Ημάνα μου δεν ήτανε κομμουνίστρια, ήτανε «βενιζελικιά» ως βέρα θρακιώτισσα προσφυγοπούλα. Αγαπούσε τον κόσμο όμως. Αγαπούσε τα μικρά παιδιά, τα λουλούδια και μισούσε το βασιλιά. Κεντούσε όμορφα «σεμέν», προίκα για τις εγγονές της, έφτιαχνε περίτεχνα ντολμαδάκια τραγουδώντας τη «Ρεζεντά», και περνούσε ώρες διαβάζοντας αισθηματικά ρομάντζα. Εγώ την ακολουθούσα, και γι' αυτό αγαπούσα, και αγαπώ τον κόσμο και τα λουλούδια. Θαύμαζα τα ωραία κεντήματά της και κάθε φορά που έφτιαχνε ντολμαδάκια ήμουνα μέσα στην τρελή χαρά. Μόνο με τα ρομάντζα που διάβαζε δε συμφωνούσα. Γι' αυτό πάντα της έκανα αυστηρές παρατηρήσεις, κάθε φορά που την έβλεπα να κρατάει στα χέρια της ένα από αυτά. Κατέβαζε τα γυαλιά της τότε, χαμογελούσε και απαντούσε «Σιωπή, εγώ από αυτά τα βιβλία μαθαίνω τη ζωή».

Τώρα, λοιπόν, που πέρασε ένας χρόνος από τότε που η κυρία Αναστασία έφυγε από κοντά μας, θυμήθηκα πάλι την αυστηρή της απάντηση και σκέφτηκα να της αφιερώσω το σημείωμά μου αυτό, σήμερα που οι Ελληνες ψηφίζουν. Και το κάνω αυτό, γιατί όσο προσπαθώ να εξηγήσω την εκλογική συμπεριφορά του Ελληνα, αναρωτιέμαι από πού μαθαίνει τη ζωή αυτός. Τι έχει, στ' αλήθεια, μέσα στο μυαλό του την ώρα που μπαίνει στο εκλογικό παραβάν και διαλέγει το ψηφοδέλτιο, για να ψηφίσει. Και τη μια φορά λέω πως δεν μπορεί, κάτι πρέπει να σκέφτεται και να ψηφίζει πότε το ΠΑΣΟΚ και πότε τη ΝΔ. Την άλλη φορά όμως λέω, και επιμένω σ' αυτό, πως δε σκέφτεται τίποτε. Κι αυτό σημαίνει πως δεν προσπάθησε ποτέ να μάθει τη ζωή, ούτε μέσα στα βιβλία ούτε στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο, στην απεργία, στη διαδήλωση. Ετσι παραμένει μονάχος και αβοήθητος μέσα στο γκρίζο σκοτάδι μιας σαρκοβόρας Αγνοιας! Και νομίζω πως πάνω σ' αυτή την άγνοια θεμελιώνεται το ρεύμα του Δικομματισμού. Στην επικίνδυνη υγρασία της άγνοιας σπέρνουν οι δυο μονομάχοι τις ψεύτικες υποσχέσεις τους και τα αποπροσανατολιστικά επιχειρήματα του «πολιτικού» τους λόγου. Πάνω στην άγνοια ακουμπάει όλο το πολιτικό σχήμα της κυβέρνησης που μας ιππεύει και στεγνώνει το «μέσα» μας από την επομένη των εκλογών.

Κι όμως, ήρθε πια ο καιρός που οι Ελληνες εργαζόμενοι, εργάτες και αγρότες, δάσκαλοι και φοιτητές, νοσοκόμες και τροχονόμοι, μαναβάκια και μπαρμπέρηδες, τραπεζοϋπάλληλοι και γραφιάδες, πρέπει να μάθουν τη ζωή μέσα από το «κόκκινο» βιβλίο του ΚΚΕ. Και μάλιστα μέσα από την καινούρια του σελίδα που έχει τον τίτλο «Λαϊκό Μέτωπο».

Και δεν είναι μόνο «μάθημα» ζωής το «Λαϊκό Μέτωπο», είναι άσκηση ετοιμότητας και καχυποψίας, ελέγχου και αντίστασης, άσκηση μιας νέας επαναστατικής συνείδησης που σε βοηθάει να πλησιάσεις τον κόσμο, να μπεις ανάμεσα σ' αυτόν και στα όπλα, ανάμεσα στο μόχθο της δουλιάς του και στη μοχθηρία του κεφαλαίου. Το «Λαϊκό Μέτωπο» δεν είναι κόμμα, είναι ποτάμι οργισμένο, ζωής και αμφισβήτησης. Μόνο μέσα σ' αυτό μπορείς να βολέψεις τις αγωνίες και τις προοπτικές σου. Κι όταν σου λένε πως όλ' αυτά τα συνθήματα που ανοίγουν πληγές στο αμαρτωλό κορμί της Ευρώπης και στο χυδαίο υπογάστριο της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» μας οδηγούν στη μοναξιά, βγάλ' τους τη γλώσσα και πες τους πως τα μέτωπα της οργής και της «αντεπίθεσης» δεν οδηγούν κανέναν στη «μοναξιά», αντίθετα τον κάνουν Πολίτη ενός μεγάλου Κόσμου, όπου τα ενδεχόμενα της νίκης είναι άλλα, οι δρόμοι της διεκδίκησης είναι πολλοί.