία για το μορατόριουμ των πυρηνικών δοκιμών, που υπογράφτηκε από τον Πρόεδρο Κλίντον το 1993, αλλά ωστόσο δεν επικυρώθηκε από το Κογκρέσο το 1999, είναι ακόμη σε ισχύ. Τι θα γίνει λοιπόν; Από τη στιγμή που η αμερικανική κυβέρνηση αποφασίσει να δώσει το «πράσινο φως» για την κατασκευή των μίνι - πυρηνικών, τότε, εκτιμούν οι αναλυτές, μάλλον θα αναγκαστεί να αθετήσει μία σειρά διεθνών συμφωνιών από τις οποίες δεσμεύονται, όπως τη Συνθήκη για την Ολοκληρωτική Απαγόρευση των Πυρηνικών Δοκιμών και τη Συνθήκη για τη Μη - Διάδοση των Πυρηνικών Οπλων.

Η προϊστορία, όμως, δεν είναι ενθαρρυντική. Η αποχώρηση των Ηνωμένων Πολιτειών από τη Συμφωνία για τους Αντιβαλλιστικούς Πυραύλους, προκειμένου να υλοποιηθεί το σχέδιο «Υιός του πολέμου των άστρων», καταδεικνύει ότι η κυβέρνηση Μπους θεωρεί πως το όλο πλέγμα των συμφωνιών για τον περιορισμό των πυρηνικών όπλων είναι πια ξεπερασμένο «στη νέα εποχή με τις νέες προκλήσεις».

Υπενθυμίζεται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία εξακολουθούν να διατηρούν από 6 έως 7 χιλιάδες στρατηγικά πυρηνικά όπλα στο οπλοστάσιό τους, αλλά αυτός ο αριθμός θα μειωθεί και άλλο, μετά τη Συμφωνία της Μόσχας μεταξύ των Προέδρων Μπους και Πούτιν τον Ιούνη του 2002. Σύμφωνα μ' αυτήν τη συμφωνία, στα επόμενα 10 χρόνια, τα στρατηγικά πυρηνικά όπλα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας θα μειωθούν στα 1.700 - 2.200 από κάθε πλευρά.

Συνεπώς, εάν οι ΗΠΑ αναπτύξουν νέα πυρηνικά όπλα, αυτό θα δώσει το έναυσμα για άλλες χώρες, που θέλουν να αναπτύξουν πυρηνικά όπλα να επισπεύσουν τις προσπάθειές τους. Κατ' αυτόν τον τρόπο, οι Ηνωμένες Πολιτείες αντί να εμποδίσουν τη διάδοση των πυρηνικών όπλων, όπως διατείνονται και προσπαθούν να επιβάλουν στους πάντες, πράττουν ακριβώς το αντίθετο...