Η κυβέρνηση υποστηρίζει σε όλους τους τόνους ότι η οικονομία πάει καλά. Πολύ καλά, μάλιστα, και σαν απόδειξη των ισχυρισμών της παραπέμπει στο ρυθμό ανόδου του ΑΕΠ (τον υψηλότερο μεταξύ των χωρών - μελών της ΕΕ), αλλά και στη ...μείωση της ανεργίας, σε επίπεδα χαμηλότερα από το 10% του εργατικού δυναμικού.

Τι, όμως, ανάπτυξη είναι αυτή, η οποία, αντί να συνοδεύεται με αύξηση της απασχόλησης, οδηγεί στη ...μείωσή της; Και πραγματικά, αν δούμε τα επίσημα στοιχεία, προκύπτει η ακόλουθη εικόνα:

Την περίοδο 1998 - 2002:

• Το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 17,6%.
• Η απασχόληση μειώθηκε κατά 0,3%: Από 3.952,5 χιλιάδες εργαζόμενους το 1998, τα επόμενα χρόνια σημειώθηκε μια συνεχής μείωση για να φτάσει το 2001 στα 3.901,4 χιλιάδες και να παρουσιάσει αύξηση στα 3.939,5 χιλιάδες άτομα το 2002.
• Μείωση κατά 1,6% εμφάνισε και το εργατικό δυναμικό: Από 4.446,9 χιλιάδες άτομα το 1998, μειώθηκε στα 4.358,2 χιλιάδες άτομα το 2001, για να αυξηθεί στα 4.375,2 χιλιάδες άτομα το 2002.

Ετσι, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κατάφερε να ...συμβιβάσει υψηλή ανάπτυξη με παράλληλη μείωση του εργατικού δυναμικού και της απασχόλησης...

Από τα ίδια αυτά στοιχεία προκύπτει επίσης και η άλλη μεγάλη αλήθεια: Οτι η μείωση της ανεργίας σε επίπεδα χαμηλότερα από το 10% του εργατικού δυναμικού δεν είναι το αποτέλεσμα της δημιουργίας νέων θέσεων απασχόλησης, αλλά, αντίθετα, της μείωσής τους... Ετσι, μεταξύ 2000 - 2001, το εργατικό δυναμικό μειώθηκε κατά 70.000 άτομα, η απασχόληση ...μόνο κατά 33.000 άτομα, με αποτέλεσμα η ανεργία να ...μειωθεί κατά 37.000 άτομα και να πέσει κάτω από το 10%! Με τέτοιες μπαγαποντιές μείωσε η κυβέρνηση την ανεργία. Είχαν, μάλιστα, το θράσος να βγαίνουν και να ...πανηγυρίζουν για την ...αποτελεσματικότητα της κυβερνητικής πολιτικής, ενώ, παράλληλα, η ελεγχόμενη από την κυβέρνηση ΕΣΥΕ έδινε στη δημοσιότητα ελλιπή στοιχεία, για να μη γίνεται αντιληπτό το μέγεθος της εξαπάτησης.

Τον ίδιο σκοπό εξυπηρετεί και η χρησιμοποίηση από την πλευρά της ΕΣΥΕ των στοιχείων της απογραφής του 1991 για τον προσδιορισμό του εργατικού δυναμικού και όχι των πρόσφατων στοιχείων της απογραφής του 2001, τα οποία ενσωματώνουν και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες οικονομικούς μετανάστες. Στην περίπτωση αυτή, της χρησιμοποίησης των στοιχείων της απογραφής του 2001, το εργατικό δυναμικό θα ήταν σαφώς μεγαλύτερο από τα 4.358,2 χιλιάδες άτομα που αναγνωρίζει σήμερα η επίσημη στατιστική, κάτι που θα καταδείκνυε και την εκτίναξη της ανεργίας, αντί της ...μείωσής της μέσα από τα μαγειρέματα των στοιχείων από την κυβέρνηση. Μια τέτοια προσαρμογή επιχείρησε ο καθηγητής κ. Μανώλης Δρεττάκης, ο οποίος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ανεργία σήμερα κινείται σε επίπεδα υψηλότερα του 11%.

Αν αφαιρέσουμε τις κυβερνητικές αλχημείες στα θέματα της απασχόλησης και της ανεργίας, τότε αναδεικνύεται ένα σοβαρότατο οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα. Παρά την αλλοίωση των εννοιών «άνεργος», «εργαζόμενος», παρά την εισαγωγή σωρείας αντεργατικών μέτρων που επεδίωκαν την προσαρμογή της προσφοράς εργασίας στις εναλλασσόμενες ανάγκες αναπαραγωγής του κεφαλαίου και παρά τη μεγάλη άνοδο του ΑΕΠ, η ανεργία στη χώρα μας, όχι μόνο δε μειώθηκε, αλλά τα χρόνια της ...μεγάλης ακμής φαίνεται ότι αυξήθηκε. Το ίδιο πρόβλημα εμφανίζεται σήμερα και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και στις ΗΠΑ. Στη μητρόπολη του καπιταλισμού, η παραγωγικότητα της εργασίας το γ` τρίμηνο του 2003 εκτινάχτηκε στο 9,2%, αλλά την ίδια στιγμή σημειώθηκε και ρεκόρ απολύσεων.

Τι συμπέρασμα μπορεί να βγει από τις εξελίξεις αυτές; Οτι η εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στις εργασιακές σχέσεις, αλλά και στους άλλους τομείς της οικονομίας, έχει οδηγήσει σε μία υπερεκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, ότι οι μέθοδοι παραγωγής της απόλυτης και σχετικής υπεραξίας έχουν εντατικοποιηθεί στο έπακρο. Ενας συνδυασμός παραγόντων, όπως επέκταση του απλήρωτου χρόνου εργασίας, αντικατάσταση «ακριβής» εργατικής δύναμης με φθηνή, εισαγωγή νέων τεχνολογικών μεθόδων στην παραγωγική διαδικασία, οι οποίες οδηγούν από άλλο δρόμο στη μείωση του αναγκαίου χρόνου εργασίας, στον οποίο αναπαράγεται η αξία της εργατικής δύναμης και στην αύξηση του πρόσθετου χρόνου όπου παράγεται η υπεραξία, οδηγούν στο διπλό αυτό αποτέλεσμα: Να αυξάνεται το ΑΕΠ, αλλά να μην αυξάνεται η απασχόληση. Αλλά στην περίπτωση αυτή, μέρος μόνον της αύξησης του παραγόμενου πλούτου οφείλεται στην άνοδο της παραγωγικότητας. Ενα σημαντικό μέρος της ανόδου του ΑΕΠ οφείλεται και στη μεγάλη εντατικοποίηση της εργασίας, η οποία είναι κάτι το διαφορετικό από την άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας, άσχετα αν στις αναλύσεις, που κάνουν, σκόπιμα τα αποτελέσματα της εντατικοποίησης της εργασίας τα εμφανίζουν σαν αποτελέσματα της ανόδου της παραγωγικότητας.

Κλασικό παράδειγμα υπερεκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, μας δίνεται από τις εξελίξεις στην ελληνική βιομηχανία. Μεταξύ των ετών 1998 και 2002, οι απασχολούμενοι στη μεταποίηση μειώθηκαν κατά 3,8%: Από 621,8 χιλιάδες σε 598,4 χιλιάδες. Η βιομηχανική παραγωγή, αντίθετα, αυξήθηκε κατά 12,3% και τα καθαρά κέρδη της περίοδο 1998 -2001 κατά 25%!

Και μετά φωνάζουν γιατί δε μειώνεται η ανεργία...